سخنرانی الحاق پوتین: راننده تاکسی عصبانی تر از رئیس دولت | ولادیمیر پوتین

هشت سال و نیم پس از آنکه ولادیمیر پوتین الحاق کریمه را اعلام کرد، او نخبگان روسیه را در تالار سنت جورج کرملین برای مراسم دیگری گرد آورد: این بار ادعای مالکیت چهار منطقه دیگر اوکراین را داشت.

پیش از تشریفات الحاق، یک سخنرانی خشمگین و پر سر و صدا انجام شد که تنها به طور خلاصه به اوکراین یا چهار منطقه ای که روسیه اکنون ادعای مالکیت آنها را دارد، پرداخت. در عوض، پوتین از غرب به شدت از گناهان انتقاد کرد، از بی ثبات کردن روسیه در قرن هفدهم تا اجازه دادن به جراحی تغییر جنسیت.

او همچنین تهدید خود به استفاده از سلاح های هسته ای را تکرار کرد و مدعی شد که ایالات متحده “سابقه ای” برای استفاده از نیروی هسته ای در سال 1945 ایجاد کرده است.

سخنرانی روز جمعه احتمالاً به عنوان نقطه عطف دیگری در سلطنت طولانی پوتین بر روسیه خواهد بود. و در حالی که همان سالن، همان جمعیت و همان پیام الحاق کریمه در مارس 2014 بود، زمینه بسیار متفاوت است.

سپس، پوتین بسیاری از نخبگان و جامعه روسیه را در موجی از شور میهن پرستانه که توسط تبلیغات تلویزیون دولتی تقویت شده بود، با خود همراه کرد. در خارج از روسیه، در حالی که بسیاری از تصرف زمین های برهنه شوکه شده بودند، دیگران احساس کردند پوتین یک نکته دارد: پس از عراق و لیبی، غرب چگونه می تواند به دیگران درباره نقض حاکمیت سخنرانی کند؟ بسیاری از سیاستمداران اروپایی می خواستند در اسرع وقت به تجارت معمول خود با روسیه بازگردند.

این بار شرایط داخلی و بین المللی برای پوتین به مراتب کمتر مساعد است. در داخل کشور، او یک حرکت بسیج غیرمحبوب را آغاز کرده است که باعث شده صدها هزار روس تلاش کنند کشور را ترک کنند. بهبود کیفیت زندگی که سال‌های اول پوتینیسم به همراه داشت در میان تحریم‌ها و انزوای بین‌المللی در حال خشک شدن است.

از ماه فوریه، رهبر روسیه به یک طرد شده بین‌المللی تبدیل شده است و حتی رهبران غیرغربی تجاوز آشکار او در اوکراین را سرزنش می‌کنند و ادعاهای او در روز جمعه مبنی بر سخنرانی برای کل جهان غیرغربی را تضعیف می‌کنند.

در سال 2014، او از ریاکاری سیاستمداران غربی که “امروز چیزی را سفید و فردا سیاه می نامند” انتقاد کرد و بسیاری با سر تکان دادند.

امروز، او یک انتقاد خشمگین‌تر اما کمتر منسجم از غرب ارائه کرد، راننده تاکسی عصبانی‌تر از رئیس دولت. آنها نمی خواهند ما آزاد باشیم، آنها می خواهند که ما مستعمره باشیم. آنها مشارکت برابر نمی خواهند، آنها می خواهند از ما بدزدند.

پوتین از محکوم کردن «توتالیتاریسم، استبداد و آپارتاید» غرب امروز، به بیان غارت تاریخی هند، بمباران درسدن در پایان جنگ جهانی دوم و «جنسیت‌های متعدد» در غرب منحرف شد.

او گفت که مأموریت روسیه “دفاع از فرزندانمان در برابر آزمایشات هیولا انگیزی است که برای از بین بردن آگاهی و روح آنها طراحی شده است”.

آندری کولسنیکوف، از بنیاد کارنگی برای صلح بین‌المللی، نوشت در توییتر: «سخنرانی پوتین مجموعه‌ای از کلیشه‌های توطئه باورنکردنی بی‌سواد است که 30 سال پیش می‌توان آن را در روزنامه‌های حاشیه‌ای ملی و میهنی خواند.

