“این در مورد زنده نگه داشتن مکان ها است”: سیاست رادیکال خانه های دوم ولز | ولز

مارد لیولین ویلیامز، یک افسر آموزش و پرورش 29 ساله در یک مکان میراث فرهنگی در Pen Llŷn در شمال ولز دوست دارد که بتواند هزینه خانه خود را بپردازد. او می گوید: “اما هیچ شانسی وجود ندارد.” “یک خانه تراس دار مناسب برای اولین خریدار 300 هزار پوند، یک کلبه ماهیگیر یک خوابه، 250،000 پوند است. این برای من و اکثر جوانان اینجا خارج از محدوده قیمت است.»

Llywelyn Williams روستای Gwynedd Morfa Nefyn را ترک کرد، جایی که برای دانشگاه بزرگ شد، اما پس از فارغ التحصیلی می خواست برگردد – و متوجه شد که چاره ای جز بازگشت به خانواده اش ندارد. بسیاری از هم‌عصران او، حتی آن‌هایی که مشاغل پردرآمد دارند – معلمان، متخصصان بهداشت، وکلا – خانه‌های دوم و سرمایه‌گذاران ملکی را ترک کرده‌اند که قیمت‌ها را افزایش داده‌اند.

«عدالت در آن کجاست؟ لیولین ویلیامز می‌گوید: «شما باید این حق را داشته باشید که در محلی که اهل آن هستید زندگی کنید. “اگر این اتفاق نیفتد، جوامعی مانند این از بین خواهند رفت. ما کنترل خود را از دست می دهیم.»

به نظر می رسد دولت ولز تحت رهبری حزب کارگر به هشدارهایی مانند این توجه کرده است و با همکاری با Plaid Cymru، مجموعه ای از اقدامات خارق العاده را برای جلوگیری از نابودی جوامعی مانند Morfa Nefyn، یک مرکز ولزی زبان، انجام می دهد.

از سال آینده، شوراها می‌توانند حق بیمه‌های مالیاتی اختیاری شورایی را برای خانه‌های دوم تا 300 درصد افزایش دهند – بنابراین صورت‌حساب 1000 پوندی برای ساکنان دائمی 4000 پوند برای صاحب خانه دوم خواهد بود. دولت همچنین قوانین را سخت‌تر می‌کند تا مطمئن شود این مالکان نمی‌توانند با اجاره خانه‌ها به عنوان اجاره تعطیلات برای مدت زمان نسبتاً کوتاه، از مالیات سنگین اجتناب کنند و قصد دارد یک طرح مجوز برای خانه‌های تعطیلات ارائه کند. شوراها در نقاط مهم خانه دوم باید به دولت ولز برای افزایش مالیات معاملات زمین – معادل ولز حق تمبر انگلیس – برای کاهش قیمت ها درخواست دهند.

این هفته چرخ‌ها را برای طرحی به راه انداخت تا به مقامات محلی این امکان را بدهد که خانه‌ها را به‌عنوان اقامتگاه اولیه، خانه دوم یا اجاره تعطیلات طبقه‌بندی کنند. یک مالک برای تغییر طبقه بندی ملک از محل سکونت اولیه به خانه دوم به مجوز برنامه ریزی نیاز دارد، که دولت امیدوار است به حفظ املاک بیشتر برای مردم محلی کمک کند.

اولین وزیر، مارک دریکفورد، گفت که این “رادیکال ترین” اقدامات است. او به آبان نیوز گفت: «این یک مداخله بسیار مهم در بازار خواهد بود و احتمالاً بزرگترین نفوذ در نحوه انجام امور مردم است. «اگر ملکی را بتوان تنها به عنوان اقامتگاه اصلی فروخت، احتمال اینکه به یک فرد محلی برسد بسیار بیشتر است. خریداران محلی حفاظت بیشتری خواهند داشت.»

دریکفورد این رویکرد را «چند رشته‌ای» توصیف می‌کند: «هیچ مداخله سیاستی واحدی در جوامعی که تمرکز خانه‌های دوم خطر تغییر شخصیت را به همراه دارد، تفاوت ایجاد نمی‌کند».

در کنفرانس اخیر حزب کارگر، برنامه‌های ولز توجه رهبران سایر بخش‌های بریتانیا را با مسائل مربوط به خانه دوم، مانند ناحیه لیک و یورکشایر، به خود جلب کرد.

