صلاح می درخشد در حالی که کلوپ به پیروزی تاکتیکی در میان بازی های اصلی خود می درخشد | لیگ برتر

تیدر پایان این بعد از ظهر هیجان‌انگیز و کمی وحشیانه در آنفیلد، یورگن کلوپ را می‌توان دید با دست‌های باز، تابلویی از ترس، ناباوری، حیرت، از اینکه متوجه شد توسط آنتونی تیلور کارت قرمز دریافت کرده و از خط اصلی او فرستاده شده، گیج شده است.

همانطور که کلوپ دور می‌رفت، تقریباً از کنار زمین می‌دوید، گیتار می‌زد، همچنان پارس می‌کرد، داد می‌زد و اشاره می‌کرد، به سختی می‌توانست با نگاه متعجب او مخالفت کند. این اصلا معنی نداشت دقیقاً چگونه کلوپ توانسته بود 85 دقیقه در خارج از خانه دوام بیاورد؟

این دقیقاً از این نوع بازی بود، بعد از ظهری که به آرامی آغاز شد، پیش از آن که در گردابی از ضربه های هجومی و ضد ضربه های به هم پیوسته، با گل مردود منچسترسیتی در دقیقه 55 شعله ور شد.

سرمربی لیورپول قسمت اعظم نیمه دوم را با گاری در حال چرخیدن در خط زمین بازی خود گذرانده بود، به داور چهارم التماس می کرد یا با کت لحافی بالیده مانند ویگوام انسانی خشمگین بر روی کمک داور خودنمایی می کرد. گاهی اوقات یک حاشیه ناخوشایند در تماشای نمایش وجود داشت و در برخی از آهنگ ها و آوازها حس کینه توزی وجود داشت. به نظر می رسید از جایگاه آن طرف اشیا به سمت نیمکت سیتی پرتاب می شد. فوتبال می تواند شبیه کاتارسیس باشد، فرصتی برای بیرون راندن تمام آن سموم نهفته. به نظر می رسید که چیزهای زیادی برای دور زدن اینجا وجود دارد.

در پایان، نوعی گیجی در اطراف جایگاه‌های موج‌دار درهم و برهم وجود داشت، حس پیروزی 1-0 لیورپول در غبار خشم پخش شد. اما برای همه تئاترها، این یک پیروزی سرد و یک پیروزی برنامه ریزی برای کلوپ بود، که به آن چیز نادر دست یافت، یک پیروزی واقعی تاکتیکی در یک بازی پرمخاطره.

صحبت های پیرامون این تیم در چند هفته گذشته از آنتروپی و زنگ زدگی بود. بازیکنان خسته به نظر می رسند. سیستم خسته به نظر می رسد. کلوپیسم، روشی برای بازی که در آن تغییرات همیشه تبدیل به یک نسخه پر سر و صداتر و سریعتر از خود می شوند، برای اینکه دوباره اینگونه باشند، اما بیشتر، به نظر می رسید که به نقطه پایانی رسیده است.

اما کلوپ در اینجا دو تغییر مهم ایجاد کرد. ابتدا محمد صلاح را به مرکز انتقال داد و از او خواست که به عنوان نوعی مهاجم مرکزی رادیکال آزاد بازی کند. نه یک 9 کاذب یا یک شماره 9 واقعی، فقط یک نوع صلاح نه، که در شکاف های بین مدافعان وسط به سمت خود می چرخد، سینه پف کرده، پاهایش مانند موش کارتونی می چرخد، و در آن نقش کاملا سرحال به نظر می رسد.

آنفیلد در شروع بازی مکانی خشک و زمستانی بود، هوای بالای سکوها آبی پودری سرد بود. برخی از تغییرات بافتی کلیدی در ترکیب اصلی لیورپول وجود داشت، یک 4-2-3-1 با هاروی الیوت در موقعیت بیرونی در سمت راست، گاهی به عنوان یک هافبک پهن، گاهی اوقات به صلاح اجازه می دهد تا به آن سمت پرسه بزند یا به سمت مرکز حرکت کنید.

