سودان با «فاجعه نسلی» مواجه است زیرا میلیون‌ها کودک از مدرسه بازمانده‌اند | توسعه جهانی

سازمان‌های امدادی هشدار داده‌اند که تقریباً همه کودکان در سن مدرسه در سودان از تحصیل محروم هستند، یا به طور کامل یا با اختلال جدی مواجه هستند.

مدارس در برخی ایالت‌ها این هفته پس از تأخیر به دلیل سیل شدید بازگشایی شدند، اما میلیون‌ها کودک هنوز قادر به رفتن نیستند و این کشور را با یک «فاجعه نسلی» مواجه می‌کند.

فقر، فقدان معلمان واجد شرایط و اعتصاب کارکنان آموزشی، میراث همه‌گیری کووید-19 و نرخ پایین واکسیناسیون از جمله بسیاری از عواملی هستند که به بحران کمک کرده‌اند.

به گفته وزارت آموزش و پرورش، سیل و حملات شبه نظامیان بیش از 600 مدرسه را در ماه اوت و سپتامبر ویران کرد. مدارس اغلب فقط پوسته ساختمان ها، فاقد مبلمان، آب جاری یا توالت هستند.

بر اساس بیانیه مشترک یونیسف و Save the Children، نزدیک به 7 میلیون کودک سودانی بین 6 تا 18 سال – یا یک سوم کودکان در سن مدرسه – اصلاً در مدرسه نیستند.

ایالت دارفور مرکزی است که بدترین آسیب را دیده است، جایی که 63 درصد از کودکان به مدرسه نمی روند. در دارفور غربی این رقم 58 درصد است. و در ایالت کاسالای شرقی 56 درصد است.

آموزش 12 میلیون کودک دیگر «خواهد شد [be] به دلیل کمبود معلمان کافی، زیرساخت‌ها و یک محیط آموزشی مناسب برای رسیدن به پتانسیل کامل آنها به شدت قطع شده است.»

بسیاری از کسانی که در کلاس درس هستند در یادگیری خود عقب مانده اند. به گفته یونیسف، 70 درصد از کودکان 10 ساله در مدارس دولتی نمی توانند یک جمله ساده را بخوانند.

اوون واتکینز، مدیر ارتباطات یونیسف سودان گفت: «این یک فاجعه نسلی است. «کودکان همیشه آینده یک کشور هستند. سرمایه گذاری روی آنها کار درستی است – و آنها سهم زیادی در تولید ناخالص داخلی آینده کشور خواهند داشت.

او افزود: «کودکان در مدرسه فقط ریاضی، خواندن و نوشتن نیستند. آنها همچنین مهارت های اجتماعی را در یک محیط محافظت شده می آموزند.

احمد الصافی، معلم و رئیس سابق مدرسه ای در ام اوشر، در حومه جنوبی خارطوم، گفت که در خیابان او با 20 خانه، سه تا چهار کودک در هر خانواده به مدرسه نمی روند.

آنها به سادگی نمی توانند در حالی که گرسنه هستند به مدرسه بروند. بسیاری از آنها مجبورند برای فروش کیسه های پلاستیکی یا هر چیز دیگری فقط برای تغذیه خود به بازار بروند.»

او گفت: «با وجود اینکه در مقطعی از زندگی‌ام معلم و رئیس مدرسه بودم، متوجه شدم که پسرم برای رفتن و فروش بلیت در سینما در امدرمان کلاس‌ها را از دست می‌داد. وقتی از او پرسیدم، به من گفت که نمی تواند به مدرسه برود در حالی که برخی از وسایل ضروری در زندگی اش وجود ندارد. شما می دانید که آنها حقوق بسیار کمی به ما می دهند و ما به عنوان معلم نمی توانستیم به درستی به فرزندانمان غذا بدهیم.

من نتوانستم سه فرزندم را به دانشگاه بفرستم. آنها دبیرستان را به پایان رساندند و به برادر کوچکشان کمک کردند تا به دانشگاه برود که در رشته رسانه تحصیل کرده بود، اما هرگز شغلی پیدا نکرد. در پایان او یک سازنده شد که به هیچ مهارت رسانه ای نیاز ندارد.

«حتی کسانی که به مدارس می روند نمی توانند چیزی یاد بگیرند، زیرا کلاس ها مملو از 140 دانش آموز است. چگونه یک معلم می تواند کار خود را در آن محیط انجام دهد؟»

«همه کلاس ها در سیل فرو ریخت، حتی خانه های ما فرو ریخت. ما اکنون در چادر هستیم.

«کل روستاها حرفه خود را تغییر دادند. دانش‌آموزان در بازارها و معلمان نیز به فروشنده تبدیل شدند. من الان به جای تدریس در بازار پیاز می فروشم. برخی از فرزندانم به من کمک می کنند، اما اکثریت آنها دختر هستند، بنابراین نمی توانند کار کنند.