احتمالاً وضعیت ولز وخیم‌تر است زیرا از دست دادن خانه‌های مردم محلی فرهنگ و زبان یک کشور را به خطر می‌اندازد. نقاط مهمی که بیشتر در معرض تهدید هستند، مستحکم به زبان ولزی هستند، مانند پمبروکشایر و گویند که 40 درصد از املاک در برخی مکان‌ها خانه‌های دوم یا خانه‌های تعطیلات هستند.

دریکفورد این تصور را که سیاست ها ضد انگلیسی هستند را رد می کند. این یک افسانه است که این موضوع در مورد متوقف کردن مردم از جاهای دیگر است. هر کسی که ولزی باشد به همان اندازه تحت تأثیر این قوانین قرار خواهد گرفت. واضح است که این موضوع مربوط به افراد خارجی نیست، بلکه در مورد دور نگه داشتن مردم است. این در مورد اطمینان از داشتن جوامع متعادل است، جایی که جوانان شانس مبارزه دارند. از منافع مردم محلی محافظت می کند و از شخصیت منطقه محافظت می کند. در غیر این صورت ماهیت جوامع اساساً تغییر می کند.»

برخی بر این باورند که برای روستاهایی مانند Abersoch در سواحل دیگر Pen Llŷn که خانواده های جوان از آنجا ناپدید شده اند، بسیار دیر شده است و به تعطیلی مدرسه ابتدایی در دسامبر منجر شد زیرا تنها هفت دانش آموز باقی مانده بودند. با این حال، دریکفورد نمی‌پذیرد که مکان‌هایی گم شده است. «همه جوامع پویا هستند. من خودم را به یک نئو جبرگرایی نمی گویم که دیگر خیلی دیر شده است. ممکن است شخصیت آن مکان‌ها دوباره تغییر کند.»

ترس این است که مرفا نفین بتواند «آبرسوخ بعدی» باشد. در این زمان از سال، با رانندگی به سمت باشگاه گلف نفین در انتهای زیباتر روستا در شب، شاید فقط نیمی از خانه‌ها چراغ‌های روشن داشته باشند و ماشین‌هایی در حرکت باشند. بقیه خانه های دوم یا تعطیلات خالی از سکنه هستند.

این روستا برای مدت طولانی یک پایگاه ملی گرایان بوده است و بحران خانه دوم ممکن است به این امر کمک کند. برچسب‌های «Yes Cymru» در اطراف نقطه‌گذاری شده‌اند و تابلویی با درخواست «دیگر خانه دوم نیست» به بازدیدکنندگان خوشامد می‌گوید. برخی از ساکنان این هفته قصد دارند برای راهپیمایی استقلال به کاردیف بروند.

لیز ساویل رابرتز، رهبر Plaid Cymru در وست مینستر، که 30 سال در این دهکده زندگی کرده است، از اقدامات دولت ولز حمایت می کند و همچنین خوشحال است که شورای Gwynedd زمینی را در Morfa Nefyn خریداری کرده تا برای روستاییان خانه بسازد. قصد دارد آنها را اجاره کند یا آنها را برای فروش در یک طرح سهام مشترک عرضه کند.

دختران دوقلوی 30 ساله ساویل رابرتز توانایی خرید از اینجا را ندارند. یکی در کاروانی در کنار خانه خانوادگی زندگی می کند، دیگری 20 مایلی از ساحل به سمت کرنارفون حرکت کرده است، جایی که ملک مقرون به صرفه تر است. او می گوید: «این تجربه بسیار معمولی است.

این ایده که سیاست‌های جدید با هدف دور نگه‌داشتن مردم صورت می‌گیرد، یک «ادراک بسیار انگلیسی» است: «این در مورد چگونگی تلاش ما برای زنده نگه داشتن این جوامع است.» ساویل رابرتز می گوید که گردشگران تحت تعقیب هستند و مورد نیاز هستند، “اما ما باید این کار را به گونه ای انجام دهیم که برای دو طرف سودمند باشد”.

با این حال، این طرح ها منتقدان زیادی دارد.

