دیدگاه گاردین درباره بحران مالی: بحرانی در داونینگ استریت | سرمقاله

پسیاستمداران و روزنامه نگاران کلمه «بحران» را مانند نمک روی چیپس داغ پراکنده می کنند، اما هر از چند گاهی این اصطلاح واقعاً کاربرد دارد. مداخله اضطراری بانک انگلستان در بازارهای مالی در روز چهارشنبه – برای بانک، دولت و مردم – به عنوان یک بحران قابل ارزیابی است. این بحرانی است که در خیابان داونینگ ساخته شده است و هنوز تمام نشده است.

همین جمعه گذشته، کواسی کوارتنگ از چیزی که از آن به عنوان یک بودجه کوچک خودداری کرد، رونمایی کرد. در واقع این بودجه با کاهش مالیاتی 45 میلیارد پوندی به عنوان یکی از مهم ترین بودجه های 50 سال اخیر شناخته شد. این هدایا توسط گروه های وسیعی از رای دهندگان درخواست نشده بود. بسیاری از کسب و کارها و اقتصاددانان آنها را غیر ضروری و حتی بیهوده می دانستند. آنها پس از یک بسته حمایتی انرژی به ارزش 150 میلیارد پوند در طول دو سال آمدند، و در حالی که بریتانیا مجبور است پول بیشتری را برای پرداخت سوخت وارداتی، غذا و کالاهای تولیدی قرض کند. با این حال صدراعظم سرمایه گذاران را برای این همه هزینه آماده نکرده بود، دستور داده بود که دفتر مسئولیت بودجه مبالغ او را بررسی نکند، و همچنین تام اسکالر، کارمند ارشد دولت خزانه داری را بیرون کرد. همراه با لیز تراس، آقای کوارتنگ ماه ها را صرف تقبیح «اقتصاد چرتکه ای» خزانه داری کرده بود و همچنین خواستار تغییر در بانک انگلستان شده بود.

در مواجهه با این همه بی‌ثباتی نهادی و سیاست‌های لغزنده، بازارها به طرز باورنکردنی واکنش بدی نشان دادند. پوند سقوط کرده است و بازارهای اوراق قرضه تقریباً منجمد شده اند. اندیشکده های بازار آزاد و دست اندرکاران رسانه ای که به نوشتن کمک کرد بودجه در حال حاضر کمتر شبیه کارشناسان سرمایه داری است که آنها ادعا می کردند، و بیشتر شبیه کابال های افراطی در سیاره ای متفاوت از رای دهندگان و سرمایه گذاران است. حتی صندوق بین‌المللی پول که به خاطر نگرانی‌اش با رشد یا مقابله با نابرابری شناخته نشده بود، در برنامه‌های صدراعظم قرار گرفت. صندوق بین المللی پول از سیلی زدن سیاست گذاران در اسلام آباد یا کیگالی بسیار خوشحال است. معمولاً در مورد انتقاد از کشورهای G7 که در زمره سهامداران اصلی آن قرار دارند، بسیار محتاطانه تر است. شش سال و سه نخست‌وزیر پس از رأی‌گیری برگزیت، بریتانیا در صحنه جهانی بسیار منزوی به نظر می‌رسد. دولتی که فکر می‌کرد می‌تواند پروتکل ایرلند شمالی را پاره کند و از هر گونه قراردادهای بین‌المللی عقب‌نشینی کند، از سوی متحدان قبلی که ممکن بود در غیر این صورت از آنها حمایت کنند، پاداش سردی دریافت کرده است.

روز چهارشنبه، اندرو بیلی، رئیس بانک، مجبور به خرید اوراق قرضه دولتی بلندمدت شد تا آقای کوارتنگ را از شر خودش نجات دهد. این یک ماموریت نجات یکباره نیست، بلکه یک برنامه کامل از خریدهای روزانه خواهد بود که تا اواسط اکتبر ادامه دارد. معامله گران اوراق قرضه در هفته گذشته از یک شرط بندی یک طرفه در فروش گیلت لذت بردند. آنها اکنون یک شرط بندی یک طرفه برای دو هفته در خرید آنها دارند. کسب و کار خوبی است. اما برای بانک این یک آشفتگی بزرگ است. می خواست تسهیلات کمی را معکوس کند، اکنون در حال انجام کارهای بیشتری است. برای افزایش نرخ ها برنامه ریزی کرده بود، اکنون تحت فشار است تا آنها را خیلی زود افزایش دهد. آقای بیلی ظاهراً معتقد است که می تواند به طور عادی ادامه دهد و تصمیم بعدی خود را در مورد نرخ با همکاران در ماه نوامبر اتخاذ کند. این دیگر قابل قبول به نظر نمی رسد.

برای آقای کوارتنگ و خانم تراس، این یک فاجعه غیرقابل کاهش است. اولین سیاست اصلی آنها توسط بازارهای مالی سرنگون شد و ادعاهای آنها در مورد صلاحیت اقتصادی خرد شد. هیچ چیز رهبر حزب کارگر، کیر استارمر، نمی توانست بگوید به اندازه بی فایده بودن عمومی این دو، برای رتبه بندی نظرسنجی های او انجام نمی دهد. اما، متأسفانه، حتی اگر مانور بانک کارساز باشد، عواقب آن به طور گسترده‌تری در افزایش قبوض وام مسکن و قیمت‌های وارداتی احساس خواهد شد. و دولت هم اکنون به کاهش قابل توجه هزینه ها اشاره می کند. انجام این کار خلاف مانیفست محافظه‌کاران در سال 2019 است که وعده‌های هنگفتی را برای بیمارستان‌ها، پلیس و مدارس داده بود. همچنین خدمات عمومی و قلمرو عمومی را که در حال حاضر به طور خطرناکی از سلامتی رنج می‌برد، بیشتر از بین می‌برد.