بارسا به لطف دمبله از یک شب خوش لذت می برد، مردی که حرکت نمی کرد | لالیگا

دیجوردی آلبا روی نیمکت به سمت رونالد آرائوخو خم شد، چیزی گستاخانه گفت و پوزخندی زد. در آن نقطه، اروگوئه ای که در ابتدا کمی کند بود، از آنجا رفت متعجب؟! به خطی از خودش و هر دو شروع به خندیدن کردند. آنها دهان خود را پوشانده بودند تا شما نتوانید بفهمید که واقعاً چیست، اما به هر حال حدس زدن لذت بخش تر بود. نوعی مسابقه تیتراژ نیوکمپ. چیزی شبیه به: “و بعد فقط می رود و می گوید: “مطمئناً عشق نوعی باج گیری است.” یا: “باید به اسپرز می رفت.”

آنها تازه به دقیقه 92 بازی یکشنبه رفته بودند و بارسلونا 4-0 از اوساسونا پیش افتاد. آلبا کنار کشیده شده بود، دعوت شده بود از استراحت شبانه لذت ببرد. در سمت چپ او جرارد پیکه و فران تورس قرار داشتند که کارشان در اینجا انجام شد، بسیار شبیه پیر امریک اوبامیانگ و پدری که در سایه ردیف دوم نشسته بودند. در کنار آنها، آداما ترائوره، آرائوخو و دو دی یونگ مورد نیاز نبودند، اما آنها خواهند بود. فعلاً مجبور بودند بیرون بنشینند و تماشا کنند.

آلبا دقیقا در لحظه ای که عثمان دمبله دوباره از سمت راست فرار کرده بود به سمت آرائوخو برگشته بود. این بار سانتر فرانسوی کوتاه بود، اما آنها می توانستند بخندند: بازی برنده شد و دمبله برای دومین بار در 14 روز دو گل زده بود. او در چهار بازی لیگ به اندازه f45 قبلی پاس گل داد. تنها دو بازیکن، کریم بنزما و اسکار ترخو، بیشتر در لیگ حضور دارند. و دمبله تنها هفت بازی را شروع کرده است.

قرار نبود دیگه شروع کنه 53 روز از اولتیماتوم به او می گذشت: قرارداد خود را تمدید کنید یا همین الان ترک کنید.

یا، میدونی، نکن

از آنجایی که مذاکرات شکست خورد – بارسلونا نتوانست با بازیکنی به توافق برسد که رئیس آنها ادعا می کرد “بهتر از امباپه” است – ژاوی هرناندز هشدار داده بود که گذاشتن یک نفر در سکوها ظاهر خوبی نیست. او گفت، این چیزی نبود که او “در حال فکر کردن” باشد، اما انتخاب کمی داشت. و هنگامی که اولتیماتوم ارائه شد، تصمیمی که توسط باشگاه گرفته شد نه مربی، او می دانست که تحمیل آن غیرممکن است. او اعتراف کرد که دمبله کسی است که “ماهیتابه را با دسته نگه می دارد”. نه حداقل به این دلیل که آنها نیاز داشتند که او امضا کند یا برود تا دیگران را ثبت کند.

دمبله گفت که او آن مردی نیست که تسلیم باج گیری شود. او نوشت: “و مطمئناً عشق نوعی باج گیری است.” او برای بسیاری از چهار سالی که در اسپانیا بود تقریباً بی ربط بود. اکنون زمان او قرار بود به همان شکلی که بازی می‌کرد، تماشای بازی دیگران یا همینطور به پایان برسد.

بارسلونا او را برای بازی بعدی جام حذفی از ترکیب تیمش کنار گذاشت، که ممکن بود به این معنی باشد که بازی بعدی در جام حذفی وجود ندارد: در غیاب او، بارسلونا توسط باشگاه اتلتیک حذف شد. آنها مدام او را به سمت در هل دادند و ناامیدانه تا انتها به دنبال راه حلی بودند. شما اسم یک باشگاه را گذاشته اید، اسم یک باشگاه را گذاشته اند. آنها با افراد قرارداد امضا کردند تا در پست او بازی کنند. آنها سعی کردند او را مجبور کنند به اسپرز برود. اما دمبله حرکت نمی کرد. و بنابراین، در پایان، آنها انجام دادند.

وقتی پنجره بسته شد و دمبله هنوز آنجا بود، تهدید بی ارزش شد. دنی آلوز گفت: “ما باید باهوش باشیم، خودخواهی ها را به یک سمت رها کنیم و از عثمان نهایت استفاده را ببریم.” راه حلی پیدا نشده است. او بخشی از تیم است و قرارداد دارد.» مربی اصرار کرد و باشگاه را متقاعد کرد. ما نمی توانیم به پای خودمان شلیک کنیم.» بیست و سه روز پس از اینکه به او گفته شد که ترک کند، دمبله از رقبای شهری اسپانیول فرار کرد – این یکی از راه‌های اطمینان از عدم استقبال خصمانه از او در بازگشت بود.

قبل از اینکه دمبله چهار روز بعد دوباره در نیوکمپ ظاهر شود، ژاوی از هواداران خواست که او را سوت نزنند اما آنها به هر حال این کار را کردند. مربی گفت: “آنها هیچ توجهی به من نکردند.” و بنابراین آنها حرکت کردند.

او هم همین‌طور رفتار می‌کند که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است، که اغلب به همین شکل عمل می‌کند، ظاهراً انفعال بخشی از اوست. او فقط برای تمرین رفت و بازی کرد و خیلی خوب کار کرد. ژاوی گفت: “او حرفه ای خوبی بود، رفتارش غیرقابل سرزنش است: من هیچ شکایتی ندارم.” من برای او خوشحالم زیرا شرایط آسانی نبوده است، اما همیشه گفته‌ام که او می‌تواند در موقعیت خود بهترین در جهان باشد. به عنوان یک باشگاه فکر می کنم ما باهوش بودیم و باید از او نهایت استفاده را ببریم زیرا او یک استعداد است.

هنگامی که او به “باج گیری” بارسلونا پاسخ داد، دمبله گفته بود که روزهای نادیده گرفتن چیزهایی که در مورد او گفته شد به پایان رسیده است و چهار سال سکوت را “تمام شده” اعلام کرد و بلافاصله دوباره سکوت کرد. او در مقابل اتلتیک یک گل زد، توپ به سمت تور پرتاب شد، اما هیچ انگشتی در گوش یا لب نبود، نه حالا چی؟! پاس گل ها دنبال شد و هیچ آهنگی برای اثبات یا رستگاری و حتی یک کلمه وجود نداشت. شاید مهمتر از آن، مصدومیتی در کار نبود، حداقل هنوز.