بحران‌های بی‌وقفه نشان می‌دهد که مدل قدیمی اقتصادی در حال اجراست | لری الیوت

افابتدا یک بحران مالی بود. سپس یک دهه رشد آهسته که باعث خشم سیاسی شد. پس از آن یک بیماری همه گیر به وجود آمد. درست زمانی که به نظر می رسید خطر کووید-19 در حال کاهش است، یک جنگ اروپایی آغاز شد. به دوران بحران های بی وقفه خوش آمدید.

اغلب مقایسه‌هایی بین امروز و دهه 1970 انجام می‌شود و از برخی جهات مناسب است. اقتصاد جهانی که فشار تورمی زیادی را نشان می‌دهد، دقیقاً مانند اواخر سال 1973، تحت تأثیر شوک قیمت نفت قرار گرفته است.

تقریباً نیم قرن پیش، کارتل نفت اوپک قیمت نفت خام را در طول جنگ یوم کیپور افزایش داد. تحریم‌های اعمال‌شده بر صادرات انرژی روسیه تأثیری مشابه – البته تا کنون کمتر چشمگیر- دارد. بهای نفت خام در مقطعی در هفته گذشته به تقریباً 140 دلار (107 پوند) در هر بشکه رسید، اما به محض در نظر گرفتن تورم، برای شکستن رکورد سال 2008 باید بسیار بیشتر – به 180 دلار در هر بشکه – افزایش یابد.

با این حال، قیمت های بالاتر انرژی چیزی است که دولت های غربی می توانند بدون آن انجام دهند. تورم ایالات متحده در حال حاضر به 7.9 درصد رسیده است و در ماه های آینده بیشتر افزایش خواهد یافت. تقریباً هر ماه از تابستان گذشته، تورم بریتانیا بالاتر از حد انتظار بوده است و تعجبی ندارد که شاهد افزایش آن به بالای 10 درصد در بهار امسال باشیم. این هنوز تا حدی کمتر از اوج سال 1975 است، زمانی که تورم به بالای 25 درصد رسید.

اولین شوک نفتی نقطه عطفی در تاریخ اقتصادی پس از جنگ بود، زیرا آنچه در پی آن به وقوع پیوست، گذار از رویکرد مبتنی بر مدیریت تقاضا و اشتغال کامل به رویکردی متمرکز بر بازارهای آزادسازی شده و کنترل تورم بود. این کار زمان برد: واقعاً تا اوایل دهه 1990 – دو شوک تورمی بعد – که سیستم جدید به طور کامل برقرار شد و ظاهراً همه چیز را فتح کرد. این دوره ای بود که در آن بحران ها با دوره های کوتاهی از ثبات مشخص می شدند.

مثال بهتری از همین پدیده ها، سه دهه بین شروع جنگ جهانی اول در سال 1914 و پایان جنگ جهانی دوم در سال 1945 است – دوره ای که شامل یک بیماری همه گیر، سقوط افسانه ای بازار سهام، دوره ای از بیکاری گسترده و ظهور توتالیتاریسم.

در این قرائت از وقایع، رونق طولانی دهه 1990 و هژمونی آمریکا که با پایان جنگ سرد آغاز شد، معادل تابستان ادواردین قبل از 1914 بود، با بحران وام مسکن پایین‌تر که در اوت 2007 شروع شد، اما پیامدهای عمیقی به دنبال داشت. .

در دهه 1920 تلاش هایی برای بازگرداندن وضعیت موجود قبل از جنگ انجام شد، اما هیچ کدام، حداقل به طور دائم، کارساز نبود. دوره‌ای در اواخر دهه 1920 وجود داشت – پس از تورم فوق‌العاده آلمان – که به نظر می‌رسید ثبات در حال بازگشت است، اما بازگرداندن ساعت به جهان مانند قبل از 1914 غیرممکن بود. در نهایت، مدل جدیدی ایجاد شد که در قلب آن، افزایش هزینه‌های رفاهی، مالیات تصاعدی و کنترل سرمایه قرار داشت. اما، یک بار دیگر، زمان می برد. بیش از سه دهه بین پایان جهانی شدن علامت 1 تحت سلطه بریتانیا و رسیدن جهانی شدن علامت 2 تحت سلطه ایالات متحده سپری شده است.

