چرا شورش ایران به رهبری زنان مرا پر از امید می کند | ایران

در روزهای عجیب بین مرگ ملکه و تشییع جنازه او بود که خبر بدی از ایران در پوشش رسمی مراسم عزاداری دولتی منتشر شد. خبر جان باختن زن جوانی در بازداشت پلیس اخلاق ایران بود.

مهسا امینی، 22 ساله کرد ایرانی، به دلیل «بد حجابی» بازداشت شده بود. او به همراه برادرش در حال ملاقات با اقوام در تهران بود که پلیس اخلاق او را در مورد چند تار مو که از حجاب استانداردش نمایان بود به چالش کشید. به گفته برادرش، او تنها دو ساعت در بازداشت به سر می‌برد و سپس به بیمارستان منتقل شد و پیش از مرگ در 16 سپتامبر در کما بود. مقامات ادعا کردند که او دچار حمله قلبی شده است یک وضعیت از قبل موجود خانواده او این موضوع را تکذیب می کنند و می گویند که سر و بدن او پوشیده از کبودی و آثار ضرب و شتم بود.

من به عنوان یک ایرانی که از 9 سالگی در بریتانیا بزرگ شده و زندگی می‌کنم، مدت‌هاست به داستان‌های ترسناکی که از کشور تولدم می‌آیند عادت کرده‌ام. بنابراین هنگامی که اعتراضات در زادگاه مهسا، کردستان – یک استان غربی در ایران – آغاز شد، از دستگیری‌ها و خشونت‌های احتمالی که ممکن است برای شرکت‌کنندگان در آن اعمال شود، لرزیدم، اما بیشتر به آن فکر نکردم. اعتراضات به رفتار توهین آمیز با زنان، اقلیت ها و دانشجویان در سال های گذشته به امری عادی تبدیل شده است و من با اکراه به مشاهده منفعلانه در حالی که مقامات ایرانی تظاهرات مسالمت آمیز مردم را با خشونت فزاینده سرکوب می کنند، عادت کرده ام.

کردهای قومی مدتهاست که تبعیض را در کردستان تجربه کرده اند. نام واقعی مهسا – جینا – کردی است و به همین دلیل نمی توان در شناسنامه او ثبت کرد زیرا فقط فارسی و برخی از اسامی اسلامی مجاز است. همچنین قوانینی علیه آموزش زبان کردی در مدارس وجود دارد. اتفاقاً وطن پدری من همان شهری است که جینا امینی از آنجا آمده است و وقتی خبر اعتراضات کردستان را شنیدم، دعا کردم که خانواده ام سالم باشند.

اما با وجود دستگیری 250 نفر و کشته شدن 5 نفر در تظاهرات دو روزه در کردستان، تظاهرات متوقف نشد. در واقع، آنها به سایر نقاط کشور سرایت کردند و فریاد آزادی کرد “آزادی زن زندگی” به شعار غالب در اعتراضاتی تبدیل شد که به بزرگترین اعتراضات سراسری ایران از انقلاب 1979 تبدیل شده است. مانیتورینگ بی‌بی‌سی در 20 روز گذشته اعتراضات را در حداقل 350 نقطه در کشور ثبت کرده است.

در تصاویری که ایرانیان دیاسپورایی مانند من در شبکه های اجتماعی به اشتراک می گذارند، می بینیم که اعتراضات توسط زنان رهبری می شود، عمدتاً زنان بسیار جوان (Gen Z) که روسری های خود را پاره می کنند تا آنها را پیروزمندانه در هوا تکان دهند تا آنها را بسوزانند. در حالی که آنها را به آتش می فرستند، با شادی برقصند.

چیزی که به عنوان اعتراض به حجاب اجباری شروع شد، خیلی زود به خواست آزادی تبدیل شد. “آزادی زندگی زن” برای اولین بار در تاریخ ایران است که یک شعار به جای پایان یا مرگ کسی یا چیزی، چیزی مثبت را طلب می کند. برخورد وحشیانه مهسا جینا امینی بر سر «بد حجابی» – و حالا بسیاری از زنان جوان دیگر از جمله نیکا شاکرمی 16 ساله که در این هفته ها کشته شدند – جرقه ای بود که این آتش خشم را روشن کرد. اما گرمای واقعی این جنبش ناشی از دهه‌ها سرکوب و سرکوب هر گونه مخالفت با رژیم تندرو آخوندی، اقتصاد در حال سقوط آزاد و فساد و ریاکاری دسته جمعی نخبگان حاکم است که به زنان ایرانی اجازه نمی‌دهند تا حدی حجاب اجباری را کاهش دهند. حتی زمانی که فرزندانشان در خیابان‌های لس‌آنجلس با لباس‌های آشکار می‌چرخند و تصاویر مهمانی‌هایی را که در عمارت‌های مجلل خریداری شده با ثروت‌های غارت شده کشورمان برگزار می‌کنند، منتشر می‌کنند.

