رومن آبراموویچ و چلسی نماد وضعیت پوسیده فوتبال | چلسی

منتصور کنید دوباره شروع می کردیم تصور کنید این دنیایی بود که ورزش حرفه‌ای در ابتدای راه بود و حتی مفهوم لیگ بحث برانگیز بود در صورتی که باعث می‌شد مردم برنده شدن را در اولویت قرار دهند. تصور کنید که احساس مبهمی داشتید که باشگاه‌ها در این رقابت جدید ممکن است مناطق محلی خود را نمایندگی کنند، که ممکن است به نوعی عملکرد اجتماعی را انجام دهند. چه کسی می خواهید آنها را اداره کند؟

آیا این یک روسی فوق العاده ثروتمند است که ثروت خود را با بهره برداری از هرج و مرج اقتصادی که پس از یک دوره آشفتگی سیاسی برای خرید ذخایر نفت و گاز کشورش به دست آورد و متهم شد – اگرچه او به شدت آن را انکار می کرد – به داشتن روابط نزدیک با حکومت استبدادی آن کشور متهم شد. رهبر؟

صندوق سرمایه گذاری یک کشور خاورمیانه که درگیر جنگ وحشیانه ای با یکی از همسایگان خود است، که رئیس آن به اقیانوس اطلس در این ماه که اگر او دستور قتل یک روزنامه‌نگار را برای یک روزنامه آمریکایی صادر می‌کرد، که قطعاً این کار را نکرد، زیرا صادقانه بگویم که این مرد بچه‌ماهی بود، پسرانش بهتر از این کار می‌کردند؟

یا در مورد یک گروه سرمایه گذاری که توسط یکی دیگر از اعضای خانواده سلطنتی خاورمیانه اداره می شود، که هدفش از سرمایه گذاری در این باشگاه، همانطور که گزارش دیده بان حقوق بشر گفته بود، «ایجاد تصویر روابط عمومی از یک دولت مترقی و پویا خلیج فارس» بود. که توجه را از آنچه واقعاً در کشور می گذرد منحرف می کند؟

احتمالا نه. اما پس از آن، خانواده ای آمریکایی نیز نمی توانند باشگاهی را با بدهی 660 میلیون پوندی به عنوان بخشی از تصاحب آن، زینت بخشند. این یک صندوق سرمایه گذاری نیز نخواهد بود که سعی می کند نام شهر را علامت تجاری بگذارد و با تخریب سازه های ورزشی که بیش از یک قرن پیش برای منفعت مالی قدمت دارد، دست و پنجه نرم کند.

شما احتمالا تبعیدیان مالیاتی، تاجران غایب و کارآفرینانی که با الیگارشی ها ارتباط دارند را نیز رد خواهید کرد. قماربازهای حرفه ای را که نام یکی از آنها در اسناد پاناما آمده است، بیرون بیاورید، و ما با یک سرآشپز تلویزیونی (یکی سرگرم کننده است؟) می مانیم – و حداقل یک گروه کوچک از یویوینگ عابر پیاده نوریچ بین مسابقات قهرمانی و لیگ برتر

که ما را به یک سوال اساسی می رساند: مالک خوب چیست؟ برای خوش صدای ترین ها، تنها چیزی که اهمیت دارد این است که چقدر پول خرج می کنند. اگر هواداران چلسی شک داشته باشند که رومن آبراموویچ مالک خوبی بوده است، بسیار ساکت بوده اند. خشم در مورد وضعیتی که در آن قرار گرفته اند، متوجه دولت بوده است، نه فرماندار سابق چوکوتکا.

اما تحریم‌ها نتیجه همان نیروهایی است که به آبراموویچ اجازه دادند 1.5 میلیارد پوند به چلسی قرض دهد، ظاهراً بدون اینکه چشم‌اندازی برای بازپرداخت آن وجود داشته باشد.

