کارگران حق دارند: وقت آن رسیده که بریتانیا از انرژی های تجدیدپذیر خود سود ببرد | متیو لارنس

اچآیا بریتانیا می تواند تا سال 2030 به 100 درصد انرژی پاک دست یابد؟ دیروز، کیر استارمر پاسخی را ارائه کرد: یک تولیدکننده انرژی پاک جدید متعلق به عموم. انرژی بریتانیایی بزرگ مالک، راه اندازی و سرمایه گذاری در زیرساخت های انرژی پاک و جدید، از باد فراساحلی گرفته تا جزر و مد و خورشید خواهد بود. این شرکت که به‌عنوان یک شرکت تولیدکننده و نه خرده‌فروش انرژی فعالیت می‌کند، این پتانسیل را دارد که هم هزینه‌های سوخت خانگی ما را کاهش دهد و هم آینده‌ای با انرژی پاک، مقرون‌به‌صرفه و فراوان ایجاد کند.

مقیاس کامل و جزئیات انرژی بریتانیایی بزرگ هنوز مشخص نشده است. اما اگرچه پیشنهاد حزب کارگر ممکن است در بریتانیا بدیع به نظر برسد، مالکیت عمومی انرژی‌های تجدیدپذیر در حال حاضر امری عادی است. در واقع، نزدیک به نیمی از ظرفیت بادی فراساحلی بریتانیا متعلق به عموم است – نه در اختیار عموم مردم بریتانیا. در عوض، مالکیت آن توسط دولت های خارجی است.

در Common Wealth، اندیشکده‌ای که من رهبری می‌کنم، اخیراً مالکیت بادهای فراساحلی بریتانیا را تجزیه و تحلیل کردیم و دریافتیم که نهادهای عمومی بریتانیا تنها 0.03 درصد از کل ظرفیت تولید انرژی را در اختیار دارند. – کمتر از دولت مالزی (0.1٪) و بسیار کمتر از دانمارک (20.4٪) یا نروژ (9.2٪). حتی شهر مونیخ (0.85 درصد) بیش از دولت بریتانیا مالکیت دارد. به طور کلی، 82.2 درصد از کل ظرفیت فعلی و معلق بادی فراساحلی بریتانیا متعلق به خارجی است. پس از مالکیت دولتی خارجی، شرکت های سهام چند ملیتی و خصوصی بر این بخش تسلط دارند.

ثروت تولید شده از منابع مشترک ما به طور پیوسته در حال انباشته شدن است، اما نه به نفع مشترک ما. پول قبوض انرژی و یارانه های عمومی ما در حال حاضر به دولت های خارجی و سهامداران ثروتمند سرازیر می شود. سود حاصل از دارایی های انرژی پاک و دولتی ما باید برای مردم بریتانیا درآمد ایجاد کند. گزارش اخیر TUC نشان داد که مالکیت خصوصی تولید برق به این معنی است که دولت تا 122 میلیارد پوند درآمد مستقیم را از دست خواهد داد. در طی دو سال آینده، پولی که در غیر این صورت می تواند صرف تامین مالی ضمانت قیمت انرژی و مقاوم سازی خانه ها شود.

یک شرکت انرژی دولتی تضمین می کند که ثروت تولید شده از باد و امواج بریتانیا بین همه ما به اشتراک گذاشته شود. برخی ممکن است به کربن زدایی چشمگیر سیستم برق بریتانیا نگاه کنند و بپرسند چرا مالکیت عمومی اصلاً ضروری است. چرا توسعه قدرت پاک را به بخش خصوصی واگذار نمی کنیم؟ به هر حال، بخش انرژی های تجدیدپذیر در حال حاضر به سرعت در حال رشد است و قرار است در دهه آینده به طور قابل توجهی گسترش یابد.

