سلتیک پس از دوبل سریع آندره سیلوا برای لایپزیگ، کوه را برای صعود ترک کرد | لیگ قهرمانان

غرور و خوش‌بینی که سلتیک را قبل از شروع رقابت‌هایشان در لیگ قهرمانان در این فصل پر کرده بود، به سرعت جای خود را به واقعیتی تلخ‌تر و سردتر می‌دهد.

شکست در اینجا آنها را با یک امتیاز از سه بازی باقی می گذارد، و به این معنی است که آنها احتمالاً باید در رئال مادرید چیزی را از دست بدهند تا از گروه F صعود کنند. که البته غیرممکن نیست. اما با هر قدمی آنها درس‌های سخت‌گیرانه‌ای می‌آموزند و این بار نوبت به یک تیم بداخلاق اما در حال بهبود لایپزیگ رسیده بود که آنها را کنار بگذارد.

می توانست یک کوبیدن درست باشد. لایپزیگ دو گل مردود شد، همپوشانی‌ها و بازهای متعدد ایجاد کرد، از دفاع ضعیف سلتیک عبور کرد که به نوبه خود توسط هافبک خود به شدت در معرض دید قرار گرفت و توسط دروازه بان خود، جو هارت، ناامید شد. پس از آن، آنگه پستکوگلو به تعداد موقعیت های ایجاد شده سلتیک و همچنین بی تجربگی تیمش در این سطح اشاره کرد. اما او همچنین در اعماق خود می داند که سلتیک بسیار دورتر از آن چیزی است که بسیاری از هواداران آنها تصور می کنند از نخبگان اروپایی.

آندره سیلوا دو گل تعیین کننده را در یک انفجار 13 دقیقه ای بی رحمانه به ثمر رساند که باعث شد سلتیک نفس نفس بزند. در واقعیت، بازی می توانست قبل یا بعد از آن ایمن باشد. این یک رویارویی وحشیانه، کبود، و بسیار سرگرم‌کننده بود، با شلی که گاه با هرج و مرج و سرعتی دیوانه‌کننده که تنها با وقفه‌های متعدد ناشی از آسیب‌دیدگی در بازی مشخص می‌شد.

پیتر گولاکسی، دروازه بان لایپزیگ، در 10 دقیقه ابتدایی به زمین رفت و کالوم مک گرگور، کاپیتان سلتیک، قبل از نیمه اول او را تعقیب کرده بود.

مطمئناً به نظر می رسید که بازی باز بیشتر از سلتیک که با تمام انرژی و تلاش خود، متخلخل و شکننده به نظر می رسید، برای تیم میزبان مناسب بود. طبیعتاً بخش زیادی از انتقادها متوجه زوج دفاع میانی موقت آنها از موریتز جنز و استفان ولش خواهد شد و اطمینان آرام کامرون کارتر ویکرز به شدت نادیده گرفته شد.

اما واقعاً شکست جمعی بود، تیمی که نه کیفیت فنی لازم برای کنترل بازی را داشت، نه نظم و انضباط پوزیشنی برای بستن بازی را داشت، و نه در جلوی خط مقدمات لازم را داشت. اینها نقص هایی است که در سطح داخلی بخشیده می شود. اما نه اینجا.

برای لایپزیگ شواهد دیگری مبنی بر پیشرفت آنها تحت سرمربی جدیدشان، مارکو رز، که یک ماه از زمان اخراج دومنیکو تدسکو در این سمت بوده است. در حالی که سیلوا تمجیدها را به دست خواهد آورد، این کریستوفر انکونکو بود که حضور تعیین کننده بازی بود، لایپزیگ را بعد از نیم ساعت پس از یک ضدحمله برق آسا پیش انداخت و بقیه تساوی را در سطحی مرتفع از وجود گذراند: تسخیرناپذیر و غیرقابل لمس. با آگاهی از این که انتقال به چلسی قریب الوقوع است، اشتیاق خاصی به نحوه خواندن نام او توسط هواداران لایپزیگ وجود داشت: بخشی غم و اندوه و بخشی از قدردانی، تشخیص این که تعداد کمی از بازیکنان نقش مهمی در پیشرفت باشگاه داشته اند.

سلتیک که به خاطر از دست دادن کاپیتانش تهی شده بود، به کار خود ادامه داد. دو دقیقه بعد از نیمه دوم، آنها به خاطر پافشاری خود پاداش دریافت کردند: ریو هاته توپ را در ارتفاع بالا برد، کیوگو فوروهاشی برای جوتا به میدان رفت، یک پایان آرام آرام. اینجا، شاید، نقطه تقاطع مسابقه بود: سلتیک که بین حمله و دفاع، تهاجم و احتیاط گیر کرده بود، در نهایت هیچ کدام را انتخاب نکرد. پستکوگلو گفت: “ما در طرز فکر خود کمی منفی بودیم، فشار را دعوت کردیم.” ما بدون هیچ دلیلی به جو برگشتیم. شما نمی توانید برای زنده ماندن در این سطح بازی کنید.

آیا هارت در این سطح زنده خواهد ماند؟ تا به حال همه نقاط قوت و ضعف او را می‌دانند و شاید فقط یک مسئله زمان بود که پای او فاش شود. تنها چند ثانیه پس از اینکه دومینیک سوبوسلای گلی را مردود اعلام کرد زیرا سیلوا دید هارت را در موقعیت آفساید مخفی می کرد، هارت توپ را دریافت کرد و بلافاصله آن را مستقیماً به سوبوسلای داد که در سیلوا برای پایانی آسان بازی کرد. من کاملاً مطمئن نبودم که به هاف میانی بروم یا گرگ [Taylor]هارت پس از آن گفت. تصمیم گرفتم به سراغ گرگ بروم. و دلم تنگ شد.»

مدت زیادی بعد از آن سیلوا بازی را ایمن کرد. یک بار دیگر لایپزیگ با یک توپ مورب سلتیک را کشت، یک بار دیگر محمد سیماکان از دفاع راست به جلو رفت، یک بار دیگر جوتا نتوانست با او همگام شود. ارسال اولین بار سیماکان، سیلوا را پیدا کرد، که قبل از وارد کردن توپ وقت داشت لمس کند. از بسیاری جهات این گلی بود که خلاصه ای از مبارزات سلتیک تا اینجای کار بود: گلی که با وجود تمام نیت های خوبشان، آنها خودشان را پیدا کردند. بد سرعت.