هربی فارنورث: «اگر می‌خواستم بهترین باشم باید به استرالیا می‌رفتم» | تیم لیگ راگبی انگلیس

تیدو انتهای داستان هربی فارنورث تا این مرحله نمی‌تواند بیشتر از این متفاوت باشد. قبل از اینکه روز جمعه برای جام جهانی به انگلیس دعوت شود، او در استرالیا با بریزبن برانکوس از NRL که در 17 سالگی خانه را ترک کرد تا رویای خود را دنبال کند، نام خود را به دست آورد. اون خونه؟ محله کوچک لنکاوی بلکو، جایی که حدود 700 نفر در آن زندگی می کنند و به قول فارنورث، «همه همه را می شناسند».

زمین‌های معمولی و تقریباً بریده‌شده آنجا جایی است که این بازیکن 22 ساله نه تنها بازی را یاد گرفت، بلکه همین هفته با عمویش تمرین کرد تا برای اولین بازی خود در انگلیس آماده شود. فارنورث در مورد مسیر نامتعارف خود می گوید: «این یک سفر طولانی بود.

وقتی متوجه می‌شوید که فارنورث در تیم جوانان منچستریونایتد و برنلی حضور داشته و حتی منچسترسیتی به او سفر کرده است، این سفر حتی غیرعادی‌تر به نظر می‌رسد. او با خنده می‌گوید: «آنها به من چند جفت چکمه نایک بسیار جالب دادند.

اما فارنوورث قبلاً تصمیم گرفته بود: او می خواست در لیگ راگبی بازی کند، نه فوتبال، و پس از درخشش در ویگان سنت پاتریک، توسط ویگان وریرز مورد علاقه قرار گرفت. با این حال، فارنورث و عمویش، برایان فولی، پیشاهنگ سابق ویگان، نقشه متفاوتی داشتند.

در سن 14 سالگی، آنها به مدت 6 هفته به استرالیا رفتند تا فارنورث را در برابر بهترین نوجوانان جهان آزمایش کنند. استعدادیاب هایی که او را دیدند از اینکه متوجه شدند او انگلیسی است حیرت زده شدند. او می‌گوید: «از کودکی می‌دانستم که اگر می‌خواهم بهترین باشم، باید با بهترین‌ها تمرین کنم.

بریزبن سرانجام امضای فارنورث را به دست آورد و در 17 سالگی بلکو و خانواده اش را به مقصد کوئینزلند ترک کرد. او می گوید: «حرکت به آنجا وحشتناک بود.

«آخرین روزم را در اینجا به یاد دارم. من با دوستانم برای کاری رفتم. بعد به سمت ایستگاه اتوبوس رفتم و شروع کردم به گریه کردن. من به تازگی 17 ساله شده بودم و همه چیز را ترک کردم: تمام خانواده و دوستان نزدیکم را ترک می کردم. به نظر کار درستی نبود.

“شش ماه اول یک قاتل وجود داشت، اما می دانستم که نمی توانم دست از کار بکشم. ما در یک جاکفشی کوچک با پول کم می ماندیم. اما اگر ترک می کردم یا با والدینم تماس می گرفتم و برای پرواز به خانه 2000 پوند درخواست می کردم، نمی توانستم با خودم زندگی کنم. بهش چسبیدم بعد از آن، من همه شیرین بودم.»

پس از پیشرفت در رده های نوجوانان در بریزبن، فارنورث اولین بازی NRL خود را در سال 2019 انجام داد. این مرکز به ستون اصلی تیم Broncos تبدیل شده است و برای مدتی احساس می کرد که اولین بازی در انگلیس اجتناب ناپذیر است.

مصدومیتی که او را از نیمه دوم این فصل محروم کرد، تردیدهایی را در مورد فرا رسیدن آن لحظه به جام جهانی ایجاد کرد. اما فارنورث را مناسب اعلام کرده اند و مشخص است که او ریشه های خود را فراموش نکرده است.

او با لبخند می گوید: «از زمانی که با عمویم برایان برگشتم، در زمین های محلی بلکو تمرین می کردم.

زمانی که برای تمرین تیم‌های نوجوانان من خیلی سرد بود، زیر پل‌های بلکو بالا و پایین می‌دویدیم، زیرا برفی در آنجا نبود. و اکنون پیش از اولین بازی در انگلیس، به تمرینات آنجا بازگشته ام.

“اما من آنجا را دوست دارم، این یک روستای کوچک آرام است که همه همه را می شناسند. من فکر می‌کنم میانگین سنی ساکنان چیزی حدود 60 سال است و من حدس می‌زنم بلکو و بریزبن نمی‌توانند متفاوت‌تر از این باشند.»

بار شراب که متعلق به برادر فارنورث در دهکده همسایه باروفورد است، یکی از چندین مکان در این منطقه خواهد بود که با افتخار به تماشای آن می نشیند اگر این بازیکن 22 ساله – یکی از شش بازیکن اولیه در تیم شان وان انگلیس – باشد. برای بازی افتتاحیه جام جهانی مقابل ساموآ در 15 اکتبر در سنت جیمز پارک انتخاب شد. قبل از آن، کشور میزبان روز جمعه در یک بازی تدارکاتی در ورزشگاه ای جی بل به مصاف فیج می رود.

برای برخی از خانواده فارنورث، این اولین فرصت آنها برای دیدن بازی زنده او خواهد بود. او می‌گوید: «خیلی جالب بود که بتوانم به خانواده‌ام بگویم که در تیم هستم. “شان به من زنگ زد و به من گفت که من در آنجا هستم و اینکه بتوانم به همه اطلاع دهم بسیار خاص است.

همه هنوز در خانه خانواده ای که من در آن بزرگ شدم زندگی می کنند. از آخرین باری که آمدم یا حتی از زمانی که رفتم، خیلی تغییر نکرده است. من کاملاً دوست دارم به عقب برگردم و دوست دارم هیچ چیز تغییر نکند، زیرا اگر تغییر کند، احساس می کنید که از دست داده اید.

من دو سال است که برخی از اعضای خانواده‌ام را ندیده‌ام، بنابراین دیدن آن‌ها و داشتن فرصت بازی در مقابلشان بسیار خوب است.

بازی برای انگلیس همیشه رویای من بوده است. من فقط نمی توانم برای بیرون آمدن در زمین صبر کنم. من هیچ وقت واقعاً کل موضوع فوتبال را جدی نگرفتم. زمانی که بازی راگبی را شروع کردم، می دانستم که آن را دوست دارم و می خواستم همیشه بازی کنم.

«از آنجا خیلی سریع گلوله برفی می‌بارد. این به من فکر می‌کند که بازی در اولین بازی چگونه خواهد بود.”