نمی توان اجازه داد که برنامه اقدام و تعمیرات اساسی ژیمناستیک بریتانیا شکست بخورد | ژیمناستیک

ببرنامه عمل ژیمناستیک ritish, Reform ’25, به بررسی ویرانگر وایت پاسخ می دهد و لحظه ای حساس برای اصلاح ورزش در این کشور فراهم می کند. به خاطر ژیمناست های گذشته، حال و آینده، نمی توان اجازه داد این طرح شکست بخورد. برای بقیه ورزش و جامعه نیز مهم است.

بررسی گسترده Anne Whyte KC داستان صدها ژیمناستیک را شنید که قبلاً در سکوت رنج کشیده بودند. ایمی تینکلر، دارنده مدال برنز المپیک ریو، علناً اعلام کرد که اگر بتواند بدرفتاری را که تجربه کرده است، تغییر دهد، مدال خود را پس خواهد داد. اکنون لحظه ای حیاتی برای شکل دادن به برخی داستان های اساسی متفاوت از ورزش است.

چالش بریتیش ژیمناستیک پیچیده است و به حمایت و حسن نیت در سراسر جهان ژیمناستیک متکی است. فرهنگ را همه در ورزش ایجاد می کنند. هیچ راه حل سریعی برای تغییر رفتار، طرز فکر و روابط وجود ندارد. اطمینان از اینکه هزاران جوانی که با ژیمناستیک روبرو می شوند، تجربه ای غنی دارند، – مثبت در عین سختی، ایمن و در عین حال چالش برانگیز، چه مبتدیان و چه المپیکی ها – تضمینی آسان نیست، اما در نهایت به عنوان تنها جاه طلبی ارزش پیگیری شناخته می شود.

مدیر عامل شرکت ژیمناستیک بریتانیا، سارا پاول، در طول سال اول خود برای این لحظه آماده شده است. رهبری مؤثر و دلسوز برای تقویت تلاش مشترک عظیم مورد نیاز برای تغییر فرهنگی معنادار مورد نیاز است. پاول می‌داند که باید هیئت حاکمه منزوی قبلی را که با زندگی واقعی ژیمناست‌ها ارتباطی نداشت، باز کند و باید به طور متقاعدکننده‌ای برای ایجاد اعتماد و ارتباط بین ژیمناست‌ها، مربیان، داوطلبان، والدین و مدیران باشگاه تلاش کند.

انجمن های جدیدی برای ایجاد یک کانال باز ارتباط با ژیمناستیک ها، مربیان و باشگاه ها راه اندازی شده است. توسعه مربی و حمایت بهتر اولویت اصلی است. رهبران جدید، مدیران عملکرد و یک افسر رفاه ملی وجود دارند که چشم اندازهای تازه ای را به ارمغان می آورند. اخیراً از من برای پیوستن به هیئت نظارتی که برای بررسی دقیق نحوه اجرای اصلاحات ایجاد شده است دعوت شده ام.

به عنوان یک مشاور مستقل، نقش من این است که به چالش بکشم، دیدگاه‌های بیرونی بیاورم و از تجربیات خودم از ورزش المپیک و همچنین رهبری فعلی و مربیگری تغییر فرهنگی در سازمان‌ها استفاده کنم. این لحظه نادری است که در آن یک هیئت حاکمه کاملاً متعهد به اصلاح ورزش خود است و من احساس می کنم مجبورم به هر روش کوچکی که می توانم کمک کنم.

پس از 10 سال شدید و گاهی گیج‌کننده تجربه ورزش با عملکرد بالا به عنوان یک قایقران المپیکی، من احساس کردم که بیشتر در مورد شکل دادن به محیط‌هایی که می‌توانیم در آن رشد کنیم و در عین حال پتانسیل کامل خود را کشف کنیم، بیشتر بیاموزم. پس از بازنشستگی به‌عنوان یک ورزشکار المپیک و حرفه‌ای در خارج از ورزش، زمان زیادی طول کشید تا رادار خودم را تنظیم کنم که در آن ارزش‌ها و رفتارها خارج از سازش هستند، اگر می‌خواهید یکپارچگی را در تعقیب برتری حفظ کنید.