اکنون این به سیاست ابرقدرت سابق تبدیل شده است که حتی در زمان رهبران شوروی نمی توانست چنین گفتمانی را تحمل کند.

در مورد اوکراین، پوتین گفت که روسیه “آماده مذاکره” است، اما بلافاصله پس از آن اصرار داشت که سرزمین های ضمیمه شده “برای همیشه” بخشی از روسیه خواهند بود و نمی توانند بخشی از هیچ مذاکره ای باشند.

اوکراین قبلاً گفته است که الحاقات را نادیده می گیرد و به عملیات نظامی خود برای بازپس گیری قلمرو ادامه می دهد. کیف بر این باور است که هرگونه “آتش بس” به روسیه به سادگی زمان می دهد تا قبل از حمله مجدد دوباره سازماندهی کند.

از این گذشته، پوتین در سخنرانی مارس 2014 خود صراحتاً تصرف قلمرو بیشتر را رد کرد: “به کسانی که سعی می کنند شما را با روسیه بترسانند و فریاد می زنند که مناطق دیگر پس از کریمه خواهند آمد را باور نکنید… ما به این نیاز نداریم.”

و با این حال، آنها در سالن سنت جورج برگشتند و چهار رهبر دست نشانده دیگر منصوب شده توسط مسکو در مورد مناطق خود به مسکو امضا کردند.

اما الحاق شامل چیزی بیش از تکه‌های کاغذ است و در حالی که روسیه در سال 2014 به تازگی یک عملیات نظامی سریع و پنهانی برای تصرف کریمه انجام داده بود، این بار همه چیز به مراتب واضح نیست. نبرد در هر چهار منطقه ای که روسیه مدعی آن است و در اطراف آن ادامه دارد و دستور بسیج را به دنبال دارد.

سخنرانی پوتین تقریباً تمام سؤالات کلیدی در مورد آنچه ممکن است در آینده اتفاق بیفتد را بی پاسخ گذاشت. سخنگوی او، دیمیتری پسکوف، صبح جمعه نتوانست بگوید که آیا روسیه مدعی تمام مناطق زاپوریژژیا و خرسون است یا فقط بخش‌هایی از آن‌ها را که از قبل کنترل می‌کند، و قول داد که بعداً این موضوع را “روشن کند”. این سخنرانی هیچ عاقلانه‌تری را برای ما باقی نگذاشت.

حضار جمعه، که عمدتاً مردان مسن‌تر با پیشینه امنیتی و نظامی بودند، رهبر خود را به شدت تشویق کردند. اما بسیاری از نخبگان سیاسی روسیه از رویدادهای چند ماه گذشته متحیر هستند، حتی اگر انتقادات خود را علنی نکرده باشند. آنها همچنین در مورد چگونگی پیشرفت رویدادها در تاریکی باقی می مانند.

یکی از منابع مسکو که یکی از منابع سیاسی مرتبط است، گفت: “هیچ کس نمی داند بعداً چه اتفاقی می افتد، واضح است که هیچ استراتژی بزرگی وجود ندارد.” “اگر یک چیز کار نمی کند، ما چیز دیگری را امتحان خواهیم کرد و هیچ کس نمی داند به کجا منجر خواهد شد. تصمیمات در سر یک مرد گرفته می شود.»

در حالی که پوتین به مدت دو دهه در مورد تمایل غرب برای نابودی روسیه صحبت کرده است، شدت و تکراری که او با این موضوع در روز جمعه مطرح کرد نشان می دهد که این فقط تئاتر سیاسی نیست: او به یک معتقد واقعی تبدیل شده است.

این به چه معناست برای بزرگترین سوال هنوز نامشخص است. آیا این شور و شوق او را کم و بیش به استفاده از سلاح های هسته ای می رساند؟ آیا تهدیدهای او بلوف است یا خیر؟ باز هم، کسانی که در مسکو هستند بهتر از بقیه ما مطلع نیستند.

“هیچکس نمیداند. صادقانه بگویم، من شک دارم که او هنوز هم بداند.»