خرپا دیوانه وار بر اخگرهای نئولیبرالیسم می دمد. اما این آتش سوزی جنازه است | اندی بکت

پبیداری می تواند یک چیز خطرناک در سیاست باشد. دنیا پر از ناخالصی است. سازش اغلب برای عملی کردن سیاست ها مورد نیاز است. رای دهندگان همچنین به ندرت به سیاستمداران برای داشتن ایدئولوژی ثابت پاداش می دهند. گاهی چنین افرادی را متعصب می بینند.

با این حال، بدون مجموعه ای از باورهای سرسختانه، دولت ها و احزاب سیاسی می توانند بی جهت شوند. آنها ممکن است فاقد حس هدف و داستان قانع کننده باشند. استدلال مرسوم میانه رو مبنی بر اینکه دولت بزرگسالان عملگرا است، این واقعیت را نادیده می گیرد که تأثیرگذارترین دولت های بریتانیا از زمان جنگ جهانی دوم، دولت کلمنت آتلی و مارگارت تاچر، جامعه را به گونه ای تغییر دادند که با جهان بینی خود سازگار باشد تا برعکس.

لیز تراس، یکی از مشتاق‌ترین طرفداران باقی‌مانده تاچر در بریتانیا، می‌خواهد که دولت او نیز به همین شکل متحول‌کننده یا «اخلال‌کننده» باشد. او در کنفرانس هفته گذشته محافظه‌کاران گفت: «وضعیت موجود یک گزینه نیست. ما تنها حزبی هستیم که برنامه روشنی برای ساختن بریتانیای جدید داریم.»

این طرح در حال حاضر به دلیل طرح‌ریزی‌ها و افراط‌گرایی که به‌طور گسترده درک می‌شود، کمبود هوس‌های سیاسی و مهارت‌های ارتباطی در کابینه‌اش، و فقدان مأموریت او از سوی رای‌دهندگان یا اعضایش در مجلس، در مشکل عمیقی قرار دارد. اما دلیل دیگری وجود دارد که کمتر بررسی شده است که چرا او در حال مبارزه است. دولت او زمانی کار خود را آغاز کرد که فلسفه ای که از اوایل دهه 70 به محافظه کاری در سرتاسر جهان دوباره انرژی داده و تغییر شکل داده است -فلسفه ای که به نظر می رسد دولت تراس به همان اندازه در تاریخ بریتانیا به آن اختصاص دارد- سرانجام به نظر می رسد که رو به افول است.

نئولیبرالیسم، این باور که بازارهای آزاد، مالیات‌های پایین و دولتی با کم و یا بدون علاقه به برابری بهترین نتایج اقتصادی و اجتماعی را به همراه خواهد داشت، حتی در میان نخبگان تجاری و وقایع نگاران آنها نیز از مد افتاده است. در فایننشال تایمز این هفته، رعنا فروهر، مقاله نویس این هفته، استدلال کرد که غرب در حال ورود به «دوران پسا نئولیبرال» است: مداخله دولت در اقتصادها، تنظیم بیشتر بازارها و قدرت بیشتر برای کارگران وجود خواهد داشت.

با این حال تراس می‌گوید که خواهان کشوری با ویژگی‌های متضاد است: «دولت ناب»، «کاهش قرمزی» کمتر، توزیع مجدد ثروت کمتر و قوانین سخت‌گیرانه‌تر ضد اتحادیه. این رویارویی بین خالص‌گرایان نئولیبرال داونینگ استریت، که همچنان برای چند پیروزی آخر تلاش می‌کنند، و نیروهای بازار سیاسی، اقتصادی و حتی مالی که علیه آنها جمع شده‌اند، سیاست محافظه‌کاران را به نمایشی جذاب و در سطح جهانی تبدیل می‌کند، حداقل به اندازه اختلافات حزب. در بریتانیا، مسلماً اولین دموکراسی که نئولیبرالیسم در آن مورد آزمایش قرار گرفت، همزمان در حال شخم زدن به جلو و مرگ است.

این در کنفرانس محافظه‌کاران به وضوح مشخص شد. در چادری در حاشیه این رویداد، که توسط اتحاد مالیات دهندگان ضد دولتی و موسسه امور اقتصادی بازار آزاد (IEA) برگزار شد، بحث‌هایی در مورد کارهای رادیکالی که دولت باید انجام دهد وزرای برجسته بعدی مانند کواسی کوارتنگ برگزار شد. و جیکوب ریس-موگ. اینها بسیار متحرکتر از سخنرانی های سالن اصلی بود. مدیر آژانس بین‌المللی انرژی، مارک لیتل‌وود، بحث‌ها را با روحیه‌ای از لذت اداره می‌کرد. در یک نقطه، او گفت که در مورد نخست وزیری تراس “بسیار هیجان زده” است. به ندرت ایدئولوگ ها تا این حد بر دولت بریتانیا نفوذ کرده اند.