دفاع سه سیتی نیز یک چرخش غافلگیرکننده بود، اما در این صورت به نظر می رسید که کاملاً برای نقش مرکزی صلاح آماده شده باشد، و کانال هایی از فضا را بین مدافعان مرکزی برای آن دوهای مورب ایجاد کند. و در آن لحظات ابتدایی، لیورپول تند، کبود و تیز بود. آخرین باری که از جیمز میلنر خواسته شد مستقیماً با فیل فودن در دفاع راست روبرو شود، نوعی ظلم سطح پایین در مورد کل تماشاخانه وجود داشت.

اما در اینجا میلنر آن طرف را قفل کرد، با تهاجمی دفاع کرد، برای رهگیری حمله کرد، و زمین خود را حفظ کرد در حالی که فودن در جلوی او می چرخید و جیغ می زد.

بازی برای مدتی به هم ریخت. فقط با تماشای خروج ارلینگ هالند در ابتدا حس تئاتر وجود داشت. همانطور که او برای اولین بار توپ را برداشت، صدای غرغر تماشاچیان خانه به گوش می رسید که فقط کمی از تنوع انسانی آن همه چیز غر می زدند. اگر او از ورزش تیمی خسته شود، هالند احتمالاً می تواند یک استادیوم را فقط با او پر کند تا دویدن بالا و پایین را تماشا کند.

اما او اینجا را خوب تمام نکرد. اشتباه است اگر بگوییم هالند بازی بدی داشت. او مدام فضا پیدا می کرد و موقعیت می ساخت. او فقط به شکلی عجیب و غریب به نظر می رسید و دو بار از موقعیتی خوب به سمت ضعیف حرکت می کرد. زمانی که او ممکن بود با فودن روی دروازه بازی کند، لمس ضعیفی وجود داشت. او با پیچ و تاب عجیبی شبیه یک جوان 22 ساله به نظر می رسید.

با تمام این اوصاف، صلاح قبلاً یک سیو فوق‌العاده ورزشی از ادرسون گرفته بود، و پس از پاس خوب روبرتو فیرمینو، از نیمه‌های راه وارد دروازه شد. در دقیقه 71 به نظر می رسید که او فکر می کند در حال بیرون آمدن است، اما در عوض با یک رگبار دستورات خشمگینانه از سوی سرمربی اش مواجه شد.

و چند لحظه بعد او یک گل ساده و هیجان انگیز را به ثمر رساند که توسط یک ضربه بلند و مسطح توسط آلیسون به نیمه راه رسید. از آنجا صلاح سه لمس را انجام داد، اولی برای ضربه زدن به ژائو کانسلو، دومی برای جابجایی توپ، سومی یک پایان زیبا، نرم و با پاهای کناری که باعث شد توپ به تور دروازه وارد شود و سپس دوباره به بیرون برگردد.

سیتی ممکن بود به تساوی رسیده باشد، ممکن بود در وقت استراحت گرفتار شود، اما چشم انداز تونلی متمرکز و خیره کننده داروین نونیز به آنها کمک کرد. ویرژیل ون دایک لحظه‌ای داشت که از زیر تیر افقی در حالی که هالند در کمین بود بیرون می‌رفت، آنقدر کافی بود که صدای تشویق صاعقه‌ای را به همراه داشت، یک تلویزیون نزدیک، تا آن شات گرم، انرژی، و حالات را احساس کرد.

موفقیت دیگر خنثی کردن نفوذ کوین دی بروین بود، زیرا خط هافبک سه لیورپول نزدیک شد و آن دویدن های بولوکینگ را متوقف کرد. اینجا چیزی حل نشد لیورپول هنوز به نزدیکی نزدیک است.

اما کلوپ این پیروزی را کسب کرد. صلاح دوباره پر انرژی به نظر می رسید. شاید این چیز فقط مقداری راه برای اجرا داشته باشد.