من طرفدار مواد شیمیایی کشاورزی نیستم اما بدون آنها هزینه غذا بسیار بیشتر است | اخبار استرالیا

طی دو هفته گذشته، هواپیماها برخی از محصولات کلزا را در اطراف ما با قارچ کش سمپاشی کرده اند. ما متکی به آب مخزن هستیم که از پشت بام خانه و سوله ما جمع آوری می شود.

بنابراین سمپاشی هوایی قارچ کش باعث شادی نمی شود.

محصولات از هوا اسپری می شوند زیرا سال مرطوبی بوده است و نمی توان در سکوها رانندگی کرد. ما وارد سومین La Niña خود می شویم و می دانیم که رویدادهای شدید تنها با گرم شدن کره زمین افزایش خواهند یافت.

هیچ راه حل آسانی در هیچ بخشی از کشاورزی که قبوض را پرداخت می کند وجود ندارد. مواد شیمیایی بخش بزرگی از بودجه بیشتر مزارع با تولید بالا را تشکیل می‌دهند و هزینه‌های شیمیایی سریع‌تر از سایر هزینه‌های مزرعه در حال افزایش است.

در هفته های اخیر، آبان نیوز استرالیا مجموعه ای در مورد استفاده از مواد شیمیایی کشاورزی در استرالیا منتشر کرده است. بر روی انواع مواد شیمیایی مورد استفاده در مقایسه با سایر کشورها، پیامدهای تجاری این کشورها، فقدان داده‌های مربوط به باقیمانده‌های آفت‌کش‌ها و توخالی شدن آژانس‌های نظارتی مانند اداره آفت‌کش‌ها و داروهای دامپزشکی استرالیا تمرکز داشت.

این بحثی است که باید داشته باشیم. اما باید با دو واقعیت که در سر ماست انجام شود. نخست، دولت‌ها کشاورزان را تحت فشار قرار داده‌اند تا کسب‌وکارهایی با بهره‌وری بالا طراحی کنند تا حداکثر حجم ممکن محصول را با کمترین قیمت مواد غذایی ارائه کنند. این غذا خیلی ها را سیر کرده است. دوم، آنتن خواران به طور فزاینده ای در مورد استفاده از مواد شیمیایی پیچ خورده است، اغلب بدون درک چگونگی استفاده از آن مواد شیمیایی.

دامنه و تنوع نظرات کشاورزان در مورد این موضوع بر این واقعیت تأکید می کند که هیچ دیدگاه صنعتی واحدی در مورد استفاده از علف کش ها و آفت کش ها وجود ندارد.

موری شولز یک تولید کننده غلات و گوشت گاو در نزدیکی کولکرن در جنوب نیو ساوت ولز است. بیش از 15 سال پیش، او یک بورسیه تحصیلی Nuffield در مورد مدیریت یکپارچه علف های هرز و پیامدهای علف های هرز مقاوم به گلایفوسیت انجام داد. او جلوتر از منحنی بود – اما محتاط است.

شولز گفت: «ارزش واقعی علف‌کش‌ها این است که ما یک سیستم کشاورزی مناسب با محیط طبیعی خود را با کشت بسیار کم ایجاد کردیم.» من طرفدار آفت کش ها نیستم، اما اگر به سیستم اروپایی نگاه کنید، ردپای کربن عظیمی دارد. این یک مسئله پیچیده است که سیستم‌ها را با محیط طبیعی منطبق کنیم و در عین حال مقدار زیادی غذا را با قیمت مناسب برای مصرف‌کننده تحویل دهیم.»

شولتز فکر می کند که اتحادیه اروپا بیش از هر چیز دیگری از مقررات سنگین مواد شیمیایی به عنوان یک مانع تجاری مصنوعی استفاده می کند.

“سیستم خطر اروپا محصولات را بر اساس معیارهای خواص خطرناک ممنوع می کند. اگر همین سیستم در مورد غذا اعمال می شد، چیزهایی مانند الکل و نمک مجاز نبود. فقط به این دلیل که چیزی طبیعی است، به این معنی نیست که خطرناک نیست.»

