دربی منچستر دیگر باشگاه‌های ملیله فوتبال منطقه را تحت الشعاع قرار داد | فوتبال

جیreater منچستر در روز دربی احساس می کند مکانی در آستانه یک بیداری بزرگ است. تمام صبح قطارها به جاده پیکادیلی و آکسفورد می‌روند و محموله‌هایشان را به خیابان‌ها می‌ریزند. میخانه ها شروع به متورم شدن و متورم شدن می کنند. به نظر می رسد همه جایی برای بودن دارند، حتی افرادی که ندارند. و سپس سیل بزرگ گردهمایی: موجی از قرمز و آبی که در شهر می‌چرخد، همراه با آهنگ‌ها، سان میگوئل و یک انرژی عصبی ناخوشایند، مسیر انحرافی دقیقی را در اطراف فروشندگان روسری‌های نصفه و نیمه انتخاب می‌کند. برای چند ساعت بی قراری، این شهر مانند مرکز دنیای فوتبال به نظر می رسد.

و با بسیاری از معیارها، البته، اینطور است. بیا ساعت 2 بعدازظهر یکشنبه، نگاه جهان به آخرین قسمت از رقابت سیتی/یونایتد خیره خواهد شد. هیچ شهر دیگری در جهان – نه میلان، نه مادرید و نه لندن – نمی تواند به دو باشگاه با این بزرگی یا ثروت ببالد. مکالمه به ده ها زبان جریان خواهد داشت. منحنی‌های فراگیر و برج‌های پیچ‌دار استادیوم اتحاد تقریباً به تمام کشورهای روی زمین پرتاب خواهند شد.

به منچستر خوش آمدید. یا حداقل، کمی از آن. زیرا پنل های دیگری نیز در ملیله های بزرگ فوتبال این شهر وجود دارد. فقط این است که آن‌ها این روزها کمی بیشتر احساس می‌کنند و برای کل کمی کمتر ضروری هستند. در چند مایلی شرق، اولدهام خود را برای دیدار با راکسام در لیگ ملی آماده می کند. در غرب، بولتون میزبان لینکلن سیتی در لیگ یک است، زیرا آنها سعی می کنند در امتداد اصول پاس های مترقی مربی یان اوات بازسازی شوند. در جنوب استاکپورت کانتی، که هنوز در هیجان اولین دوره لیگ فوتبال خود از سال 2011 است، در Edgeley Park به مصاف والسال می روند.

کم و بیش، اینها زمانی نام های قابل توجهی در بازی انگلیسی بودند. بولتون، ویگان اتلتیک و اولدهام باشگاه های لیگ برتر بودند. بوری و شهرستان استاکپورت برای مدت کوتاهی ردیف دوم را خراش دادند. درست در آن سوی مرز، شهر مکلسفیلد را داشتید که همیشه بیش از حد موفق بود. و به این ترتیب 15 یا 20 سال پیش منچستر موتورخانه فوتبال انگلیس بود: منطقه ای سرشار از باشگاه های کوچک شهری که بیشتر از وزن آنها مشت می زدند.

یک به یک، و به درجات مختلف، همه دست به دست هم داده اند. بوری و مکلسفیلد به کلی از روی نقشه ناپدید شدند. اولدهام، بولتون و استاکپورت به طرز خطرناکی به دنبال آنها از لبه صخره نزدیک شده اند. روچدیل، چشمه‌ای از ثبات نسبی در سال‌های اخیر، در حال حاضر در رده دوم لیگ دو قرار دارد. از سال 2020 تنها چهار باشگاه از منچستر بزرگ در سه دسته برتر حضور داشته اند که کمترین میزان از اوایل دهه 1980 است.

طبیعتاً عوامل محلی متمایز در کار بوده است: صاحبان بدخیم، انتخاب های بد. اما در مجموع، تصویر وسیع‌تر از منطقه‌ای است که می‌جنگد تا در میان کشش گرانشی قدرتمند دو ابرباشگاه در مرکز آن باقی بماند: یک نبرد بی‌وقفه نه فقط برای بازیکنان و هواداران، حامیان مالی و چشم‌ها، بلکه برای یک هویت و هدف اساسی.