دلایل ساده ای وجود دارد که نشان می دهد مالکیت عمومی راه حلی برتر و مقرون به صرفه تر از انتقالی است که توسط شرکت های انتفاعی هدایت می شود. البته، ساخت زیرساخت های جدید مورد نیاز برای ارائه یک سیستم برق 100٪ پاک، به سرمایه گذاری بسیار قابل توجهی نیاز دارد. اما یک شرکت عمومی انرژی پاک می‌تواند با نرخ‌های پایین‌تری وام بگیرد و بنابراین می‌تواند در مقیاس و بازه زمانی سریع‌تر، ارزان‌تر و کارآمدتر از بخش خصوصی سرمایه‌گذاری کند.

در عین حال، هدف یک شرکت سهامی عام به حداکثر رساندن بازده سهامداران نیست. بدون فشار برای پرداخت سود سهام سالانه به سرمایه‌گذاران، شرکت Great British Energy می‌توانست روی کار متفاوتی متمرکز شود: کربن زدایی سریع برق و کاهش قبض‌های خانوار ما. حتی اگر کربن زدایی شود، مدل خصوصی‌سازی شده تولید انرژی همچنان به انتقال ثروت عظیم (و در حال رشد) از خانوارها و مشاغل عادی به شرکت‌های خصوصی و دولت‌های خارجی ادامه می‌دهد. اگرچه این انرژی سبزتر خواهد بود، اما هیچ تضمینی وجود ندارد که ارزان تر باشد. در مقابل، انرژی بریتانیایی بزرگ تضمین می‌کند که آینده انرژی ما حول محور منافع عمومی سازماندهی شده است.

در کنار راه‌اندازی سریع‌تر و کم‌هزینه‌تر زیرساخت‌های انرژی پاک، یک قهرمان ملی انرژی می‌تواند به عنوان لنگر یک استراتژی صنعتی سبز گسترده‌تر عمل کند. این مولد انرژی ملی می تواند مشاغل سبز خوبی ایجاد کند، شرکت های انگلیسی موجود را در زنجیره تامین خود به کار گیرد و انگیزه ای برای تحقیق و توسعه جدید مستقر در اینجا در بریتانیا ایجاد کند. نقش محوری که شرکت‌های انرژی عمومی در گذار ایفا می‌کنند در اروپا هم‌اکنون روشن است. نه کشور از 10 کشور برتر که در انتقال انرژی پیشرو هستند، قهرمان ملی انرژی سبز دارند. فقدان معادل بریتانیایی به توضیح ضعف زنجیره تامین انرژی های تجدیدپذیر ما در مقایسه با اقتصادهای پیشرو اروپایی کمک می کند.

سیاست کارگری عقل سلیم است. سیستم انرژی فعلی ما مستعد بحران است زیرا به سوخت‌های فسیلی وارداتی گران و فرار بستگی دارد. با تسریع انتقال به انرژی پاک، انرژی بریتانیایی بزرگ قرار گرفتن بریتانیا در معرض شوک های وارداتی ناشی از سوخت های فسیلی را کاهش می دهد. در مقابل، دولت مصرف سوخت های فسیلی را دو برابر می کند. وزیران نتوانسته‌اند متوجه شوند که انرژی پاک نیرویی برای ثبات اقتصادی است. کشورهایی که نیروی سبز بیشتری دارند کمتر به واردات بی ثبات وابسته هستند که به طور فزاینده ای گران می شوند. انرژی سبز راه حلی برای اقلیم و بحران اقتصادی پیش روی ما است. ساختن یک غول سبز به اندازه EDF فرانسه – که هدف حزب کارگر است – گام مهمی به جلو خواهد بود.

این یک لحظه تعیین کننده است. ثروت طبیعی بریتانیا در گذشته هدر رفته است. پس از کشف نفت و گاز، دریای شمال به بهشتی برای شرکت های سودجو و ثروت در خارج از کشور تبدیل شد. بدون صرف انرژی در مالکیت عمومی، خطر تکرار این اشتباهات را داریم. اعلام استارمر تأییدی است که مالکیت عمومی می تواند ابزار قدرتمندی برای تحقق اهداف مشترک باشد. بیایید امیدوار باشیم که این بار مردم هستند که پیروز خواهند شد.