اروپا و بریتانیا سیستم تولید کاملی نیستند – هیچ کس آن را ندارد – و کشاورزان آنها به شدت یارانه دریافت می کنند. همچنین بریتانیا مواد شیمیایی مانند پاراکوات تولید می کند، حتی اگر کشاورزان خود اجازه استفاده از آن را ندارند.

اما آنها منطقه ای غنی هستند و در حالی که حجم زیادی از تجارت ما را به خود اختصاص نمی دهند، یک بازار هدف هستند. بنابراین موانع تجاری نشانه چیزهایی است که برای کشاورزان استرالیایی پیش می آید.

وینس هفرنان تولید کننده گوشت بره چند دهه پیش به بیودینامیک روی آورد. او در مزرعه خود بزرگ شد و از آرسنیک برای فرو بردن گوسفند استفاده می کرد. در حالی که پدرش این عمل را زیر سوال می برد، او از کارشناسان مشاوره می گرفت.

هفرنان به دوره‌های نگهداری متفاوت برای مواد شیمیایی آگوت مانند خیس‌کردن دام، غوطه‌وری و درمان شپش اشاره کرد. در نتیجه زمان مصرف گوشت پس از درمان برای مصرف داخلی استرالیا در مقایسه با صادرات متفاوت است.

در برخی موارد، می توانید گوسفندی را غوطه ور کنید و در اروپا صادرات آن ممنوع است، اما در استرالیا مجاز به خوردن آن هستید. این شما را به این فکر می‌کند: چگونه کار می‌کند، آنجا چه خبر است؟»

او دیگر از آن محصولات استفاده نمی کند و بازار سالمی را مستقیماً برای مصرف کنندگان و رستوران ها برای بره Moorlands خود ایجاد کرده است.

من به روغن‌ها، روغن‌ها نیستند، اعتقاد زیادی دارم. نه همه کشاورزان برابرند، نه همه مزارع برابرند و نه سیاه و سفید است. استفاده از برخی مواد شیمیایی می تواند منطقی باشد اما استفاده گسترده ای ندارد.

عارضه دیگر با رویکرد سیاه و سفید در استفاده از مواد شیمیایی در فضای محیطی است. شورای گونه های مهاجم از گلایفوسیت برای کنترل علف های هرز استفاده می کند.

اندرو کاکس، مدیر عامل این شورا، به آبان نیوز استرالیا گفت که بدون کنترل علف های هرز، اکوسیستم های بومی می توانند با گونه های گیاهی عجیب و غریب جایگزین شوند. وی گفت: اما علف کش ها و آفت کش ها باید طبق دستورالعمل استفاده شوند.

گلایفوسیت یک علف‌کش پرکاربرد و مؤثر برای کنترل علف‌های هرز محیطی در بوته‌ها و سایر گیاهان بومی است.

اقداماتی وجود دارد که می تواند از قرار گرفتن در معرض گلایفوسیت با انسان و احتمال آسیب جلوگیری کند. کنترل‌هایی در مورد استفاده از آن وجود دارد و اگر به درستی استفاده شود، تحقیقات فعلی نشان می‌دهد که بعید است که باعث سرطان در انسان شود. گلایفوسیت به راحتی در تماس با خاک تجزیه می شود، بنابراین یک ماده شیمیایی پایدار نیست.

کاکس گفت که این شورا از کاربرد گسترده گلایفوسیت در محصولات کشاورزی، “عملی که رایج شده است” حمایت نمی کند.

اما او اشاره کرد که ممنوعیت یک ماده شیمیایی که به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته است، مانند گلایفوسیت، می تواند استفاده از مواد شیمیایی کمتر مطالعه شده را افزایش دهد که ممکن است مضرتر باشند.

«اگر این ابزارها در دسترس مدیران زمین نباشد، آسیب های زیست محیطی بیشتری ایجاد می شود. ممنوعیت گلایفوسیت با افزایش هجوم علف های هرز به مناطقی با پوشش گیاهی بومی، مانند پارک های ملی، پیامدهای زیست محیطی جدی خواهد داشت.