برنامه اقدام ژیمناستیک بریتانیا در این هفته فقط برای هزاران ژیمناستیک، مربی و باشگاه در سراسر کشور حیاتی نیست. این برای همه ما که در هر ورزشی شرکت می کنیم، چه به عنوان شرکت کننده، مربی، داوطلب، والدین، مدیران باشگاه و یا تماشاگران مرتبط است. این فرصتی است برای مکث و تفکر در مورد آنچه که می تواند و باید متفاوت باشد. پس از بررسی‌های فرهنگی بی‌شماری در ورزش‌های مختلف از جودو تا تیراندازی با کمان، قایق‌رانی تا پارا شنا و دوچرخه‌سواری تا باب‌سواری، دائماً درباره ورزش بعدی صحبت می‌شود. فوتبال و کریکت نیز بلای جان هستند. زمان آن فرا رسیده است که از زیر فرش کشاندن مسائل فرهنگی دست برداریم و با چند سیاست اصلاح شده مانند گذشته ادامه دهیم.

پس زمینه گسترده تر نیاز به تغییر فرهنگی در ورزش، نیاز مبرم به تغییر در جامعه نیز است. چگونه می توانیم محیط های ایمن و فراگیر را در مدارس و بیمارستان ها، ایستگاه های پلیس و محل کار خود ایجاد کنیم؟ چگونه می‌توانیم – به عنوان افراد و جوامع – در اولویت اول خود، رفاه یکدیگر را بهتر کنیم؟ چگونه می توانیم شفقت را حتی در مواقع استرس و بحران پرورش دهیم؟

یکی از موضوعاتی که با صدای بلند در تمام نقدهای اصلی، مانند بررسی بریتانیایی دوچرخه سواری فلپس (2017)، بررسی کریکت استرالیایی پس از اپیزود دستکاری توپ (2018) یا بررسی وایت (2022) طنین انداز شد، اهمیت رهبری در شکل دادن به محیط‌های مبتنی بر ارزش و ایجاد هدفی گسترده‌تر برای ورزش نسبت به مدال‌آوری کوتاه‌مدت. رهبری با هدف اجتماعی قوی و یکپارچگی برای تسهیل تغییر در طرز فکر، الهام بخشیدن به تغییر در جایی که مقاومت وجود دارد و گشودن کانال‌های امن برای گفت‌وگوهای بالقوه ناراحت‌کننده، جایی که همه طرف‌ها به حرف یکدیگر گوش می‌دهند و همه تجربیات مهم هستند، مورد نیاز است. رهبری باید در مورد مقابله با آنچه مهم‌تر است باشد، نه آنچه آسان‌ترین اندازه‌گیری است.

من قبلاً گفتگوهای خوب، باز و چالش برانگیزی با پاول در مورد تمرکز بیشتر بر تأثیر، نه فقط بر اعمال، داشته ام. در درک این موضوع که برای حمایت از محیط‌های امن و مراقبت‌کننده در ورزشگاه‌ها، خود نهاد حاکم ملی باید چگونگی تغییر فرهنگی را نیز بررسی کند. و اینکه علیرغم تمایل به ارائه، هیچ “پاسخ درستی” برای شکل دادن به یک فرهنگ جدید وجود ندارد – این باید یک سفر یادگیری مداوم و مشارکتی باشد.

این می تواند یک لحظه تغییر دهنده بازی برای ورزش باشد. هیچ مدالی همراه با تجربه سوء استفاده یا «فرهنگ ترس» نباید جایی در ورزش بریتانیا داشته باشد. ما باید تخصص دستاوردهای حاشیه‌ای هنگفت خود را در جهت ایجاد راه‌های بهتری برای موفقیت به کار ببریم که عملکرد و رفاه را به جای اصلاح کلاه ایمنی دوچرخه و داده‌های بیومکانیک ادغام می‌کنند. اجازه دهید تمایل خود را برای نوآوری بر بهبود حمایت از ورزشکاران برای شکوفایی در داخل و خارج از زمین بازی متمرکز کنیم و الگوهای بهتری برای سلامت روانی، جسمی و عاطفی به دیگران در جامعه ارائه دهیم.

25 سال است که رویکرد بدون سازش نسبت به مدال ها داشته ایم. رهبران ژیمناستیک بریتانیا می‌خواهند رویکردی بدون سازش در مورد ایمنی ورزشکاران پیشرو باشند. همه ما باید از نزدیک تماشا کنیم و بیاموزیم که چه کارهای بیشتری می توانیم انجام دهیم تا مطمئن شویم که ورزش نیروی خوبی است، نه فقط نیرویی برای مدال.

کات بیشاپ یک دارنده مدال قایقرانی المپیک، دیپلمات سابق، نویسنده برد طولانی، مشاور پروژه ورزشکار واقعی و رئیس لاو روینگ، بنیاد خیریه روئینگ بریتانیا.