سخت است بگوییم چه زمانی جزر و مد شروع به تغییر کرد. سقوط بولتون در سال 2012 و ویگان در سال 2013 تعداد تیم منچستر لیگ برتر را از 4 به دو نفر کاهش داد که از آن زمان تاکنون باقی مانده است. تقریباً در همان زمان دوران طولانی استوکپورت و مکلسفیلد در لیگ فوتبال به پایان رسید. مکلسفیلد برمی گشت، اما از قضا این بدهی هایی بود که در تلاش برای ارتقاء در فصل 18-2017 انباشته بودند که آغاز پایان را برای آنها رقم زد.

مشکلات بوری نیز سال‌ها قبل از اینکه سرانجام تسلیم شوند مشهود بود: تحت سرپرستی مالک قبلی استوارت دی، باشگاه بدهی‌های ناپایداری را که در مقابل زمین گیگ لین باشگاه تضمین شده بود، گرفت. نه دی و نه استیو دیل، که در سال 2018 باشگاه را به او فروخت، هرگز قادر به دور کردن بری از لبه پرتگاه نبودند یا به اندازه کافی برای این کار اهمیت قائل نبودند. و به این ترتیب، در نهایت سقوط کرد: 134 سال میراث جامعه به سادگی از پایگاه داده حذف شد.

تحقیر اولدهام سرانجام با سقوط آنها در ماه مه گذشته کامل شد. آنها اولین باشگاه لیگ برتر سابق بودند که به فوتبال غیر لیگ تنزل یافتند، با تحمل دادخواست های انحلال، تحریم های نقل و انتقالات، چرخ فلک مدیران و اعتراضات هواداران به مالکیت منفور عبدالله لمسگام. و مانند بوری و مکلسفیلد، سرنوشت آنها نه تنها ناشی از سوءمدیریت، بلکه ناشی از غفلت گسترده‌تر بود: فقدان ساختارها، نظارت و مراقبت اساسی که باید متولیان بازی را از وضعیت اسفناکشان آگاه می‌کرد.

واضح است: هیچ کدام از اینها واقعاً تقصیر منچسترسیتی یا منچستریونایتد به تنهایی نیست. مانند همه باشگاه‌های بزرگ، آنها صرفاً موجودات بازار هستند و هدف اصلی آنها رشد و مصرف است. در عوض، وضعیت اسفبار همسایگان آنها آینه ای برای روندهای گسترده تر در شهر است: شهری که از هجوم ثروت و سرمایه گذاری زیادی برخوردار بوده است که به طور کلی در کل منطقه پخش نشده است. شما فقط باید پیشرفت‌های شیشه‌ای درخشان مرکز شهر منچستر را با رکود و سرمایه‌گذاری کم شهرهای اقماری آن، با خیابان‌های مرتفع رو به زوال و افزایش نابرابری مقایسه کنید.

نشانه های زندگی وجود دارد. اولدهام ورق را در تابستان تغییر داد، با مالک جدید تاجر محلی فرانک راثول و اکنون یک مربی جدید در دیوید آنسورث. استاکپورت از طرح های بزرگی برای توسعه مجدد پارک اجلی و افزایش ظرفیت آن به 20000 نفر پرده برداری کرده است. ویگان فصل گذشته قهرمان لیگ یک شد. ظهور سالفورد سیتی گواه این است که با کمی سرمایه گذاری و کمی آینده نگری، هنوز بازاری برای فوتبال محلی وجود دارد. ماکلزفیلد و بوری هر دو برای اثبات این باور قدیمی مبنی بر اینکه نمی‌توان یک باشگاه فوتبال را واقعاً خاموش کرد، هر دو با مالکیت جدید اصلاح شده‌اند.

همه زنده مانده اند، اما هیچ کدام واقعاً شکوفا نمی شوند. و با پایین آمدن ساعت به سمت بعد از ظهر یکشنبه در اتحاد، می توان تعجب کرد که این برنامه چقدر باید بزرگتر باشد، واقعاً چقدر تبلیغات باید داشته باشد، آیا به نقطه ای می رسد که این نمایش بزرگ شروع به تخلیه اکسیژن کند. از محیط اطرافش ما به این زودی مسیر را تغییر نمی دهیم. اما شاید این آخر هفته باشد تا به خود یادآوری کنیم که باشگاه های شهرهای کوچک ما تنها با حسن نیت و خاطرات خوب زندگی نمی کنند.