شکست افتخارآمیز می تواند نقطه عطفی در جستجوی جونز برای رهبری باشد | تیم اتحادیه راگبی انگلیس

اسo این یکی از پیروزی های بزرگ نبود. اما ممکن است به عنوان یکی از شکست‌های بزرگ سقوط کند. بازی باید به خوبی قبل از شروع آن تمام می شد، با یک کارت قرمز پس از تکل بی پروا چارلی ایولز روی جیمز رایان کوتاه شد.

جمعیت آن را دوست نداشتند، و پس از تصمیم متیو راینال، مدت ها و با صدای بلند هو کردند. اما البته حق با داور بود. ناامیدی هواداران همه چیزهایی را که در چند سال اخیر در مورد عواقب بلندمدت این نوع برخوردها آموخته اند، تحت تأثیر قرار داد. اما در واقع، تمام این دانش در مورد خطرات به این معنی بود که جایی برای بخشش وجود نداشت. میش ها هر فرصتی داشتند که پایین تر بروند. اشتباه خطرناکی بود

از آنجایی که بازیکنان باقیمانده انگلیس خودشان را درگیر می کردند، سوال اساسی برای آنها این بود که حالا قرار است چه کار کنند، یک مرد پایین آمده و کل بازی پیش روی آنها کشیده شده است.

برخی از آنها را انگلیس قبلاً در تمرین برنامه ریزی کرده بود. کورتنی لاوز برای قفل کردن حرکت کرد و جک ناول، که ادی جونز همیشه می‌گفت (و فقط نیمه شوخی) می‌تواند در کنار هم بازی کند، واقعاً در طول دعواها جمع می‌شد. اما مسئله بزرگتر از این بود که آنها به کدام الگوها تغییر می‌کردند، چه کسی قرار بود کجا بازی کند و چگونه شکاف‌ها را برطرف می‌کردند. مسابقه تازه به آزمونی برای شخصیت، انسجام و رهبری آنها تبدیل شده بود.

مسائلی که جونز در سال گذشته و بیشتر از زمان فینال جام جهانی 2019 مقابل آفریقای جنوبی که به دلیل از دست دادن زودهنگام کایل سینکلر به دلیل آسیب دیدگی سر از بین رفت، نگران آن بود و روی آنها کار می کرد. فشار از طرفی که نه تنها از آنها بهتر بود، بلکه به نظر می‌رسید که حس هدفمندی و شخصیت قوی‌تری نیز داشته باشد. جونز زمان و تلاش زیادی را صرف توسعه گروه رهبری در این تیم کرده است، از آن زمان، او لاوز، تام کوری، الیس جنج و هنری اسلید را ارتقا داد و حتی مارو ایتوجه را برای آموزش بازیگری فرستاد تا بتواند روی ارتباطات خود کار کند. مهارت ها.

همه اینها برای لحظاتی مانند این، زمانی که همه چیز شروع به از هم پاشیدن می کند. انگليس تماماً مجبور به بازنده بود، اينطور نيست؟ حالا مهم این بود که چطور. مشخص بود که این مسابقه می تواند به شکست تبدیل شود. ایرلند بلافاصله با استفاده از توپ در اولین تلاش خود، دفاع انگلیس را گسترش داد. زمانی بدتر شد که 10 دقیقه بعد کری مصدوم شد و الکس دومبراند جایگزین او شد، تنها پس از مثبت شدن تست کووید از انزوا خارج شد. و سپس کیلان دوریس در کرنر گلزنی کرد. یا به نظر می رسید که انجام داده است.

TMO آن را به دلیل ضربه ای که در انباشته شدن ایجاد شد، رد کرد. اما هنوز. این لحظه ای بود که شما را وادار کرد کتاب رکوردها را بررسی کنید تا به دنبال رکورد پیروزی ایرلند بر انگلیس (43-13 در کروک پارک در سال 2007) و رکورد شکست انگلیس در Twickenham (6-42 مقابل آفریقای جنوبی یک سال بعد) باشید. ).

با وجود همه چیز مقابل آنها، و هیچ شانس واقعی برای پیروزی در این بازی حیاتی از بین رفته است، انگلیس برای چه چیزی بازی می کرد؟ چه چیزی در اعماق این تیم وجود داشت که آنها را از این مشکل عبور می داد؟ قرار بود از چه چیزی استفاده کنند که باعث شود دورتر بدوند، سخت‌تر تکل بزنند و خیلی سریع‌تر از زمین بلند شوند؟

پاسخ همان بود که همیشه در این بازی بوده است. تیم و عشق آنها به یکدیگر. جونز در مورد اینکه چگونه می خواهد انسجام آنها را توسعه دهد صحبت کرده است. او حتی آنها را در هفته برای کمک به بولینگ بولینگ فرستاد. خوب آنها اکنون به آخرین ذره آن نیاز داشتند، انگلستان قدیمی جونز و انگلیس جدید او باید بالاخره و سریعاً با هم جمع شوند.

آیا آن را باور می کنید؟ انجام دادند. آنها به درون خود نگاه کردند و آنجا، در اعماق وجود، ذخایر فوریت و ناامیدی را یافتند که نیاز داشتند. تلاش مردود دوریس نقطه عطفی بود، گویی انگلیس احساس می کرد بالاخره از سرنوشت فاصله گرفته است.

بعد از آن، حیاط به یار، تکل به تکل، اسکرام به اسکرام خود را به داخل مسابقه برگرداندند، آنقدر جنگیدند که وسط 40 دقیقه هرگز نمی‌دانستید که آنها مردی هستند. آنها بر اسکرام مسلط شدند، در هنگام خرابی به شدت جنگیدند، حتی ایرلند را با چند داس باز کردند. مارکوس اسمیت پنالتی های خود را زد و به نوعی در 20 دقیقه مانده به پایان بازی، امتیاز 15-15 به تساوی رسید.

سپس تعادل تغییر کرد. انگلستان، خسته، سرانجام در حالی که ایرلندی‌ها در تلاش‌های پایانی دویدند و آنها را از دید دور کرد، باز شد. اما یک هفته، یک ماه، یک سال بعد، مدت‌ها پس از فراموش شدن امتیاز نهایی، این بازی ممکن است به عنوان نقطه عطفی در پیشرفت خود به آن نگاه کنند.

جونز آن را “بازی پایه” نامید، نمونه ای از “روح، عزم، توانایی کار بر روی مشکلات” که آنها به آن نیاز دارند. اگر بخواهند آزمون هفته آینده در پاریس را پشت سر بگذارند، زمانی که دوباره ضعیف خواهند بود، به موارد مشابه بیشتری نیاز خواهند داشت. اما پس از آن، بر اساس شواهد این مسابقه، آنها آن را دوست دارند.

جونز در مورد انرژی احساسی آفریقای جنوبی به فینال جام جهانی صحبت کرده است. سال گذشته از او پرسیدم که آیا هنوز می‌داند که از چه چیزی می‌تواند برای انگیزه دادن به بازیکنان انگلیس به روشی مشابه استفاده کند. او به من گفت: “کاش این کار را می کردم، اما ما همچنان به دنبال آن هستیم.” تعجب می کنم که آیا او این شنبه کمی بیشتر در مورد آن فهمید، زمانی که آنها بهترین راگبی خود را بازی کردند وقتی همه چیز در برابر آنها انباشته بود. دلیلی وجود دارد که او همیشه از مخالفان صحبت می کند.