سکستون در حاشیه است تا زمانی که خداحافظی با آخرین برد تویکنهام آغاز شود | تیم اتحادیه راگبی ایرلند

آهنگامی که سوت پایان در یک شب کبودی و طوفان و سرگرمی درخشان به صدا درآمد، بازیکنان ایرلند یکدیگر را در آغوش گرفتند: مصیبت آنها در نهایت به پایان رسید، فتح آنها کامل شد. جانی سکستون، کاپیتان و طلسم آنها، در میان آنها نبود. او در چند ثانیه مانده به ساعت کنار کشیده شده بود، احتمالاً برای اینکه آخرین تشویق و تشویق او را از سوی جمعیت تویکنهام که ممکن است دیگر هرگز او را در صحنه عمل نبینند، نشان دهد.

این نوعی درمانی است که سکستون احتمالاً در ماه‌های آینده باید به آن عادت کند. در اوایل هفته، او سرانجام با افشای اینکه آخرین قراردادش آخرین قراردادش خواهد بود، به ماه‌ها گمانه‌زنی پایان داد: بازنشستگی 18 ماه قبل اعلام شد و او را تا جام جهانی بعدی فرانسه نیز برد. اگر این اعلامیه با توجه به اینکه سکستون در آن زمان 38 ساله خواهد شد و در حال حاضر نیم دهه است که از سوالات در مورد جدایی خود دوری می کند، غافلگیر کننده نبود، در این صورت کنجکاوی خاصی نیز در مورد زمان بندی آن وجود داشت.

هیچ‌کس مانند ایرلندی‌ها خداحافظی طولانی را انجام نمی‌دهد: مونتاژهای متحرک، دسته‌های گل، ادای احترام. وینگر سابق، شین هورگان، به شوخی می گوید که در طول تور بازنشستگی طولانی روری بست در سال 2019، بن پسر بست در نهایت زمان بیشتری را نسبت به او در زمین آویوا سپری کرد. برایان اودریسکول نیز تقریباً یک سال قبل بازنشستگی خود را اعلام کرد و در پادکست اخیر Off The Ball یک دام احتمالی دیگر بازنشستگی طولانی را شناسایی کرد: صفوف “آخرین همیشه”. هر بازی آخرین بازی شما در یک مکان خاص، آخرین بازی شما در برابر یک حریف خاص، آخرین بازی شما در یک رقابت خاص می شود. پایان کار شما در برابر موسیقی پس‌زمینه‌ای از پایان، از دست دادن و یادبودی زودرس آشکار می‌شود.

البته، شما باید فرض کنید که سکستون آنقدر حرفه ای است که تحت تأثیر هر یک از این موارد قرار نمی گیرد. اما شاید در نحوه ی دید و صحبت بقیه ما در مورد او تاثیر داشته باشد. برای اندی فارل و استراتژیست‌های راگبی ایرلندی، برنامه‌هایی وجود دارد که اصلاح شوند و جانشینان مورد آزمایش قرار بگیرند. سکستون ممکن است قصد خود را برای “حمله” به بخش پایانی حرفه خود اعلام کرده باشد. اما زمانی که تیک تاک ساعت را شروع می کنید، غیرممکن می شود که بمب را تصور نکنید.

زمان هایی وجود داشت که تقریباً می توانستید احساس کنید ایرلند شروع به پردازش این سؤالات در زمان واقعی کرده است. به این ترتیب سکستون بازی بدی نداشت. او بازی نسبتاً آرامی داشت که از بسیاری جهات به سختی تقصیر او بود. با این حال، او امتیازات خود را به دست آورد، همه چیز را ادامه داد، تأثیر آرام بخش سختی را در بازی نهایی تعیین کننده ای که طی آن ایرلند در نهایت انگلیس را انتخاب کرد، اعمال کرد. اما غیبت مشخصی از نت‌های بلند نیز وجود داشت، دوره‌های طولانی در حاشیه تماشای بازی در اطراف او سپری می‌شد، استاد ارکستری را رهبری می‌کرد که هیچ‌کس نمی‌شنید.