جانت فینچ ساندرز، که در مورد مسکن برای محافظه‌کاران در سنند، پارلمان ولز صحبت می‌کند، می‌گوید کارگر و پلید «ضد گردشگری، ضد تجارت و ضد جاه‌طلبی» هستند و افزود: «صاحبان خانه‌های دوم کارهای زیادی برای این کار انجام می‌دهند. اقتصاد. در رستوران ها، مغازه ها، آرایشگاه ها پول خرج می کنند. دولت باید روی مالکان خانه دوم تمرکز نکند، بلکه باید هزاران خانه خالی را دوباره به بهره برداری برساند.»

ساندرز گفت که سیاست‌های خانه دوم – که همزمان با رایزنی در مورد وضع “مالیات گردشگری” صورت می‌گیرد، مردم را از ولز دور می‌کند. من می شنوم افرادی که در حوزه انتخابیه من تعطیلات را گذرانده اند [Aberconwy in north Wales] سال‌ها می‌گفتند: “فکر می‌کنم دفعه بعد به منطقه دریاچه خواهیم رفت، زیرا در ولز خصمانه شده است.”

سوزی دیویس، رئیس اتحادیه گردشگری ولز، می‌گوید که تأثیر تجمعی این حرکت‌ها برای کسب‌وکارهای کوچک «غیب‌کننده» است. غم و اندوه واقعی در از دست دادن مشاغل خانوادگی محلی وجود دارد که کلید هر آینده ای برای جوامع پایدار هستند، در از دست دادن مشاغلی که جوانان را در جوامع ما نگه می دارد، در از دست دادن منابع درآمد در بخش هایی از ولز که گزینه ها در آنها وجود دارد. تعداد کمی، در سیل گزارش‌های اضطراب و سلامت روانی که دریافت می‌کنیم.»

سو کلی، یک زن انگلیسی که صاحب شرکتی است که 300 خانه تعطیلات را در Pen Llŷn مدیریت می کند، می گوید که معتقد است تنش ها در حال افزایش است. او از سال 2004 در این منطقه زندگی و کار کرده است، اما قصد دارد به چشایر برگردد. “من دیگر احساس خوشایندی نمی کنم.”

کلی می گوید که کسب و کارها برای به دست آوردن کارکنان کافی تلاش می کنند. او در مورد افرادی که در موتورخانه ها، ماشین ها و خوابگاه های غیرقانونی زندگی می کنند شنیده است. اما او می‌گوید که این سیاست‌ها این خطر را دارد که صاحبان خانه‌های دوم «واقعی» را نه مردم محلی، بلکه توسط سرمایه‌گذارانی با جیب‌های عمیق برای پرداخت صورت‌حساب‌های مالیاتی کلان شورا و وکلای سرمایه‌گذاری برای دریافت محدودیت‌های برنامه‌ریزی جایگزین کنند.

استوارت وبلی، صاحب مسافرخانه Tŷ Coch در ساحل زیر باشگاه گلف، هر دو طرف را می بیند. «من خانواده‌هایی را می‌شناسم که خانه‌های دوم دارند که نسل‌هاست به اینجا می‌آیند و از چیزهایی مانند مالیات 300 درصدی شورا ضربه خواهند خورد. اما من افرادی را هم می شناسم که چهار ملک خریده اند و هرگز اینجا نیستند. ایجاد تعادل چالش است.»

Mabon ap Gwynfor، سخنگوی مسکن Plaid Cymru در Senedd، می‌گوید که مقابله با بحران خانه دوم خط قرمز زمانی بود که حزب ملی‌گرا قرارداد همکاری با حزب کارگر را امضا کرد. او کلک تغییرات را “پیشگامانه” می نامد. در حالی که کشورهای دیگر، مانند سوئیس و نیوزیلند، قوانین مالکیت سختی دارند، “من هیچ جای دیگری را نمی شناسم که این همه گام را یکجا برداشته باشد”.

او می‌گوید که از مالکان می‌خواهد که از اقدامات شکایت نکنند، بلکه به اخلاقیات داشتن یک خانه تعطیلات فکر کنند، در حالی که بسیاری از مردم اصلاً خانه ندارند. تصور او از مکانی مانند مرفای نفین در 20 سال آینده؟ “مکانی که مردم محلی حق زندگی در آن را دارند و بازدیدکنندگان می توانند در آن بیایند و زبان ولزی را بشنوند که همه از نوزادان گرفته تا افراد مسن صحبت می کنند.”