میکل آرتتا موفقیتی را بدون عمل گرایی ایجاد کرده است و آرسنال لبخند می زند | انبار مهمات

مندر دقیقه 90، میکل آرتتا بالاخره مجبور شد شروع به لذت بردن کند. کار سخت، فداکاری، رنج: بیشتر اوقات، اینها سنگ بنای روش آرتتا هستند. کار می‌کنی، می‌جنگی، رنج می‌کشی، و اگر خوش شانس باشی، می‌توانی همه‌ی کارها را ظرف پنج روز دوباره انجام دهی. حتی در مراحل پایانی اینجا، زمانی که آرسنال با خوشحالی با تاتنهام بازی می‌کرد و امارات در حالت کالیپسو قرار می‌گرفت، آرتتا هیچ‌کدام از تمرکز خود را از دست نداده بود: همچنان تیمش را به جلو می‌کشید و بازوهایش را مانند یک اسباب‌بازی آسیب‌دیده دور و بر می‌چرخاند.

اما وقتی کایرن تیرنی از راه دور اجازه پرواز داد و تقریباً یک چهارم شگفت انگیز را در هنگام مرگ به ثمر رساند، سرانجام چیزی در آرتتا شکست. همانطور که به سمت نیمکت خود چرخید، به لبخندی گسترده و درخشان تبدیل شد. لحظه ای بود که او – احتمالاً آخرین مردی که در استادیوم این کار را انجام داد – متوجه شد که پس از 13 روز طولانی انتظار و نگرانی، گذراندن بارها و بارها در ذهنش از تغییرات این بازی، همه چیز خوب خواهد بود. .

وقتی در سطح کمیاب آرتتا فعالیت می کنید، این لحظات به طور محو شدنی کمیاب می شوند. هفته با استراتژی و اضطراب می گذرد. خود روز در سیلابی از احساسات و آدرنالین ناپدید می شود. تا دوشنبه، شاید زودتر، درخشش پیروزی جای خود را به چیز بعدی داده است. بودو/گلیمت پنجشنبه، لیورپول یکشنبه آینده. آن دو را از دست بدهید و دوباره در بحران هستید. متاسفم، اینها فقط قوانین هستند.

بنابراین این لحظاتی هستند که باید گرامی داشته شوند. نه به عنوان بیانیه ای از قصد یا به عنوان یک پله برای رسیدن به جایی که می خواهید باشید، بلکه به عنوان یک پیروزی در نوع خود، یک طغیان زودگذر لذت در دنیایی که به نظر می رسد قصد دارد شما را بدبخت کند، حتی یک نوع توجیه. و چه برنده شوند و چه نبرند، این شاید بزرگترین دستاورد آرسنال آرتتا تا به امروز بوده است: توانایی رشد شادی.

در حال حاضر تفاوت های زیادی بین آرسنال و تاتنهام وجود دارد، اما شاید این به نظر ابتدایی ترین آنها باشد. آیا واقعاً تاتنهام به نظر می رسد که در حال تفریح ​​هستند؟ نتایج خوب بوده است. یک سیستم، یک روش، یک طرح، یک خرید جمعی وجود دارد، پنج ایتالیایی که برای اجرای نظم روی نیمکت فریاد می زنند. اما به استثنای 20 دقیقه غیرقانونی مقابل لستر، شادی کمی برای آنها وجود داشته است.

ممکن است استدلال کنید که این روش آنتونیو کونته است و او مدال هایی دارد که پشتیبان آن باشد. تاتنهام فصل گذشته بالاتر از آرسنال بازی کرد و فوتبال مشابهی داشت و ممکن است دوباره این کار را انجام دهد. اما در حال حاضر ترجیح می دهید از کدام یک از این دو باشگاه حمایت کنید؟ ترجیح می دهید در کدام تیم بازی کنید؟ ترجیح می‌دهی بازوی چه کسی را در عواقب گرم پیروزی دور شانه‌ات ببندی؟

تا حدی این یک موضوع سلیقه شخصی است، و مطمئناً اختلاف در اینجا یک برخورد جذاب از سبک ها را ایجاد کرد: حمله تهاجمی آرسنال در برابر محافظ عقب دفاعی با سیم بالا تاتنهام. شما تا حدودی احساس کردید که این چیزی است که تاتنهام کونته می خواهد. کلاستروفوبیا، تماس نزدیک، فرمون های خطر. محکم‌تر می‌کشند، مثل یک مشت مشت می‌کنند و بعد با آن مشت می‌زنند.

مدتی کار کرد. پس از گلزنی زودهنگام، پنالتی هری کین در جریان بازی مانند سکوی ایده آل برای سرقت از تاتنهام بود. پس در این لحظات چه می کنید؟ شما به روند اعتماد دارید. شما اعتماد دارید که اگر فشار کافی ایجاد کنید، به ریسک کردن ادامه دهید، در نهایت به چیزی که برای آن آمده اید می رسید. و وقتی این کار را انجام می دهید بیشتر احساس رضایت می کنید، زیرا به نوعی پاداشی برای ایمان شماست.

و واقعاً، کل این پروژه یک جهش بزرگ ایمان است. اگر تاتنهام در سال‌های اخیر چرخشی شدیداً عمل‌گرایانه داشته است، آرسنال مانند یک دوست خیانتکار آن را رد کرده است. عمل گرایی ممکن است این تیم آرسنال را به کجا آورده باشد؟ پراگماتیسم یعنی گرانیت ژاکا را چند سال پیش کنار گذاشتید. پراگماتیسم به این معناست که به نیکلاس پپه به اندازه نیاز او فرصت می دهید. پراگماتیسم به این معناست که شما به جای بازیکنی که با شفیلد یونایتد سقوط کرده است، با یک دروازه بان بین المللی باتجربه جذب می کنید. پراگماتیسم یعنی شما با احتیاط به این بازی ها نزدیک شوید. پراگماتیسم یعنی پس از شروع فصل گذشته آرتتا را اخراج کنید. در واقع، عملگرایی به این معناست که شما اصلاً آرتتا را استخدام نکنید. پراگماتیسم شما را به ماکس الگری می رساند. چیزی که انصافاً بسیاری از هواداران آرسنال در آن زمان می خواستند.

هیچ تضمینی وجود نداشت که هر یک از اینها درست پیش برود. هنوز وجود ندارد. اما شاید آن بخش هنوز مهم نباشد. زیرا هنگامی که خورشید پاییزی زمین را پوشانده بود و غرفه‌ها با آهنگ می‌لرزیدند و آرتتا جلوی کرانه شمالی را گرفت، احساس کردی که این خاطره‌ای است که باقی می‌ماند: لحظه‌ای از لطف و معاشرت به گرانبهای هر دیگ نقره‌ای .