اگر به امضای گلن جانسون در سال 2003 اعتراض نکردید، آیا واقعاً می توانید به محدودیت های موجود اعتراض کنید؟ این معامله ای است که باشگاه ها هنگام گرفتن پول می پذیرند. و در حالی که مطمئناً می‌توان با هواداری که فقط می‌خواهد تلویزیون را بعد از یک روز کاری سخت روشن کند و تیمش را تماشا کند یا در کنار پل قدم بزند و بدون اینکه به مسائل ژئوپلیتیکی توجهی داشته باشد، چند تا پیت بخورد، همدردی کرد، این احساس وجود دارد. تحت فشار کسانی که از نمایندگان به دلیل طرح سوال درباره صاحبانشان در پارلمان سوء استفاده می کنند یا روزنامه نگاران (و بدتر از آن بیوه های قربانیان) را به خاطر ابراز نگرانی شکار می کنند، یا پرچم های رژیم های خودکامه را به بیوگرافی توییتر خود اضافه می کنند.

اما آیا آبراموویچ حتی از نظر فوتبالی مالک خوبی بود؟ خیلی چیزها بستگی به اتفاقات بعدی دارد. ممکن است اگر سریعاً با یک فروش موافقت شود و مالک جدید به همان اندازه سخاوتمند باشد، می‌توان او را نه تنها به عنوان پنج لیگ برتر و دو لیگ قهرمانان اروپا به ارمغان آورد، بلکه سطح چلسی را برای همیشه از مدعیان شیک به غول‌های بی‌تردید ارتقا داد. با این حال، این امکان نیز وجود دارد که او بتواند به نسخه لوکس ساشا گایداماک تبدیل شود، که تحت هدایت او پورتسموث جام حذفی را برد اما دچار مشکلات مالی شد که هنوز به طور کامل از آن خارج نشده اند.

اگر یک مالک خوب، مردی نیست که به شما 1.5 میلیارد پوند می دهد، اما ممکن است به دلیل اینکه، همانطور که دفتر اجرای تحریم های مالی گفته است، “در تضعیف و تهدید تمامیت ارضی، حاکمیت و استقلال اوکراین دخیل است” تحریم شود. آیا آن است؟ نه یک کشور خارجی که به دنبال بهبود وجهه خود باشد، بلکه نه یک صندوق تامینی یا ثروت زاده که تنها سود آن سود مالی باشد.

کدام چه چیزی را ترک می کند؟ یک طرفدار-خوب خوشحال است که چیزی را به جامعه خود بازگرداند؟ برخی وجود دارند، اما منابع آنها لزوماً محدود است – و این ایده که حمل‌کنندگان و بازرگانان ضایعات فلزی که 60 سال پیش صاحب کلوپ‌ها بودند، نشان‌دهنده نوعی مدینه فاضله است، به وضوح ناقص است.

این پوچ بودن فوتبال مدرن است. لیگ برتر محبوب ترین لیگ در جهان است. هیچ لیگی اینقدر درآمد نداشته است. بیشتر از هر زمان دیگری در انگلیس فوتبال تماشا می کنند. با این حال در سرتاسر باشگاه‌های هرمی با مشکل روبرو هستند، هواداران برای باباهای شکر التماس می‌کنند. این پیامد دوران آغاز به کار مالکیت آبراموویچ است که ظرفیت باشگاه را برای سرمایه گذاری از درآمدهایی که می تواند به دست آورد جدا کند.

اگر دوباره شروع می کردیم چه کسی صاحب باشگاه می شد؟ صحبت از مالکیت طرفداران، 50+1 و سهام طلایی آسان است، اما آیا می توان به طرفداران مدرن اعتماد کرد که برای اولین میلیاردر که وعده پایان دادن به آنچه که به طور مضحک به عنوان رنج آنها توصیف می شود، به آن فصول بی وجدان در اواسط می رسد، دست نزنند. -جدول؟ فوتبال مدرن اغلب زیبا است، اما از نظر ساختاری و اخلاقی بازی پوسیده است. اگر دوباره شروع می‌کردیم، ممکن بود چیز خیلی خوبی باشد.