اکنون ما مطمئناً می دانیم که فناوری های بزرگ ناامید می شوند، باید از خود محافظت کنیم | زوئی ویلیامز

نبا توجه به اینکه تحقیق درباره مرگ وحشتناک مولی راسل در سال 2017 یافته های خود را ارائه کرده است، ما واقعیت جدیدی داریم که باید با آن سازگار شویم. این نوجوان در حالی که از افسردگی و اثرات منفی محتوای آنلاین رنج می برد، بر اثر خودزنی جان باخت. پدرش توضیح داد که چگونه او وارد «تاریک‌ترین دنیاها» شده است: محتوای آنلاین در مورد خودآزاری و خودکشی توسط اینستاگرام و پینترست به صورت موجی ارائه می‌شد و فقط آن را به الگوریتم واگذار می‌کرد. «به نظر می‌رسد قبلاً به ناامیدی علاقه نشان داده‌اید: این جریان بی‌نهایت پر از ناامیدی تازه را امتحان کنید.»

پلتفرم های رسانه های اجتماعی عمداً کاربران را با محتوا هدف قرار می دهند، به دنبال جلب توجه و در نتیجه درآمد تبلیغاتی هستند: ما این را می دانستیم. این محتوا می تواند بسیار مضر باشد: ما نیز این را می دانستیم. اما مطمئناً اکنون که ما به طور متزلزل به این نتیجه رسیده ایم که می تواند کشنده باشد، دیگر از خود راضی نیست. اینها مانند هر شرکت دیگری هستند، و زمان آن فرا رسیده است که بر اساس این اجماع ایجاد کنیم که آنها با تنظیم مقررات آسیب می‌رسانند، همانطور که اگر آنها زباله‌های سمی تولید می‌کنند و آن‌ها را به استخرهای پارویی پمپ می‌کنند، این کار را می‌کنیم.

مردم، به خصوص والدین، نگران عصر دیجیتال و تأثیر آن بر نوجوانان هستند و بسیاری از این نگرانی ها بیهوده است: آیا آنها به فیفا معتاد هستند؟ آیا Minecraft آنها را به خلوت تبدیل می کند یا ارتباط آنها را با دنیای طبیعی قطع می کند؟ آیا Fortnite آنها را از خواندن کتاب باز می دارد (در واقع، بله، اما زمان دیگری برای این کار)؟ گاهی اوقات شما یک تصحیح مفید از یک متخصص اعتیاد یا نوجوانی دریافت خواهید کرد، اما هیچ واکنش منسجمی از سوی غول‌های فناوری وجود ندارد، زیرا این اضطراب‌ها دقیقاً بحث مورد نیاز را ایجاد می‌کنند، شخصیتی بی‌شکل و اساساً لودیت: چه می‌شود اگر بچه‌های امروزی کمتر باشند. نسبت به دیروز انعطاف پذیر هستند زیرا در دنیایی با محرک های متفاوت بزرگ شده اند؟ اگر تهدید واقعی برای بچه ها خود مدرنیته باشد، هرگز نمی توان به آن پرداخت، فقط می توان درباره آن بحث کرد.

در زیر آن همه سر و صدا، ضربات طبل مداوم وجود دارد، برنامه ای که اکنون به خوبی شناخته شده است و با روش هایی دنبال می شود که به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته است. هر پلتفرمی که استفاده از آن رایگان است برای به حداکثر رساندن درآمد تبلیغاتی آن وجود دارد، که به معنای تعقیب تماشاگران و زمان تماشا است. الگوریتم‌هایی که محتوا را پیشنهاد می‌کنند برای اولویت‌بندی کیفیت یا مرتبط بودن طراحی نشده‌اند، بلکه برای جلب علاقه موجود به هر کاربر معین و هدایت آن‌ها، در مورد مولی راسل، به نسخه‌های شدیدتر از آن طراحی شده‌اند. این نتیجه غم انگیزی برای مالی داشت که او توسط اکتشافات آشکارتر و واضح تر از بدبختی بمباران شد، به طوری که پزشک قانونی، اندرو واکر، گفت: “انتخاب خودکشی به عنوان یک نتیجه امن نخواهد بود.” ما نمی توانیم مرگ ناشی از ناامیدی را به عنوان یک عمل فردی ببندیم، زمانی که شرکت های جهانی به طور بی بند و باری ناامیدی را بازاریابی می کنند.

