حرکت احمقانه لیز تراس و کواسی کوارتنگ برای رشد، شروع کننده نیست | ویلیام کیگان

تیاو ارواح بحران‌های اقتصادی بریتانیا در گذشته سر طیف خود را بالا می‌برد. خاطرات بد تصور و بدبختی‌ها برای رشد در زمان صدراعظم محافظه‌کار رجینالد مودلینگ در سال‌های 1962-1964، آنتونی باربر در سال‌های 1972-1974 و دوست قدیمی من نایجل لاوسون در سال‌های 1988-1989 تداعی می‌شود.

بله، آنها نیز صدراعظم محافظه‌کاران بودند. آنها معمولا هستند. هنگامی که گوردون براون، صدراعظم حزب کارگر از سال 1997 تا 2007، گزارش شد که قول داده بود “دیگر رونق و رکودی نداشته باشد” او مورد تمسخر قرار گرفت و به طور گسترده به اشتباه نقل قول شد. آنچه او اصرار داشت در واقع گفت: «دیگر از رونق و رکود محافظه‌کاران خبری نیست».

این تلاش‌های رشد با نیت خوب انجام شده و وجه مشترک آن‌ها این است که زمان می‌برد تا آنها به عنوان شکست تلقی شوند. اما تپانچه لیز تراس-کواسی کوارتنگ برای رشد چیز دیگری است: تپانچه شروع این تپانچه توسط دو تن از متکبرترین سیاستمداران شلیک شده است. زمانی که به سختی شروع شده است متوقف شود.

مسیرهای کوارتنگ و من فقط گاهی اوقات با هم تلاقی می کنند. برخوردهای ما کاملاً متمدنانه بوده است، اما من طعم گستاخی را چشیدم که چند سال پیش، به عنوان داور کتاب در تاریخ مالی، به اتفاق آرا رأی دادم که جایزه آن سال باید به جلد بسیار درخشان لیاکات برسد. احمد درباره روسای برجسته بانک مرکزی دهه 1920 و 1930 با عنوان اربابان امور مالی.

کوارتنگ به من ریش زد و پرسید که چرا جایزه کتاب طلا را نبرده است؟ خب، پاسخ های مختلفی برای آن وجود داشت، اما یکی این بود که کتاب به اندازه کافی خوب نبود. اکنون، معاصران او در ایتون به من می گویند که کوارتنگ را کاملاً درخشان، اما بدون شک متکبر می دانستند.

تکبر یک نقص کلاسیک کشنده ارسطویی است. اخیراً به ندرت این نقص به نمایش عمومی گذاشته شده است که پس از فاجعه آشکار استقبال از “رویداد مالی” او در 23 سپتامبر، تیتر یک FT دوشنبه گذشته فریاد زد: «کوارتنگ متعهد شد که مالیات بیشتری را کاهش دهد زیرا محافظه‌کاران از افزایش پوند می‌ترسند». به ما گفته شد که کوارتنگ قول داده است علیرغم نگرانی‌های سرمایه‌گذاران، کاهش مالیات خود را دوچندان کند و «نمایندگان محافظه‌کار و معامله‌گران بازار را برای تلاطم بیشتر آماده کرده است».

و آشفتگی در آنجا به وقوع پیوست، و بانک انگلستان مجبور شد برای خرید سهام تذهیب شده دولتی در روز چهارشنبه مداخله کند تا سعی کند فروپاشی چشمگیر اعتماد به «سیاست رشد» دولت در وام گرفتن برای تأمین مالی کاهش مالیات برای ثروتمندان را مهار کند. در حالی که کودکان فقیر کشف می شوند که با جعبه های ناهار خالی به مدرسه می روند.

همانطور که مطالعات اخیر صندوق بین‌المللی پول، OECD و اتاق فکر نشان داده‌اند، این توزیع عریان درآمد از فقرا و بقیه افراد جامعه به ثروتمندان است، بدون هیچ مدرکی مبنی بر اینکه تأثیر مثبتی بر نرخ رشد اقتصاد دارد.

مسخره تراس-کوارتنگ خبر بدی برای پوند است. هنگامی که استرلینگ در ژانویه 1985 به سمت برابری با دلار سقوط کرد، مارگارت تاچر با دوست خود رونالد ریگان تماس گرفت و ایالات متحده پوند را تقویت کرد. فکر نمی‌کنم روابط بین جو بایدن و تراس هنوز بر اساس چنین مبنایی باشد، اگر نیاز به کمک دوباره تکرار شود.

نیاز به حفظ یا بازگرداندن ثبات مالی یکی از وظایف اصلی بانک مرکزی در کنار تلاش برای کنترل تورم است. پارادوکس هفته گذشته این بود که بانک قصد خود را برای افزایش نرخ بهره برای مقابله با تورم – یعنی یک سیاست پولی انقباضی – اعلام کرد و در عین حال با مداخله تبلیغاتی زیاد خود، نقدینگی را به سیستم مالی – یعنی تسهیل سیاست پولی – منتقل کرد. به نفع بازگرداندن ثبات مالی

تراس و کوارتنگ در تلاش برای مخالفت با جریان عقاید معقول اقتصادی و دیدگاه‌های بازارهای مالی که بر باور آنها تأثیر می‌گذارند، از «ارتدوکس خزانه‌داری» شکایت دارند. اما همانطور که اد بالز، یکی از شخصیت‌های کلیدی 25 سال پیش در اعطای استقلال به بانک در مورد سیاست‌های پولی، اشاره می‌کند، هیچ اشکالی در ارتدکس خزانه‌داری وجود ندارد. این اجازه می دهد تا هزینه های بالاتر / کمتر. مالیات بالاتر/کمتر؛ انصاف بیشتر/کمتر؛ مداخله بیشتر/کمتر در پاسخ به شوک های بزرگ – کم و بیش باید توسط دولت وقت تصمیم گیری شود.

بازارهای مالی از طریق Truss و Kwarteng دیده شده اند. و اجازه دهید با آن روبرو شویم: تمایل آنها برای افزایش بهره‌وری اقتصاد بریتانیا با برگزیت خودشان و کاهش آن به میزان 4 تا 5.5 درصد در تولید ناخالص داخلی سالانه (بر اساس برآورد موسسه ملی تحقیقات اقتصادی و اجتماعی) یک ضربه بزرگ ایجاد شده است. .

در مورد این موضوع، ضمن تبریک به کایر استارمر به خاطر برگزاری موفقیت آمیز کنفرانس کارگری، تاکید می کنم که علیرغم آخرین شعار او، هیچ مدرکی دال بر عملی شدن برگزیت وجود ندارد. برگزیت یک فاجعه است و رهبر حزب کارگر باید این را بگوید. این یک هدف باز است.