مارسلینو: “در والنسیا به ما گفته شده بود که برای بردن جام تلاش نکنیم” | اتلتیک بیلبائو

تیمارسلینو گارسیا تورال ممکن است اولین مربی ای باشد که به دلیل تلاش برای کسب یک جام اخراج می شود – و همچنین موفق شده است. او اکنون در مورد آن می خندد، اما در آن زمان به اندازه کافی دردناک بود که وقتی تماس از میلان دریافت شد، او آن را رد کرد: خروج او از والنسیا، در سپتامبر 2019، که به تازگی او را به اولین ظروف نقره خود در 11 سال رسانده بود، خیلی زیاد بود. اخیر، خیلی خام

معلوم شد که این تصمیم درستی بوده است: او فکر می کند که سرنوشت تصمیم می گیرد و زمانی که آماده بازگشت شد، باشگاه اتلتیک ظاهر شد. او می‌گوید: «احساس دوست‌داشتن بهترین چیزی است که می‌تواند برای هر کسی اتفاق بیفتد و من در آنجا احساس کردم». به همین دلیل هفته گذشته او دچار دوراهی شد.

چه کانالی را انتخاب کنیم؟ چه بازی را تماشا کنیم؟ در یک طرف، بازی برای غنا، ایناکی ویلیامز، مهاجم اتلتیک که می گوید: “من خیلی به “مارس” مدیونم. او باعث رشد من شد.» از سوی دیگر، نیکو ویلیامز که برای اسپانیا بازی می کند، مهاجم اتلتیک که اولین بازی خود را در 18 سالگی انجام داد. دو برادر که اکنون به ترتیب 28 و 20 ساله هستند، اولین بازی خود را برای کشورهای مختلف انجام دادند.

بنابراین؟ یه لبخند هست مارسلینو می گوید: «نیکو. حداقل زندگی کن من برای هر دو بسیار خوشحالم زیرا اگرچه آنها تیم های ملی مختلفی را انتخاب کردند، اما این کار را با سر و قلب خود انجام دادند و همین امر باعث می شود تصمیمات درستی بگیرند. آنها می دانند که از حمایت و محبت من برخوردارند.»

احساس متقابل است. برادران ویلیامز فوق‌العاده بوده‌اند و برای اولین بار در یک بازی قبل از تعطیلات بین‌المللی گلزنی کردند و هر دو به محض اینکه دوباره در بیلبائو متحد شدند، دوباره گلزنی کردند، اینیاکی با کمک نیکو و نیکو با کمک ایناکی. این دو بازیکن بین المللی جدید و تیمشان را به مقام سوم رساند.

اگرچه مارسلینو دیگر مدیر آنها نیست، اما در ژوئن به دلیل انتخابات ریاست جمهوری این تیم را ترک می کند، علاقه و قدردانی وجود دارد که فراتر از ساده لوحی است، یعنی به رسمیت شناختن نقش او در آوردن آنها به باشگاه. پس او در نیکو چه دید؟

مارسلینو می گوید: «این طور نیست که من آن را دیدم. «همه در [the academy] لزاما می توانست پیشرفت خود را در طول سالیان متمادی ببیند. ما فکر می کردیم او می تواند قدم بعدی را بردارد اما فصل اول او برای تیم B مهم بود. دومی، او از ابتدا به این تیم پیوست، هرچند بعداً مصدوم شد. حالا او در حال پرواز است.

او در این بازی زیاد بازی نکرده است اولین هنوز اما پیشرفت او مشخص است و تیم ملی او را فراخواند. با جسارت و کیفیتش از این فرصت استفاده کرد.»

نیکو از آموزش یک به یک صحبت کرده است که برای او آرامش به ارمغان آورده است. مکث، در زمین به خصوص در پایان و پاس نهایی. ایناکی از کارهای شبانی در کنار خوزه کاراسکوزا، روانشناس مارسلینو.

مربی می گوید: «به خصوص با یک بازیکن جوان، این خیلی مهم است. «ظهور آسان است، تداوم دشوارتر. بچه هایی که به عنوان استعدادهای برجسته وارد می شوند، اغلب عجله دارند و اغلب ما نیز عجله دارند، که اگر پیشرفت با سرعت پیش نرود، می تواند منفی ایجاد کند. شما باید گام های مطمئن و ثابتی بردارید، این فرآیندها، فراز و نشیب ها را عادی کنید، در غیر این صورت می تواند به اعتماد به نفس آسیب برساند.