مشکل بسیار فراتر از جوانان است: ما می‌توانیم تأثیرات الگوریتم‌ها را در سیاست‌های بومی‌گرایانه در سرتاسر جهان ببینیم، و از این نظر، جوانی عامل تعیین‌کننده نیست – در واقع، توصیف گاه به گاه جوانی به عنوان یک حالت آسیب‌پذیر گره کور خود آن است. . با این وجود، دو عنصر وجود دارد که رسانه‌های اجتماعی را به‌ویژه بر جوانان تأثیرگذار می‌سازد و غول‌های این حوزه به‌ویژه در عدم رسیدگی به این مشکل مقصر هستند. همانطور که لورا بیتس در کتاب مردانی که از زنان متنفرند، اشاره می کند، تحقیقات مفصل او در مورد “مانوسفر”، پوشش رسانه های اجتماعی ژن Z نجومی است: 85٪ از نوجوانان آمریکایی از یوتیوب، 72٪ از اینستاگرام، 51٪ هنوز از فیس بوک استفاده می کنند. مردم زمان زیادی را صرف تماشای محتوای توصیه شده نسبت به چیزهایی می‌کنند که به دنبال آن بوده‌اند: در یوتیوب، 70 درصد از هر چیزی که تماشا می‌شود توسط سایت پیشنهاد شده است.

نوجوانی همچنین، آشکارا، دوران انعطاف‌پذیری فکری و همچنین عصب‌شناختی است، زمانی که ممکن است به راحتی بخواهید بدون اینکه بخواهید یکی شوید، بدانید که اینسل چیست، یا به شدت احساس کنید که روزی دنیا محکوم به فنا است، بدون اینکه آماده باشید. کل فید شما در مورد انواع آخرالزمان باشد. ما می‌توانیم و می‌توانیم در مورد اینکه چگونه یک جامعه بالغ از لبه‌های بیرونی آشفتگی‌های جوانی، از اختلالات خوردن گرفته تا مردانگی سمی حمایت می‌کند، بحث کنیم، با این حال به رسانه‌های اصلی مصرف‌شده توسط آن نسل اجازه می‌دهیم، نه فقط بدون هیچ گونه احساس مسئولیت یا وظیفه، فعالیت کنند. ، اما با یک مدل کسب و کار که هر مشکلی را برای سود ایجاد می کند.

استانداردهایی که شرکت‌های رسانه‌های اجتماعی برای خود تعیین می‌کنند، به طرز عجیبی دوگانه هستند، و همچنین به‌طور آشکاری ناکافی هستند. سال گذشته، کارکنان ریچارد بلومنتال، سناتور کانکتیکات، یک حساب کاربری جعلی در اینستا راه‌اندازی کردند که در آن نقش یک دختر 13 ساله را نشان می‌داد که به «رژیم‌های شدید» علاقه دارد. بلافاصله به سمت حساب‌های کاربری به نام‌های «من باید لاغر باشم»، «همیشه گرسنه می‌مانم»، «می‌خواهم کامل باشم» هدایت شد: به گفته سناتور، شواهدی مبنی بر اینکه الگوریتم محتوای مضر را با طراحی تقویت می‌کند. پاسخ پلتفرم این بود که این یک خطای غربالگری بود – سایت قبلا قوانینی را علیه تبلیغ رژیم های غذایی افراطی داشت و این حساب ها از طریق آن سر خوردند. اما این پاسخ اتهام اصلی را نمی دهد، که این بود که قوانین آنها به اندازه کافی خوب اجرا نمی شد، بلکه این بود که آنها به طور فعال اختلالات خوردن را برای بچه هایی که علاقه نشان می دادند تبلیغ می کردند. سی ان ان این نیش را هفته بعد با همان نتایج تکرار کرد.

