دیدگاه گاردین در مورد جهانی‌زدایی: مک‌دونالدز مسکو را ترک می‌کند | سرمقاله

تیاو زمانی پیشنهاد کرد که هیچ دو کشوری که حق امتیاز مک‌دونالد دارند وارد جنگ نمی‌شوند. مردم در این نوع اقتصادها ترجیح می دهند برای همبرگر صف بکشند. این تز نه تنها نادرست بود، بلکه به زودی رد شد. با این حال، به حقیقتی گسترده‌تر اشاره کرد: این که روابط اقتصادی کشورها را به هم نزدیک‌تر می‌کند و وابستگی متقابل جهانی ایجاد می‌کند که به سرعت از بین نمی‌رود.

دوره و زمانه عوض شده. روز سه شنبه، غول فست فود آمریکایی فعالیت خود در روسیه را به حالت تعلیق درآورد. این بخشی از مهاجرت چشمگیر برندهای بین المللی – از Uniqlo، Netflix و Chanel گرفته تا Apple، PwC و American Express – به دلیل تهاجم ولادیمیر پوتین به اوکراین، تحریم های غرب اعمال شده در پاسخ و اعتراض عمومی است. شل و بریتیش پترولیوم دارایی های روسیه خود را می فروشند. بریتانیا و ایالات متحده نفت روسیه را ممنوع می کنند، در حالی که اتحادیه اروپا به تدریج واردات گاز را که به شدت به آن وابسته است، حذف می کند. روز جمعه، ایالات متحده اعلام کرد که با متحدان خود، وضعیت “محبوب ترین ملت” روسیه را لغو می کند.

این کاهش عظیم و ناگهانی به یک تغییر اقتصادی موجود در زمینه جهانی‌زدایی کمک می‌کند. ورود مک‌دونالد به مسکو در سال 1990 نمونه‌ای از موج جدید ادغام جهانی بود. آزادسازی اقتصادی در چین، فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و ظهور فن‌آوری‌های جدید، دنیایی را ایجاد کرد که قبلاً هرگز به هم متصل نبوده است – دنیایی که در آن به زودی برای یک الیگارش روسی داشتن یک باشگاه فوتبال انگلیسی عادی به نظر می‌رسد. برای یک شرکت دولتی چینی برای سرمایه گذاری در یک نیروگاه هسته ای بریتانیا؛ برای رقصیدن نوجوانان آمریکایی با پاپ کره ای در یک برنامه متعلق به چین؛ برای محصولات مشابهی که از دبی تا دوربان و بانکوک تا بوئنوس آیرس فروخته می شود.

داگلاس اروین، اقتصاددان، استدلال می‌کند که بحران مالی سال‌های 2008-2009 لحظه‌ای بود که روند کند شد و سپس معکوس شد. هزینه‌های جهانی‌سازی، از تأثیر شوک‌های بسیار دور گرفته تا توقف صنعتی شدن در بخش‌هایی از آفریقا و رشد پایین دستمزدها در کشورهای توسعه‌یافته، به طور فزاینده‌ای آشکار شد و پوپولیسم را تقویت کرد. علاقه دونالد ترامپ به تعرفه ها و جنگ تجاری با چین روند حمایت گرایانه را تسریع کرد. پکن غول های اینترنتی ایالات متحده را کنار گذاشت و به طور فزاینده ای به مصرف داخلی و خودکفایی در فناوری های کلیدی نگاه کرد.

این بیماری همه‌گیر آسیب‌پذیری‌های زنجیره‌های تامین طولانی را به‌طور چشمگیری نشان داد و باعث شد کشورها به خانه نزدیک‌تر نگاه کنند. نارندرا مودی یک طرح خوداتکایی هند را اعلام کرد. ژاپن مشوق هایی را برای شرکت ها برای تولید در خشکی معرفی کرد. امانوئل مکرون، رئیس جمهور فرانسه، اعلام کرد که «این نوع جهانی شدن به هر حال به پایان چرخه خود رسیده است».

تغییر را نباید اغراق کرد. اکثر شرکت‌هایی که از روسیه خارج می‌شوند گفته‌اند که فقط کسب‌وکار خود را متوقف می‌کنند – اگرچه مسکو اکنون تهدید کرده است که دارایی‌های شرکت‌های غربی را که از روسیه خارج می‌شوند مصادره خواهد کرد. تردید وجود دارد که آنها به سرعت چین را ترک کنند، جایی که بازار بسیار بزرگتری در خطر است: هزاران شعبه مک دونالد، نه صدها. نگرانی‌های مربوط به حقوق بشر در آنجا مرتباً کنار گذاشته می‌شود.

جهانی‌زدایی به این معنا نیست که ما شاهد عصر جدیدی از خودکامگی خواهیم بود – نوعی بازگشت شدید که در دهه‌های 1920 و 30 مشاهده شد، زمانی که حمایت‌گرایی افزایش یافت و تجارت جهانی سقوط کرد. حتی ظهور حوزه‌های فعالیت مجزا، به سبک جنگ سرد، تغییر بسیار بزرگی خواهد بود. چین روابط اقتصادی با روسیه را تقویت کرده است، اما تجارت آن با اتحادیه اروپا و ایالات متحده بسیار بیشتر است. همه‌گیری نیاز به همکاری بین‌المللی و همچنین خوداتکایی ملی را نشان داد – و اگر بخواهیم با گرمایش جهانی مقابله کنیم و با آن سازگار شویم، انتقال فناوری محوری خواهد بود. اما موج بلند جهانی شدن در حال حاضر گذشته است. سوال اینجاست که آب تا کجا پایین می آید.