بدون شک این به نیکو کمک می کند که اینیاکی نیز از آن عبور کرده است، اما بیشتر از این است. ایناکی برای او یک پدر است، یک پدر واقعی. او ارزش های بزرگی دارد، فضایل بسیار، بسیار، بسیار. او آنجا بوده تا نیکو را اصلاح کند. تأثیر او بر چگونگی نیکو و نحوه رفتار او کاملاً تعیین کننده است. او ویژگی‌های انسانی خارق‌العاده‌ای دارد، نگرش نسبت به حرفه‌اش که او را به الگوی کامل تبدیل می‌کند، آینه‌ای برای نیکو که باید به آن نگاه کند.

نیکو از نظر فنی و بدنی ویژگی‌های ایده‌آلی برای فوتبال مدرن دارد – سرعت بالا، شدت، تصمیم‌گیری سریع – اما او به ثبات عاطفی و جاه‌طلبی، عزت نفس و فروتنی نیز نیاز دارد. فوتبال چیزی بیش از استعداد می‌خواهد و او نمی‌توانست آرزو کند کسی بهتر از ایناکی به او کمک کند تا بفهمد چه مسیری را باید طی کند.”

محیط کمک می کند. مارسلینو می گوید اتلتیک یک باشگاه منحصر به فرد است. او شروع به خندیدن می کند، نوعی ناباوری در مورد اینکه چگونه این کار را انجام می دهند، چگونه یک باشگاه با سیاست جذب نیرو – به طور کلی، فقط باسک ها بازی می کنند – می تواند در یک بازی جهانی پس از بوسمن با ثروت های عظیم و سرمایه گذاری خارجی رقابت کند. “فوق العاده، فوق العادهاو می گوید. این شگفت انگیز است، فقط باورنکردنی. برای باشگاهی مانند اتلتیک که در نیمه اول قرار بگیرد، شایسته اعتبار است.

مارسلینو اذعان می‌کند که می‌تواند در هنگام رسیدن پیشنهادها، بلاتکلیف باشد، اما مطمئن نیست که چه چیزی در انتظارش است، اما می‌گوید: «ما فکر می‌کردیم این تنها شانس ما برای مربیگری اتلتیک است و ما به این کار افتخار می‌کنیم. این یک باشگاه بزرگ از نظر اجتماعی، سازمانی، فرهنگی است و فلسفه آن غیرقابل مذاکره است و آن را با هر باشگاه دیگری در سراسر جهان متفاوت می کند.

«این محیط فوق‌العاده‌ای را ایجاد می‌کند. سن مامس چیزی است که من احساس می کنم خوش شانس هستم که آن را تجربه کرده ام. اتحاد، فداکاری، تعهد، همبستگی و دوستی مشخص کننده باشگاه است. من از دیدن موفقیت آنها بسیار خوشحالم، آنها باعث شدند من از حرفه ام لذت ببرم.”

در آن زمان او به آن نیاز داشت. مارسلینو در ژانویه 2021، چهار ماه پس از اخراج شدن از والنسیا علیرغم ایجاد ثبات، هدایت این تیم را برعهده گرفت و آنها را برای دومین فصل متوالی به لیگ قهرمانان اروپا برد و در مقابل بارسلونا لئو مسی قهرمان کوپا دل ری شد. که معلوم شد اشتباه بوده

مسائل عمیق‌تری وجود داشت، اما او می‌گوید که چاشنی آن بود. همه چیز در حال پیشرفت است. هواداران، بازیکنان، کادر مربیگری، مدیر ورزشی، مدیرکل، همه تیم خوبی ساخته اند، به وضوح در مسیری رو به بالا… سپس مالکی می آید و در زمان بی سابقه ای آن را نابود می کند. آنقدر سریع که می توانید کتاب رکوردهای گینس را نام ببرید.»

بحران آمد. پابلو لونگوریا، مدیر ورزشی و ماتو آلمانی، مدیر کل نیز برکنار شدند. بازیکنان دنبال خواهند شد. به طور غیرمعمولی، آنها خشم خود را علناً ابراز کردند، چیزی نشان می دهد که چگونه از مارسلینو دفاع می کنند، حتی اگر او بگوید: «بیشتر این است که چیزی را دیدند که آنقدر منطقی بود که نمی توانستند آن را باور کنند.