با این حال بر دولت تحت محاصره تأثیر می گذارد. سخنرانان در چادر اغلب تقریباً توسط معترضان ضد برگزیت غرق می شدند، در فاصله چند متری از محیط کنفرانس، و موسیقی تم تمسخرآمیز بنی هیل را منفجر می کردند. و گاهی حتی مطمئن‌ترین مشارکت‌کنندگان راست‌گرا نیز از عدم محبوبیت دولت وحشت زده می‌شدند. در مورد مقررات زدایی از تجارت، ریس موگ هشدار داد: «شما نمی توانید رویکرد سال صفر را انتخاب کنید. مردم فکر خواهند کرد که ما دیوانه هستیم.» مشاور لیتل وود، سم کالینز، فراتر رفت. او گفت: «تلاش برای انجام اصلاحات در بازار آزاد و انجام بد آن می‌تواند برای یک نسل مسموم شود». دولت تراس ممکن است این کار را انجام دهد.

در سال‌های اولیه و گسترده نئولیبرالیسم، عدم محبوبیت و شکست سیاست‌ها مشکل کمتری بود. اولین کشوری که این فلسفه در آن اعمال شد، دموکراسی نبود. دیکتاتوری آگوستو پینوشه در شیلی که با کودتای نظامی در سال 1973 آغاز شد، جامعه ای نسبتاً باز و برابری طلب را به آزمایشگاهی برای قطبی کردن سیاست های بازار آزاد مانند خصوصی سازی و ریاضت تبدیل کرد. آلن والترز، اقتصاددان راست‌گرای بریتانیایی که با رژیم پینوشه کار می‌کرد، در سال 1990 در تایمز نوشت: «خون‌های زیادی ریخته شد و زندانیان سیاسی زیادی دستگیر شدند.» اما [there was also] بهبود اقتصادی شدید، شگفتی بقیه آمریکای لاتین.»

والترز مشاور ارشد اقتصادی تاچر در برخی از دوره‌های تفرقه‌انگیز نخست‌وزیری او بود. اگرچه آشکارا کمتر از پینوشه اقتدارگرا بود، اما دولت او به طور مشابه از اجبار، مانند پلیس تهاجمی و قوانین ضد اتحادیه، برای سرکوب مخالفان با سیاست‌های نئولیبرالی استفاده کرد. هم در بریتانیا و هم در شیلی او، همانطور که در کشوری که تراس پیش بینی می کند، برخی از آزادی های اقتصادی – برای ثروتمند شدن، برای جلوگیری از مقررات – مهمتر از دیگران تلقی می شدند، مانند آزادی از کار بیش از حد یا فقر. به اندازه کافی منافع قدرتمند و به اندازه کافی مردم از این رویکرد دست راستی حمایت کردند، اگرچه این رویکرد فقط به طور متناوب باعث رشد اقتصادی قوی شد تا نئولیبرالیسم به مدت نیم قرن در سراسر جهان گسترش یابد.

اما امروزه فلسفه حتی در قلب اصلی خود در حال عقب نشینی است. در شیلی، رئیس جمهور فعلی گابریل بوریچ است، احتمالاً چپ ترین جناح پس از سالوادور آلنده، سوسیالیستی که پینوشه او را سرنگون کرد. در بریتانیا، آخرین نظرسنجی سالانه نگرش های اجتماعی نشان می دهد که حتی در میان حامیان محافظه کار، تنها 7 درصد خواهان ایالت کوچکتر و مالیات کمتر هستند. نئولیبرالیسم به یک مذهب اقلیت تبدیل شده است که محبوبیت بسیار کمتری نسبت به سوسیالیسم و ​​سوسیال دموکراسی دارد که ظاهراً در دهه 70 و 80 برای همیشه شکست خورد.

با این حال، دولت تراس تلاش می کند بدون توجه به این موضوع فشار بیاورد. طی هفته‌های آینده، با فرض اینکه دولت او تا این اندازه دوام بیاورد، وعده‌هایی درباره اصلاحات مقررات زدایی در همه چیز از مراقبت از کودکان گرفته تا سیستم برنامه‌ریزی داده می‌شود. یک توضیح برای تداوم او در این انقلاب عمدتاً ناخواسته ممکن است این باشد که محافظه‌کاران هر چیز دیگری را که فکر می‌کنند امتحان کرده‌اند. از زمان بازگشت به قدرت در سال 2010، آنها با عجله مجموعه‌ای از راه‌حل‌ها را برای مشکلات بریتانیا، از «جامعه بزرگ» دیوید کامرون تا تمرکز ترزا می بر «فقط درباره مدیریت» تا ناسیونالیسم پوپولیستی بوریس جانسون، تولید کرده و کنار گذاشتند.

شاید خالص‌گرایی نئولیبرال تنها گزینه‌ای باشد که برخی از محافظه‌کاران احساس می‌کنند آن‌ها باقی مانده است – تنها راه برای دادن شفافیت و شتاب به دولت پیر و آشفته‌شان. اما از هم‌اکنون تا انتخابات بعدی، مگر اینکه چرخش‌های بیشتری از سوی دولت انجام شود، ممکن است بهای آن خالص‌گرایی، برای حزب و کشور، به طرز وحشتناکی روشن شود.