قانون پیشنهادی نیویورک با هدف محافظت از مدل های مد در برابر استثمار | مسائل حقوقی

کاجا سوکولا یک نوجوان خجالتی از Wroclaw، لهستان بود، زمانی که اخباری دریافت کرد که زندگی او را تغییر داد: عوامل مدلینگ عکس او را در طی یک تماس باز بازیگری دیدند و از او خواستند در یک نمایش در ورشو قدم بزند.

سوکولا با لباس یا دامن یکی دو پیاده روی کرده بود، اما نمایش بیشتر لباس زیر بود. او 14 ساله بود.

«دختر 14 ساله ای بودن، راه رفتن با یک سوتین و لباس زیر کوچک، در میان 40 نفر مرد و زن، و کف زدن و نگاه کردن به ما که انگار همه چیز عادی است. [it] در حال حاضر شبیه یک فیلم ترسناک به نظر می رسد. در آن زمان «طبیعی» بود و متاسفانه الان هم همینطور است.

اندکی پس از آن، سوکولا وارد صنعتی شد که به خاطر آزارهای کارگری معروف بود، از وظایف نامناسب برای سن – در 15 سالگی با یک بلوز کاملاً شفاف عکس گرفته شد – تا استثمار مالی و قاچاق جنسی.

سوکولا که از جمله زنانی است که هاروی واینستین مجرم جنسی را به سوء رفتار جنسی متهم کرده است، گفت: «در سطوح مختلف، از احساسی گرفته تا فیزیکی و مالی، مد سال‌ها و سال‌ها و سال‌ها از مدل‌ها سوء استفاده می‌کرده است.

سوکولا، که اکنون به عنوان روانشناس بالینی کار می کند، همچنین در میان مدل های سابق و فعلی طرفدار قانون مد کارگران است، قانون پیشنهادی ایالت نیویورک که به دنبال جلوگیری از سوء استفاده از طریق ایجاد حمایت های کارگری است. این لایحه با هدف محافظت از همه افراد از مدل ها گرفته تا آرایشگران در بهار 2022 ارائه شد و بار دیگر در جلسه قانونگذاری 2023 که از ژانویه آغاز می شود مورد بررسی قرار خواهد گرفت.

توجه مجدد به این لایحه در یک لحظه مهم در جنبش #MeToo است. واینستین و بازیگر دنی مسترسون به زودی به اتهام تجاوز جنسی در دادگاه لس آنجلس محاکمه خواهند شد و دادگاه مدنی سوء استفاده جنسی کوین اسپیسی روز پنجشنبه در منهتن آغاز شد.

این آزمایش‌های پرمخاطب نشان می‌دهد که جنبش از زمان شروع آن در پنج سال پیش، کند نشده است. توجه روزافزون به حقوق مدل‌ها نشان می‌دهد که #MeToo در حال گسترش فراتر از دنیای سرگرمی به صنایع دیگری است که در آن عدم تعادل قدرت – چه اقتصادی و چه مبتنی بر جنسیت – می‌تواند زمینه را برای سوء استفاده فراهم کند.

براد هویلمن، سناتور ایالت نیویورک، که حامی این لایحه است، گفت: «این واقعاً نتیجه حمایت از جانب بازماندگان سوء استفاده جنسی است. «آنها با قانون قربانیان کودک و سپس قانون بازماندگان بزرگسال درگیر بودند.

این جمعی از بازماندگان، که بیشتر آنها زنان جوان‌تر هستند، با هم متحد شده‌اند و به نگارش این لایحه کمک کرده‌اند تا نسل بعدی خلاقان و کارگران مد نیز همین را تحمل نکنند.»

طبق قانون کارگران مد، آژانس‌های مدیریتی باید ظرف 45 روز پس از اتمام کار به مدل‌ها غرامت بپردازند و کپی قراردادهای کاری خود را به آنها ارائه دهند. اگر شرکت های مدیریتی برای مدل یا خلاقی که دیگر نماینده آنها نیستند حق امتیاز دریافت می کنند، آژانس باید به آنها اطلاع دهد.

کمیسیون مدیریت نیز تا 20 درصد محدود خواهد شد – و همچنین از پرداخت هزینه های سنگین امضا و اجاره بالاتر از بازار در اقامتگاه های آژانس منع می شود. طرفداران معتقدند که اگر مدل‌ها و دیگر خلاقان صنعت واقعاً دستمزد دریافت کنند، به مراتب کمتر در معرض استثمار قرار می‌گیرند: یک چک حقوق می‌تواند بلیط هواپیما را به دور از یک موقعیت خطرناک بخرد، یا اجاره خانه‌ای امن و پایدار را پوشش دهد.