روسری که توسط زنان ایرانی به اهتزاز در می‌آید، برای مردم ایران دیگر ربطی به اسلام ندارد، بلکه نماد ظلمی است که رژیم به نام دین بر مردم خود روا داشته است. این ندای پایان اسلام نیست، ندای پایان دادن به نمادهای قدرت دولتی و سوء استفاده است، ندایی که حتی ایرانیان مذهبی هم به آن پیوسته اند. همانطور که عمه های ایرانی متدین من به آرامی به من می گویند، این رژیم نمادهای ایمان آنها را گرفته و آنها را به ابزاری برای سرکوب نیمی از مردم تبدیل کرده است. آنها و زنانی مانند آنها در کنار دخترانی که شجاعانه حجاب خود را برای مقابله با نیروهای رژیم با موهای برافراشته شلاق زده اند به تظاهرات می پیوندند.

زنان ایران از زمانی که آیت الله خمینی در سال 1979 به قدرت رسیدند، خواستار آزادی بوده اند – اولین تظاهرات علیه حجاب اجباری سه هفته پس از آمدن خمینی بود. زنان ایرانی قبل از انقلاب برخی از لیبرال‌ترین قوانین خاورمیانه را داشتند: می‌توانستند آنچه را که دوست داشتند بپوشند، کار کنند و حتی قاضی شوند، از حقوق برابر برای طلاق و حضانت فرزندان برخوردار بودند. از سال 1963 رای می دهد.

اولین کاری که آیت الله خمینی پس از به دست گرفتن قدرت در سال 1979 انجام داد، با اجرای آنچه “حکومت خود خدا” نامید، لغو قانون حمایت از خانواده در سال 1975 بود – مترقی ترین قانون منطقه. با توجه به همه مشکلات اضطراری که ایران انقلابی در سال 1979 با آن مواجه بود، گویای این است که اولین مجلس قانونگذاری خمینی، یعنی کاهش سن ازدواج برای دختران از 18 سال به 9 سال و سلب بسیاری از حقوق زنان، همین موضوع بود.

در سال 1983 بود که بالاخره حجاب اجباری برای همه زنان در ایران به قانون تبدیل شد – و مسلماً تنها به دلیل جنگ ویرانگر با عراق که در سال 1980 آغاز شد، رژیم توانست این را تحمیل کند. برخورداری زنان ایرانی از حق کار و رای و حضور در مکان های عمومی، گواهی بر مبارزه بی امان آنها برای حقوق خود در جمهوری اسلامی است.

از جمعیت 84 میلیونی ایران با نرخ باسوادی 97 درصد، زنان 65 درصد فارغ التحصیلان دانشگاهی را تشکیل می دهند. و همه اینها برای جنسیتی که حرفش در دادگاه نصف مرد می ارزد (شما به دو شاهد زن نیاز دارید تا ثابت کنید یک مرد کجا انجام می دهد)، که نمی تواند آواز بخواند، برقصد یا مو یا بدنش را در ملاء عام نشان دهد و می تواند ازدواج کند. 13 ساله

قیام های مهمی در ایران به رهبری زنان در سال های 1999، 2005، 2009، 2017 و بار دیگر در سال 2019 رخ داده است. از سال 2009 به بعد، مردان نیز به زنان در این اعتراضات پیوستند و اغلب خود حجاب را برای بیان برابری خود با زنان اتخاذ کردند.

در حقیقت، مبارزات مردم ایران برای آزادی و دموکراسی به بیش از 100 سال پیش بازمی‌گردد. انقلاب مشروطه 1906 توسط روسیه امپراتوری و بریتانیا سرکوب شد. در سال 1953، محمد مصدق، نخست وزیر منتخب دموکراتیک، که نفت ایران را ملی کرد، در کودتای مهندسی شده توسط سیا و ام آی 6 برکنار شد – تا آن زمان بریتانیا 87 درصد از درآمد نفت ایران را دریافت می کرد و پس از کودتا، آمریکا بخش اصلی را اشغال کرد. به عنوان قدرت خارجی استعمار مخفیانه ایران.

این تظاهرات از جنبه های قابل توجهی متفاوت هستند. علیرغم سرکوب خونینی که شاهد شلیک گلوله‌های لاستیکی و شلیک به معترضان، جمع‌آوری گسترده دانشجویان، صحنه‌های نابسامان ضرب و شتم دانش‌آموزان مدرسه‌ای توسط نیروهای امنیتی در خیابان‌ها و قتل عام در یکی دیگر از استان‌های اقلیت قومی، سیستان و بلوچستان بوده است. ، مردم ایران تسلیم نمی شوند. تظاهراتی که عمدتاً در شب برگزار می شد، اکنون در روز روشن گسترش یافته است.

