زنان باردار پس از سیل در پاکستان برای یافتن مراقبت در تلاش هستند

راجانپور، پاکستان — پنج ماه اول بارداری شکیلا بی بی آرام بود. او نامی به نام عثمان انتخاب کرد و برای او لباس و اثاثیه درست کرد. او به طور منظم در خانه چکاپ می‌شد و به دارو دسترسی داشت. سپس یک سونوگرافی نشان داد که کودک وارونه است. دکتر به بی بی گفت بیشتر مواظب باش و استراحت کن.

و سپس سیل های عظیم تابستان امسال آمد. خانه بی بی در شهر راجانپور در جنوب پاکستان زیر آب رفت.

هنگامی که او ماه گذشته با آسوشیتدپرس صحبت کرد، در اردوگاه خانواده های آواره زندگی می کرد. با نزدیک شدن به موعد مقرر، او از احتمال زایمان بریچ که تقریباً هیچ مراقبت بهداشتی در دسترس نیست، می ترسید.

“اگر سلامتی من به طور ناگهانی بدتر شود چه اتفاقی می افتد؟” شکیلا گفت. او کمبود خون و گاهی اوقات فشار خون پایین دارد، اما می‌گوید در کمپ نمی‌تواند رژیم غذایی مناسبی داشته باشد. من دو ماه است که در کمپ بودم و روی زمین می خوابم و این وضعیت من را بدتر می کند.

زنان باردار پس از سیل بی‌سابقه پاکستان که یک سوم کشور را در اوج خود زیر آب گرفت و میلیون‌ها نفر را از خانه‌هایشان بیرون راند، در تلاش برای مراقبت هستند. به گفته شورای جمعیت، یک سازمان بهداشت باروری مستقر در ایالات متحده، حداقل 610000 زن باردار در مناطق سیل زده وجود دارد.

بسیاری از آنها در کمپ‌های خیمه‌ای برای آوارگان زندگی می‌کنند، یا سعی می‌کنند به تنهایی با خانواده‌هایشان در روستاها و شهرهای سیل‌زده زندگی کنند. زنان پس از تخریب بیش از 1500 مرکز بهداشتی و بزرگی از جاده ها، دسترسی به خدمات بهداشتی را از دست داده اند. بر اساس گزارش سازمان ملل متحد، بیش از 130000 زن باردار نیاز به مراقبت های فوری دارند و حدود 2000 نفر در روز عمدتاً در شرایط ناامن زایمان می کنند.

کارشناسان از افزایش مرگ و میر نوزادان یا عوارض سلامتی برای مادران یا کودکان در کشوری که در حال حاضر یکی از بالاترین نرخ های مرگ و میر مادران را در آسیا دارد، بیم دارند. آنها همچنین نسبت به پیامدهای خطرناک و طولانی مدت برای زنان هشدار می دهند، مانند افزایش ازدواج کودکان و بارداری های ناخواسته به دلیل اختلال در زندگی و معیشت خانواده ها.

رشید احمد، یک تحلیلگر بشردوستانه در صندوق جمعیت سازمان ملل، گفت که سیستم بهداشتی قبلاً ضعیف بود و او اکنون در مورد “مرگ، ناتوانی و بیماری” در صورت نادیده گرفتن سلامت زنان باردار هشدار داد.

او گفت: «بزرگترین کمبود کارکنان زن، تجهیزات پزشکی و دارو است. «منابع چالش دیگری است. اولویت های دولت چیست؟ آیا حاضرند این پول را خرج کنند؟»

در اردوگاه‌های شهرهای سیل‌زده فضیل‌پور و راجانپور، زنان باردار به AP گفتند که از زمان ورود به کمپ‌ها از نزدیک به دو ماه پیش، هیچ درمان یا خدماتی برای بارداری خود دریافت نکرده‌اند. کلینیک ها برای بیماری های جزئی دارو توزیع می کردند، اما برای مادران آینده هیچ. روز بعد، پس از بازدید AP از یک مرکز پزشکی محلی برای اطلاع از وضعیت بد آنها، کارکنان زن بهداشت برای بررسی زنان و توزیع کیسه های کلسیم و مکمل های آهن رفتند.

شکیلا بی بی و خانواده اش سرانجام کمپ را ترک کردند و چادر خود را با خود بردند و آن را در نزدیکی خانه ویران شده خود برپا کردند. مقامات به ارزش یک ماه آرد، قیمه و عدس به آنها دادند. او اکنون موعد زایمان خود را پشت سر گذاشته است، اما پزشکان به او اطمینان داده اند که نوزادش خوب است و فکر نمی کند که او نیازی به سزارین داشته باشد.

