نگاه گاردین به بانک‌های مرکزی: آنها را مسئول بحران قرار ندهید | سرمقاله

جیژنرال ها اغلب به خاطر جنگیدن در آخرین جنگ مورد انتقاد قرار می گیرند. در مورد بانک‌های مرکزی که به نظر می‌رسد قادر به درک درس‌های آخرین وضعیت اضطراری نیستند، حتی کمتر برای پیش‌بینی وضعیت بعدی چه می‌شوند؟ با قرار دادن بانک‌های مرکزی برای پاسخ به بحران کنونی، دولت‌ها در معرض خطر رکود جهانی قرار می‌گیرند که ناشی از افزایش بیش از حد نرخ بهره است.

این هشدار کنفرانس تجارت و توسعه سازمان ملل متحد (Unctad) در این ماه بود و لحظه ای خیلی زود فرا رسید. بانک‌های مرکزی نمی‌توانند تورم را با هزینه‌های قابل قبول اجتماعی کاهش دهند. افزایش نرخ بهره با پایان یافتن حمایت های همه گیر به درآمدها ضربه می زند. نتیجه مشابه “شوک درمانی” خواهد بود که توسط سیاست های ریاضتی پس از بحران مالی سال 2008 به رای دهندگان تحمیل شد. تفاوت بین آن زمان و اکنون این است که انقباض پولی توسط بانک های مرکزی، به جای کاهش هزینه های دولت، برای مهندسی استفاده می شود. رکود

فدرال رزرو آمریکا مقصر اصلی است. به جایی که منجر می‌شود، دیگران از آن پیروی می‌کنند – که منجر به فشار هم‌زمان همه به اقتصاد خودشان می‌شود. Unctad هشدار می‌دهد که در نتیجه ممکن است ۱۷ تریلیون دلار از تولید ناخالص داخلی جهانی پاک شود. موضع فدرال رزرو در حال حاضر باعث شده است که ارز حدود 90 کشور در حال توسعه در برابر دلار در سال جاری ضعیف شود و خرید کالاهایی که به دلار قیمت دارند یا بازپرداخت بدهی های دلاری برای آنها دشوارتر شود. بسیاری از مردم گرفتار خاموشی و کمبود مواد غذایی هستند.

افزایش تورم از پایان سال گذشته این امیدها را رد کرد که این یک ناراحتی موقتی باشد. تهاجم روسیه به اوکراین موجی شوک در بازارها ایجاد کرد. با این حال افزایش قیمت ها ناشی از هزینه های دولت یا فشار دستمزدها نیست. تورم توسط شرکت‌هایی که می‌توانند نشانه‌گذاری‌های خود را به سمت سود بالا ببرند، ابتدا در طول بهبودی جهانی در سال 2021 و سپس در سال 2022، از طریق معاملات سفته‌بازی بیش از حد بر پشت فقرای جهان تقویت شده است.

شرکت ها در امور جهانی نفوذ زیادی دارند. نیمی از تورم در ایالات متحده ناشی از حاشیه سود بالاتر است – در مقایسه با 10٪ از نظر تاریخی. در زمینه مواد غذایی، تنها چهار شرکت حداقل 70 درصد از تجارت جهانی غلات را به خود اختصاص می دهند و انگیزه آن برای عقب نگه داشتن سهام تا زمانی که قیمت ها به اوج می رسد، هستند. سرمایه گذاران مالی نیز در حال سرمایه گذاری هستند. از هر 10 خریدار قراردادهای آتی گندم، هفت نفر در حال حاضر سفته باز هستند. در سال 2018، آنها تنها 23 درصد از خریداران را به خود اختصاص دادند. رکورد سود 6.7 میلیارد دلاری که توسط تاجر کالای کارگیل در سال گذشته به دست آمد، مالیات های بادآورده را مورد تایید قرار می دهد.

در کشورهای در حال توسعه، Unctad می گوید که رشد عضلانی شرکت ها شاهد کاهش هزینه های نیروی کار بوده است، در حالی که سودآوری شرکت ها افزایش یافته است. زمانی که حاشیه سود بالاتر منشا قیمت‌های بالاتر باشد، افزایش نرخ‌های بهره ناکارآمد و ناعادلانه است، زیرا برای تأثیرگذاری بر تورم، آسیب‌رسانی به رشد و اشتغال، باید افزایش نرخ سود بیشتر باشد.

از دهه 1980، رای دهندگان قدرت اقتصادی خود را در بازار آزاد در ازای ثبات و صلح از دست داده اند. آنها اکنون احساس می کنند فریب خورده اند. سفته بازی ناشی از بدهی و افزایش قیمت دارایی ها، بحران تورمی جهانی را تسریع می کند. دلایل اکولوژیکی واضحی وجود دارد که چرا سیستم انرژی جهانی نمی تواند به همان شکلی که هست ادامه دهد. سیاست های سبزتر و بازتوزیعی بیشتری مورد نیاز است. موسسات مالی باید دوباره سیم‌کشی شوند تا وظایف عمومی گسترده‌تری را ارائه کنند. دولت مداخله گر – مسلح به مالیات های مترقی، اقدامات ضد تراست و کنترل قیمت ها – باید دستور روز باشد.

حق با Unctad است: استقلال بانک های مرکزی از هر هدف اجتماعی ناپایدار است. پیشنهاد اندرو بیلی، رئیس بانک انگلستان، مبنی بر اینکه پس از اعلام صدراعظم جدید بریتانیا به کاهش هزینه‌های عمومی و افزایش مالیات، حتی به نرخ‌های بهره بالاتر نیاز است، غیرممکن به نظر می‌رسد. بحران کووید نشان داد که مبادله ای که در آن دولت ها باید بین مخارج با کسری بالا یا نرخ بهره پایین انتخاب کنند، تنها در صورتی وجود دارد که بانک های مرکزی بخواهند. آقای بیلی از ترس اینکه تابع سیاستمداران دیده شود، بانک را در معرض چرخش‌های تقریباً خنده‌دار قرار داده است. استراتژی او خطر فرو بردن افراد بیشتری را در فقر دارد. سیاست پولی غیرسیاسی نیست، اما غیردموکراتیک است. که باید تغییر کند.