ما برای تحصیل برگشتیم، اما اکنون باید دوباره ترک کنیم: زندگی در پناهگاه بمب در کیف

زمانی که موشک های روسیه به طور ناگهانی به شهرهای سراسر کشور اصابت کرد، یک لحظه طول کشید تا صلح نسبی در کیف از بین برود.

زمانی که نیروهای روسی در بهار از جبهه شمالی عقب نشینی کردند، جنگ در پایتخت تمام نشده بود. هر اوکراینی کسی را می‌شناسد که در خط مقدم می‌جنگد، و بسیاری از خانواده‌هایی که در اثر جنگ از هم جدا شده‌اند، هنوز به هم نرسیده‌اند یا خانه‌های خود را بازسازی نکرده‌اند.

اما در ماه‌های اخیر در شهرهای دورتر از خط مقدم جبهه جنوبی و شرقی، مانند کیف یا لویو، مردم می‌توانستند فرزندان خود را بدون ترس دائمی برای زندگی‌شان پیاده به مدرسه برسانند. بسیاری، عمدتاً زنان و جوانان، بازگشت به خانه را از خارج از کشور انتخاب کردند.

آناستازیا و تاتیانا دوستانی از دانشگاه فرهنگ کیف هستند. آنها به کیف بازگشتند تا در نهایت به جای دنبال کردن دوره از راه دور، تحصیل در رشته بازیگری خود را به صورت حضوری آغاز کنند. آنها امیدوار بودند که در محوطه دانشگاه ملاقات کنند، در عوض، آنها در پناهگاه زیرزمینی ملاقات کردند.

آناستازیا می گوید: «ما بسیار نگران هستیم، این خیلی یاد صبح 24 فوریه با اعتصابات در سراسر اوکراین است.

“ما فقط امروز صبح برگشتیم، من قصد داشتم به درس خواندن برگردم و اکنون دوباره آنلاین خواهد شد و من دوباره می روم. با این همه چمدان و همه چیز، ما دوباره شروع می کنیم …

در ابتدا ترسناک بود و اکنون این احساس ناامیدی وجود دارد.»

تاتیانا موافق است: “پذیرفتن این موضوع واقعاً سخت است، به خصوص به این دلیل که مدتی در حال تثبیت بود و اکنون دوباره شروع شده است… استرس ناگهانی بود… وقتی نمی دانید کجا باید بدوید یا چه کاری انجام دهید.”

لیودمیلا مادر تاتیانا گفت که او و خانواده اش بسیار مضطرب هستند. او گفت: “این ترسناک بود که ببینیم چند نفر دوباره صدمه دیده اند…، او می گوید. ما می خواهیم که این به زودی تمام شود. ما منتظر پیروزی هستیم و به نیروهای مسلح اوکراین خود ایمان داریم، ما بسیار باور داریم.”

پناهگاه زیرزمینی شلوغ تر می شود. ناگهان ضربه ای را روی شانه ام احساس می کنم. مرد جوانی به من پیشنهاد می کند که روی زمین سرد ننشینم و جایی را روی تشک توریستی خود به من پیشنهاد می کند.

این عمل محبت آمیز شروع کننده مکالمه نبود: بیشتر افرادی که به تنهایی آمده بودند به تنها نشستن، تماشای چیزی در تلفن خود، و خوردن تنقلات ادامه دادند. انگار در این شرایط حرف زیادی برای گفتن نیست، همه خسته هستند.

بعداً از او سؤالی پرسیدم که با این حملات وحشیانه به کیف و سایر شهرهای اوکراین چه احساسی داشت.

«احساسات من الان؟ من خوشحالم که در این پناهگاه یک سگ وجود دارد زیرا من حیوانات را دوست دارم. من خوشحالم که پل “کلیچکو” کیف از “فولاد آزوفستال” ساخته شده است. این چیزی خوشایند در روزی است که خیلی خوب نیست، اما این چیز کوچکی است که قدرت می بخشد.»

ولودیمیر در مورد کارخانه فولاد آزوفستال در ماریوپول صحبت می کند، جایی که سربازان اوکراینی ماه ها را در محاصره گذراندند تا اینکه دستور تسلیم دریافت کردند. مکان و مردمی که برای ماریوپل جنگیدند به نمادی از شجاعت، مقاومت و فداکاری برای اوکراینی ها تبدیل شد. او به پل مشهور پانوراما در مرکز کیف، که اغلب از آن با نام کلیچکو – نام شهردار کیف – یاد می شود، افتخار می کند که در 10 اکتبر با هدف قرار گرفتن موشک روسی تکان خورد، آسیب دید اما تخریب نشد.

سگی که ولودیمیر از آن یاد کرد مورد توجه قرار گرفت و در نهایت به یک آهنربای توجه تبدیل شد. اطراف آن را بچه ها احاطه کرده اند، آنها فقط طوری بازی می کنند که انگار یک زمین بازی یا یک میدان شهر نزدیک به خانه است. عادی بودن زندگی در پناهگاه دلخراش است.

ولودیمیر ادامه می دهد: «ما باید یاد بگیریم که برای کشورمان مفید باشیم.» فرد باید خود را در آنچه می تواند سرمایه گذاری کند و هر روز بهتر شود.

شاید کمی بیش از حد شاعرانه باشد…” او ناگهان لبخند می زند که خجالتی به نظر می رسد. “اما… اگر با اسلحه نمی جنگید، یا در چیزی متخصص نیستید، فقط تا جایی که می توانید مفید باشید.”