پس از آن، سکستون در مورد اینکه چگونه انسجام معروف ایرلند محصول آمادگی بی‌نقص آن‌ها بود، صحبت کرد، تمرین کامل بازیکنانی که از قبل با یکدیگر در بازی باشگاهی آشنا بودند. شاید برعکس، مبارزات ایرلند در اینجا از سناریویی سرچشمه گرفته است که به سختی می‌توانستند آن را پیش‌بینی کنند، بازی‌ای که در الگوهای خیره‌کننده‌ای ناآشنا پیش می‌رفت. کارت قرمز اولیه برای چارلی ایولز یک یادداشت از هرج و مرج را به بازی در زمین بالا اضافه کرد، و در مقابل ایتالیا 13 نفره، اینجا ایرلند به طرز عجیبی گیج‌کننده و ناآرام به نظر می‌رسید، و ظاهراً عجله داشت که همه کارها را یکجا انجام دهد.

خطاهای مدیریتی، پاس های رد شده، پاس به هیچ کس وجود داشت. گروه ایرلندی کنترل خود را در اسکرام در اوایل از دست داد و هرگز واقعاً آن را به دست نیاورد. غیبت اندرو پورتر و رونان کلهر به شدت احساس می شد. خود سکستون با ایستادن در مقابل ضربه زننده، یک پنالتی آفساید شلخته را به ارمغان آورد. ایرلند به وقت استراحت 15 بر 9 پیش رفت، اما با این حال احساس می کرد که یک ضرب و شتم، یک عقب نشینی، کاری بسیار سخت تر از آنچه لازم بود.

هرچه پیش می رفت، سکستون کمی وارد بازی شد. برای تعقیب اندرو کانوی یک ضربه کوچک هنرمندانه از بالای بالا وجود داشت، چند پاس تند و تیز برای راه اندازی حملات ایرلند از پشت کرنر. البته، چیزهایی وجود دارد که تعداد کمی از ما می بینیم: راهنمایی ها و نکات کوچک، کلمات تشویق کننده، پیام ها و نکاتی که در هزاران جلسه تیمی چکش داده شده اند. سکستون در آن هواپیمای کمیاب ورزشکار است که حتی حضور صرف او می تواند بی سر و صدا تعیین کننده باشد. مطمئناً هواداران ایرلند حق دارند تعجب کنند که اگر او در پاریس آماده بود، این قهرمانی چقدر متفاوت پیش می رفت.

معلوم شد حتی عقب نشینی دیرهنگام او انگیزه های تاکتیکی داشت تا نوستالژیک. پس از آن، سکستون توضیح داد که تماس پرده‌ای در دقیقه 80 او نوعی تشویق تحسین‌برانگیز نبود، بلکه تکه‌ای از مهارت بازی بود. او گفت: “من داشتم می رفتم تا در پایان بازی کمی وقت بگذارم.” “آی تی [being my final game at Twickenham] چیزی که به ذهنم خطور کرد نبود.»

و البته، هر پیروزی در توئیکنهام به خودی خود ارزش جشن گرفتن را دارد. شاید این واقعیت که ایرلند توانست با کاپیتان خود چنین شخصیت حاشیه ای برنده شود، بتواند مایه دلگرمی باشد. شاید برعکس، این پیش‌بینی آینده‌ای سردتر بود. چه اتفاقی می‌افتد وقتی بازیکن بزرگ شما نتواند یک بازی بزرگ داشته باشد؟ چه اتفاقی می‌افتد وقتی یک تیم آنقدر کاملاً در تصویر یک مرد قرار می‌گیرد که تصور زندگی بدون او سخت می‌شود؟ یک تسلی برای ایرلند این است که آنها زمان زیادی برای حل آن خواهند داشت.