بسیاری از مغازه داران باز نمی شوند، دانشجویان دانشگاه در اعتصاب سراسری هستند و موارد فزاینده ای از نافرمانی مدنی بی سر و صدا وجود دارد – زنان با لباس من و شما و بدون حجاب اجباری به زندگی روزمره خود می پردازند. اکنون که دبیرستان ها بازگشته اند، دختران دانش آموز دسته جمعی به تظاهرات می پیوندند، موهای خود را در حیاط مدرسه برهنه می کنند و نمایندگان رژیم را تعقیب می کنند.

این اعتراضات قدرت و انرژی دارد. منظره دختران جوان با قفل‌های روان که عکس‌های دو آیت‌الله سالخورده خمینی و خامنه‌ای، رهبر فعلی را پایین می‌آورند، اشک از چشمانم جاری می‌شود و حتی قلب بدبینم را از امید می‌سوزاند. گویی خشم‌ها در ایران رها شده‌اند و این زنان جوان فوق‌العاده شجاع، که به خاطر حق انتخاب زندگی آماده شده‌اند به گلوله بروند، تمام ترسی را که نسل‌های پیشین را سرکوب کرده بود، از دست داده‌اند.

قلب بدبینانه را می گویم زیرا به عنوان عضوی از دیاسپورای عظیم ایران، به عنوان یک ایرانی- بریتانیایی مغرور، بخش بزرگی از زندگی بزرگسالی و کاری خود را صرف معرفی کشورهایم به یکدیگر کرده ام و به نظر می رسد فایده ای نداشته است.

بسیاری از کارهای من در مورد انسان سازی مردم ایران در کشور پذیرفته شده ام بوده است، به این امید که اگر مردم انگلیس متوجه شوند که مردم ایران رژیم نیستند، آنها نیز مانند گذشته صلح دوست، تحصیل کرده و با فرهنگ هستند. غرب، آنگاه شاید احتمال جنگ علیه کشور من کمتر شود.

از زمان سخنرانی «محور شرارت» جرج دبلیو بوش، برخی از ما ایرانی‌های دیاسپوری راه سختی را طی کرده‌ایم: از ترس عواقب خانواده‌مان در ایران، جرأت نمی‌کنیم با شور و حرارت در مورد جنایات رژیم علیه مردم خود صحبت کنیم. به خاطر از دست دادن توانایی خود برای سفر ایمن به آنجا و همچنین برای تغذیه روایت مسموم ایران در غرب.

با این حال، 20 سال پس از انتشار برخی از بزرگترین مقالات من – حتی برخی از آنها نامزد دریافت جوایز از طرف عفو بین‌الملل و انجمن سردبیران مجلات آمریکا – می‌بینم که روایت غرب درباره ایران به سختی تغییر کرده است. و اکنون که زنان و کودکان ما در خواست حقوق اولیه بشری جان خود را از دست می دهند، بی تفاوتی بسیاری از رسانه های جمعی و حتی رسانه های اجتماعی در مورد این موضوع محسوس است.

به نظر می رسد مرگ مهسا جینا امینی مانند مرگ جورج فلوید تصورات جهانی را به خود جلب نکرده است و اعتراضات جهانی متعاقب آن در همبستگی با قیام ایران علیرغم بسیج حدود 500000 نفر، ستونی چند سانتی متری داشته است. مردم سراسر جهان در یک روز به تنهایی (1 اکتبر).

اما اکنون که وحدت در ایران و فریاد این نسل را که فریادهای خفه‌شده نسل‌های گذشته را در درون خود دارد تماشا می‌کنم، برای اولین بار پس از سال‌ها به خودم اجازه می‌دهم که روزی من هم وارد شوم. ایران بدون ترس به قلبم چنگ می زند و هر قدمی را که برمی دارم همراهی می کند.

بی سر و صدا آرزوی دیرینه را زنده می کنم که روزی در بلوار ولی عصر (عج) تهران (طولانی ترین خیابان خاورمیانه) با موهای گشاد زیر آفتاب ایران قدم بزنم و بدون ترس از دستگیری و دستگیری، مردم را ببوسم. در خیابان فریاد زدند یا در خیابان سیلی زدند یا در پشت وانت پلیس اخلاق تا سرحد ضرب و شتم برده شدند. این امید شکننده ای است که در جیب پشتی خود نگه می دارم.

در همین حال، امیدوارم جهان بیدار شود تا بفهمد آنچه در ایران در حال رخ دادن است خط مقدم فمینیسم است: بیان ساده میل به برابری، برای عزت، برای زندگی بدون ترس. و به این ترتیب، همه ما را تحت تأثیر قرار می دهد. با من بگو: زن زندگی آزادی.

کمین محمدی نویسنده سرو درخت (بلومزبری)