بحران کنونی تقریباً 15 سال است که ادامه دارد. این شامل فروپاشی تقریباً سیستم بانکی جهانی، اجتناب از رکود بزرگ دوم با چاپ مقادیر زیادی پول الکترونیکی از طریق تسهیل کمی، به سختی افزایش استانداردهای زندگی، شورش های پوپولیستی، عقب نشینی از جهانی شدن و یک بیماری همه گیر است.

دو سال پیش در این هفته، بریتانیا به اولین قرنطینه کووید-19 نزدیک شد. ریشی سوناک افزایش مخارج در بودجه خود را اعلام کرد (یک پیش غذا برای آنچه که قرار بود پیش بیاید) و اندکی پس از آن بانک انگلستان نرخ بهره را به پایین ترین سطح 0.1 درصد کاهش داد.

حال و هوای آن زمان از جهاتی شبیه حال و هوای امروزی بود. کووید-19 به عنوان یک مانع موقت در راه بازگشت به “عادی” تلقی می شد، همانطور که تورم بالاتر ناشی از تهاجم روسیه به اوکراین به عنوان یک پدیده گذرا تلقی می شود که بهبودی پس از همه گیری را به تاخیر می اندازد اما از مسیر خارج نمی شود. به نظر می رسد بانک در این هفته نرخ های بهره را 0.25 درصد افزایش دهد، در حالی که سوناک تمایلی به تبدیل بیانیه بهاری خود در 23 مارس به یک بودجه کوچک نداشت، اما به نظر می رسد که می تواند به یک بودجه تبدیل شود.

پس چه اتفاقی می افتد؟ صرفاً به عنوان یک کنار، شایان ذکر است که این بیماری همه گیر از بین نرفته است، بلکه صرفاً توسط اوکراین به عنوان یک خبر منتشر شده است. نرخ آلودگی پس از کاهش محدودیت‌ها دوباره شروع به افزایش کرده است، در حالی که جابجایی میلیون‌ها پناهنده در سراسر اروپا شیوع ویروس را آسان‌تر می‌کند. در حال حاضر، سیاست گذاران توجه بیشتری به ریسک بازگشت به رکود تورمی به سبک دهه 1970 دارند، که ممکن است در دو مرحله رخ دهد – انفجار تورم و به دنبال آن رکود. صورت‌حساب‌های بالاتر انرژی در ابتدا تورم‌زا هستند، اما متعاقباً تورم‌زا هستند زیرا هزینه‌های کسب‌وکار را بالا می‌برند و قدرت مصرف مصرف‌کننده را کاهش می‌دهند.

با این حال، این حس غیرقابل انکار وجود دارد که مدل قدیمی خالی است، در حالی که صحبت از تراز کردن و سبز کردن اقتصاد نشان می دهد که معادل حل و فصل اقتصادی که ثبات را در دهه های پس از جنگ به ارمغان آورد، در جایی در کمین است. دوران بحران دائمی کنونی ایرادات سیستم کنونی و مشکلات موجود در بازگشت به وضعیت قبل از 2007 را برجسته کرده است. هنوز یک جایگزین کامل ایجاد نکرده است، اگرچه تاریخ نشان می دهد که دیر یا زود خواهد شد.

با در نظر گرفتن 1900 به عنوان نقطه شروع، دوره پس از آن از یک الگو پیروی کرده است: دوره های ثبات و شکوفایی (1900-14، 1945 تا 1973، 1991 تا 2007) که طی آن نشانه هایی از مشکلات آینده بیش از پیش آشکار شد. و دوره های بحران (1914-45، 1973-1991، 2007 تا کنون) که طی آن پارادایم جدیدی به تدریج ظاهر شد. هر چه بحران طولانی تر و عمیق تر باشد، تغییر نهایی عمیق تر خواهد بود.