آن‌ها پروژه‌ای را نابود کردند که در آن بازیکنان خوشحال بودند و احساس می‌کردند که می‌توانیم هر کسی را شکست دهیم. آن هفته ما بارسلونا را داشتیم و یادم می‌آید رودریگو گفت ما برنده می‌شویم.

آیا مالک، پیتر لیم، فوتبال را دوست دارد؟ من نمی دانم که او فوتبال را دوست دارد یا نه. جلساتی بود که یک چیز می گفتند و بعد من او را رو در رو می بینم که 30 ساعت سفر کرده است و کاملا برعکس است.

یک ماه و نیم بعد از قهرمانی در جام حذفی، رسیدن به نیمه نهایی لیگ اروپا و راهیابی به لیگ قهرمانان، شما می گویید: “لعنتی، من انتظار این را نداشتم.” من هم نمی فهممش

به ما گفته شده بود که برای بردن جام تلاش نکنیم، بهترین تیممان را بازی نکنیم و ما تصمیمات متفاوتی گرفتیم. ما کاری را انجام دادیم که فکر می کردیم باشگاهی مانند والنسیا باید انجام دهد، چیزی که طبیعی است. یک والنسیا بزرگ باید به قهرمانی فکر کند. ما آنچه را که هواداران می خواستند انجام دادیم، آنچه تاریخ باشگاه می خواهد. در فوتبال، در زندگی، باید برای بردن تلاش کرد. اما مثل این بود: “ما این را گفتیم، شما آن کار را کردید، عواقب آن این است.”

بردن جام به شانس های اروپایی ما نیز لطمه ای وارد نکرد: شکست دادن ختافه در یک چهارم، اعتماد به نفس و حرکتی ایجاد کرد که به ما کمک کرد تا در لیگ قهرمانان اروپا صعود کنیم.

به جای جشن موفقیت، نوعی تلخی وجود داشت. مارسلینو می گوید: «کاملاً. آیا این بهترین لحظه مدیریتی شما بود حتی اگر به بدترین زمان شما منجر شود؟ “خب، این جام بود. اما شما رضایت را در مورد بسیاری از چیزها قضاوت می کنید، آن را با انتظارات می سنجید.

من چهار بار صعود داشتم، بهترین موقعیت در تاریخ ریکریتیوو، تنها قهرمانی راسینگ سانتاندر در یوفا، یک صعود و نیمه اروپایی با ویارئال، صعود با ساراگوسا، سوپرکاپ با اتلتیک که مادرید و بارسلونا را شکست داد.

خوب حالا چی؟ مارسلینو در حال تماشای بازی‌ها است – اما او می‌گوید: «اما بین تماشا کردن و تحلیل کردن تفاوت وجود دارد» – و وقت گذاشتن و لذت بردن از آن زمان. برخی از فرصت ها رد شده است، سویا و مارسی از جمله آنها هستند. “چیز درست در مکان و زمان مناسب اتفاق می افتد: سرنوشت شما را در مکان X قرار می دهد.” می‌گوید، سپس با لبخند می‌افزاید: «و اگر نه، خب، پس شاید دوباره فکر کنیم.»

یک مقصد واضح وجود دارد. مانند لوئیس انریکه، مارسلینو شروع به بازی در اسپورتینگ خیخون کرد – او به یاد می آورد که کوین موران، از شهرت منچستریونایتد و ایرلند را به تمرین بیشتر صبح ها می برد، بازیکنی که در یک کریسمس سهمی در بلیط بخت آزمایی برنده نداشت – و مورد علاقه اوست. انریکه باید با پایان قراردادش پس از جام جهانی، کار اسپانیا را ترک کند.

او می گوید: «برای هر مربی اسپانیایی، تیم ملی بزرگترین رویا است. انشاءالله ممکن است یک روز اتفاق بیفتد، چه در یک سال، دو سال یا 10 سال دیگر. اما در حال حاضر من به آن به عنوان یک احتمال نگاه نمی کنم. مربی ای وجود دارد که من به او احترام می گذارم و خیلی خوب کار می کند و رئیس فدراسیون تصمیم می گیرد که قراردادش چه زمانی تمام شود. دست من نیست. لحظه ای فرا خواهد رسید اگر و زمانی که لازم باشد.»

پس از آن مارسلینو می تواند تلویزیون را خاموش کند، بیرون برود و دوباره نیکو ویلیامز را مدیریت کند، اگر نه اینیاکی دیگر.