مخالفت هایی با این لایحه وجود داشته است. گروه‌های تجاری مدیریت غیرمدل، مانند انجمن مدیریت هنرمندان و انجمن آژانس‌های تبلیغاتی آمریکا (AAAA) ادعا می‌کنند که می‌تواند پیامدهای مالی مخربی داشته باشد. AAAA خاطرنشان می کند که آژانس ها به عنوان یک «واسطه» بین کسانی که نمایندگی می کنند و برندها عمل می کنند. اگر این برندها به موقع به مدیریت پرداخت نکنند، آژانس ها باید هزینه های مشتریان خود را پوشش دهند.

مدل Carré Otis گفت که استثمار ناشی از وابستگی به عوامل را تجربه کرده است. در آگوست 2021، اوتیس شکایتی را تنظیم کرد و ادعا کرد که جرالد ماری، رئیس سابق آژانس مدلینگ، در سن 17 سالگی بارها به او در خانه اش در پاریس تجاوز کرده است.

وقتی به پاریس، فرانسه رسیدم، پاسپورتم را گرفتند. اوتیس، که یکی از حامیان اصلی قانون کارگران مد است، گفت: من واقعاً توانایی ترک را نداشتم و در یک مکان آسیب پذیرتر بودم، زیرا بودجه مالی برای کمک به من برای خروج نداشتم. من کاملاً مدیون مامورم بودم که در آن زمان عامل شناخته شده ای بود.»

وکیل ماری در بیانیه ای به آبان نیوز گفت که او این اتهامات را “قاطعانه رد می کند” و آنها را “کاذب و افتراآمیز” می خواند.

سارا زیف، بنیانگذار و مدیر اجرایی اتحاد مدل، توضیح داد که چگونه دختران و زنان جوان در این صنعت با “دنیای بیگانه” روبرو می شوند که در آن قدرت مالی آژانس ها می تواند تقریباً تمام جنبه های زندگی آنها را کنترل کند.

زیف گفت: “تصور کنید شما یک زن جوان مهاجر هستید که با یک آژانس مدلینگ در نیویورک قرارداد امضا کرده است: وقتی آژانس حمایت مالی ویزای کاری شما را می دهد، شما فقط مجاز به کار از طریق آژانس هستید.” “شما نمی توانید هیچ شغل دیگری رزرو کنید، اما آژانس ادعا می کند که آنها هیچ تعهدی برای رزرو شغل برای شما ندارند.”

این مدل حتی ممکن است در یک آپارتمان متعلق به آژانس زندگی کند – جایی که 11 مدل ممکن است در یک آپارتمان دو خوابه جمع شوند و هر کدام 2000 دلار برای یک تخت دو طبقه بپردازند – و کمک هزینه رقت انگیزی از آژانس دریافت کنند. زیف گفت: «اغلب، این دختران نوجوانی که سعی می‌کنند مدل شوند، هزاران دلار بدهی دارند و تنها راهی که می‌توانند غذا بخورند یا توانایی انجام هر کاری را داشته باشند، رفتن به این شام‌ها با تاجران است.

زیف گفت که ائتلاف به طور معمول در مورد آژانس هایی که این جلسات را برنامه ریزی می کنند، شنیده است، “که به نوعی به عنوان یک فرصت تجاری ارائه می شود، اما در نهایت چیزی بسیار متفاوت است.” زیف گفت: تصادفی نیست که هاروی واینستین، جفری اپستاین، بیل کازبی، پیتر نایگارد از دختران از طریق آژانس های مدیریت مدل درخواست می کردند.

آمبرا باتیلانا گوتیرز، که مسئولیت تغییرات قانونی را نیز بر عهده دارد، گفت که پیشینه بسیاری از مدل‌ها تعادل قدرت را بیشتر می‌کند.

بسیاری از مدل‌ها، وقتی این کار را شروع می‌کنند، معتقدند این کار زیباست، و این کاری است که آنقدر می‌خواهند انجام دهند که حتی فکر نمی‌کنند واقعاً حقوق ما بر اساس این واقعیت است که ما کارگر هستیم، چیست.» گوتیرز گفت که واینستین را به سوء رفتار جنسی متهم کرده و در محاکمه آینده او شهادت خواهد داد.

او گفت: “بعضی از آنها از کشورهای بسیار فقیر می آیند، و آنها بهتر نمی دانند.” من فقط احساس می کنم که آنها بسیاری از این زنان و پسران جوان را هدف قرار می دهند.