لایحه ایمنی آنلاین که انتظار می‌رود از طریق پارلمان به تصویب برسد – اگرچه ممکن است تا سال 2024 تصویب نشود – به محتوایی می‌پردازد که خودآزاری و افکار خودکشی را ترویج می‌کند و آن را در اختیار آفکام قرار می‌دهد تا آنچه را برای افراد زیر 18 سال مناسب است ارزیابی کند. این یک نقطه راه مفید است، به دور از غول های فناوری که فقط خودشان را تنظیم می کنند، اما از نظر عملی و روحی کافی نیست. هیچ فایده ای ندارد که کشورها یک به یک تنظیم کنند، پاسخ باید بین المللی باشد: و ما نباید وقت خود را برای بحث درباره اینکه چه نوع افکار خودکشی برای چه گروه سنی مناسب است تلف کنیم. ما باید سؤالات اساسی تری بپرسیم، با شروع بیشتر، در مورد مسئولیت های اخلاقی انتشار انبوه.

همه اینها زمان می برد، جوانی کوتاه است، والدین فکر می کنند که باید خودشان تأثیرات وارده را کنترل کنند، که وقت ندارند منتظر ابتکارات بین المللی، لوایح برای پیشرفت باشند. شما می‌توانید مصرف کودکانتان را خرد مدیریت کنید، از محرک‌ها در همه جا آگاه باشید – YouTube برای مردانگی سمی، TikTok برای اضطراب شدید آب و هوا، Instagram برای اختلالات خوردن – سعی کنید خودتان همه آن را کنترل کنید، و این برای برخی کارساز خواهد بود. اما همچنین ارتباط شما با فرزندانتان را خراب می کند که دائماً آنها را پلیس کنید و اعتماد و صراحت آنها را از بین ببرید. من نمی‌خواهم به زندانبان اینترنتی تبدیل شوم تا مارک زاکربرگ بتواند از سود بی‌قید و شرط لذت ببرد.

فضایی از شکست‌گرایی پیشگیرانه در این بحث آویزان است: این احساس که دیگر برای تنظیم رسانه‌های اجتماعی دیر شده است، این که دروغ تمام دنیا را طی کرده است، و اکنون هیچ فایده‌ای ندارد که حقیقت به تن کند. اما این یک توصیه برای ناامیدی است. ما نمی توانیم ناامیدی را تحمل کنیم.

اما در عین حال، راه حل فردی نیست. پاسخ این نیست که یک میلیارد والدین بر فیدهای اینستاگرام و پینترست فرزندان خود نظارت کنند. ایجاد یک اجماع، که به اندازه خود پلتفرم‌ها جهانی است، مبنی بر اینکه برخی چیزها مهمتر از سود هستند، و بر این اساس تنظیم شود.

• زوئی ویلیامز ستون نویس آبان نیوز است

• در بریتانیا و ایرلند، سامری ها می توانند با شماره 116 123 یا ایمیل jo@samaritans.org یا jo@samaritans.ie تماس بگیرند. در ایالات متحده، خط حیاتی پیشگیری از خودکشی ملی 1-800-273-8255 است. در استرالیا، خدمات پشتیبانی بحران Lifeline 13 11 14 است. سایر خطوط کمک بین المللی را می توانید در befrienders.org بیابید.

• آیا نظری در مورد موضوعات مطرح شده در این مقاله دارید؟ اگر می‌خواهید نامه‌ای با حداکثر 300 کلمه ارسال کنید تا برای انتشار در نظر گرفته شود، آن را برای ما به آدرس guardian.letters@aban.news.com ایمیل کنید.