پروین بی بی، دختر 18 ساله ای که پنج ماهه باردار است و با شکیلا نسبتی ندارد، گفت که کمبود امکانات بهداشتی در کمپ او را مجبور کرده است که به یک کلینیک خصوصی سفر کند و هزینه سونوگرافی و چکاپ را بپردازد. اما برای او دارویی تجویز شد که توانایی خرید آن را ندارد.

او گفت: «من قبلاً یک رژیم غذایی خوب با لبنیات دام هایمان داشتم. این خانواده پس از سیل مجبور به فروش دام های خود شدند زیرا نه جایی برای نگهداری آنها داشتند و نه راهی برای تغذیه آنها.

بی بی که یک دختر دارد و در انتظار یک پسر است، گفت: «به پزشک، پرستار، متخصص زنان و زایمان نیاز داریم. او حدود یک سال پیش صاحب یک پسر شد، اما او چند روز پس از تولدش فوت کرد. ما نمی توانیم سونوگرافی یا IV را بپردازیم. ما تازه داریم می گذریم.»

در کمپ‌ها، خانواده‌های پنج، هفت نفره یا بیشتر غذا می‌خورند، می‌خوابند و روزها و شب‌های خود را در یک چادر می‌گذرانند، گاهی اوقات فقط یک تخت بین آنها وجود دارد. بیشتر روی تشک می خوابند. برخی از بازماندگان فقط لباس هایی را دارند که با آن فرار کرده اند و به کمک های مالی متکی هستند.

شیرآلات در فضای باز برای شستن لباس، شستن ظروف و حمام استفاده می شود. زنان باردار گفتند کمبود آب تمیز و صابون وجود دارد. آنها به دلیل اجابت مزاج باز در کمپ ها از عفونت می ترسیدند. حمامی برپا شده بود، اما سقف ندارد و چادرها دور آن را احاطه کرده اند.

در میان این ویرانی، سازمان‌ها و افراد هر آنچه را که می‌توانند انجام می‌دهند – صندوق جمعیت ملل متحد در حال تحویل لوازم برای نوزادان تازه متولد شده و کیت‌های زایمان ایمن در چهار استان سیل‌زده است.

یک سازمان غیردولتی مستقر در کراچی به نام Mama Baby Fund 9000 کیت زایمان ایمن ارائه کرده است که شامل اقلامی برای نوزادان در سراسر استان های سند و بلوچستان و همچنین معاینات قبل از زایمان و پس از زایمان برای 1000 زن است. انجمن مادران و نوزادان، همچنین مستقر در کراچی، بیش از 1500 کیت زایمان ایمن، عمدتا در سند، ارائه کرده است.

احمد از UNFPA می گوید که زنان باردار نیازهای متفاوتی نسبت به بقیه جمعیت آواره دارند، نیازهایی که با تلاش دولت برآورده نمی شود.

«پاسخ دولت بسیار کلی است، برای توده‌ها است. این در مورد سرپناه، جابجایی است.”

به گفته سایما بشیر از مؤسسه اقتصاد توسعه پاکستان، بحران بهداشتی ناشی از سیل در میان زنان طنین انداز خواهد شد، زیرا بازسازی امکانات بهداشتی و بازگرداندن تنظیم خانواده زمان زیادی می برد.

بشیر گفت: «زنان و دختران جوان در این وضعیت بسیار آسیب پذیر هستند. او به افزایش گزارش های ازدواج کودکان اشاره کرد.

بر اساس آمار سازمان ملل، حتی قبل از سیل، 21 درصد از دختران پاکستانی قبل از 18 سالگی و 4 درصد قبل از 15 سالگی ازدواج کرده بودند.

این نرخ به دلایل مختلفی در حال افزایش است. برخی از والدین دختران خود را به عنوان راهی برای دریافت حمایت مالی از خانواده پسر ازدواج می کنند تا بتوانند خانه های خود را بازسازی کنند. برخی دیگر از امنیت دختران خود در اردوگاه های آواره می ترسند و معتقدند ازدواج با آنها از آنها در برابر سوء استفاده محافظت می کند یا آینده آنها را تضمین می کند. همچنین تخریب مدارس در سیل گزینه های دیگر را می بندد. برخی از دخترانی که تحصیل می کردند یا احتمالاً سر کار می رفتند، در عوض در خانه می مانند.

بشیر گفت که در چند سال آینده، آن دختران باردار خواهند شد، به ویژه با توجه به دسترسی محدود به پیشگیری از بارداری.

او گفت: “بارداری های ناخواسته بیشتری وجود خواهد داشت.” این … این بحران را ترکیب می کند و به جمعیت می افزاید.»