واتفورد باشگاهی است که در آن همه پیوندها تحت مالکیت پوتزو | واتفورد

شکی نیست که واتفورد در این فصل شکست خورده است. برگزیدگان پیش فصل لیگ قهرمانان در رده دهم قرار دارند و یکی از هفت بازی اخیر خود در لیگ را با پیروزی پشت سر گذاشته اند – و آن هم به لطف یک گل در پایان وقت های تلف شده. با حفظ خوائو پدرو و اسماعیل سار، دو مهاجم که ارزش مجموع آنها بیش از 50 میلیون پوند تخمین زده شده است، 14 تیم از آنها پیشی گرفته اند و بیش از سه شوت به سمت دروازه داشته اند. نمایش‌ها نامنسجم و بی‌تأثیر بوده است، به طوری که مالکیت هورنتز عمدتاً از مدافعان میانی تشکیل شده است که توپ را بین خود پاس می‌دهند تا اینکه جمعیت بی‌قرار می‌شود و یکی از آنها در ناامیدی توپ را مستقیماً به سمت دروازه‌بان حریف می‌اندازد.

با این حال هنوز هواداران با خشم به اخراج راب ادواردز، مدیر 10 بازی لیگ خود در روز دوشنبه واکنش نشان دادند. نه به این دلیل که آنها از سبک های تاکتیکی او قدردانی کرده اند، بلکه به این دلیل که از چرخ و فلک مدیریتی دائماً در حال چرخش باشگاه خسته شده اند و می دانند که تقصیر شروع ضعیف تیم باید به اشتراک گذاشته شود. و بیش از هر چیز به این دلیل که آنها تشویق شده بودند باور کنند که او اجازه خواهد داشت بماند و رشد کند، تا یک نمایشنامه از چندین کنش را کنار هم بگذارد. با این حال، اینجا پرده بعد از کمی بیشتر از مقدمه فرود آمد.

اسکات داکسبری، رئیس و مدیر اجرایی، در ژوئن درباره روندی که منجر به انتصاب ادواردز شد، گفت: “ما پشت موفقیت نسبی پنهان شده بودیم، اما موفقیت قابل توجهی نبود.” “آنچه ما نیاز داشتیم تداوم پشت سر مربی ای بود که به آن اعتقاد داریم و هواداران به آن اعتقاد دارند. ما همچنین کسی را می خواستیم که بتواند با ما رشد کند. ما می دانیم که نمی توانیم به همان شکلی که بودیم ادامه دهیم. باشگاه فوتبال واتفورد به فرهنگ خود نیاز داشت. در راب ادواردز، ما مدیری را منصوب کرده‌ایم که همه به او اعتقاد کامل داریم، و مدیری که رهبری و هدایت این تغییر را بر عهده خواهد داشت. ما از راب ادواردز حمایت خواهیم کرد.”

اما نه، معلوم است، اواخر سپتامبر بیاید. در واقع، نه در پنجره نقل و انتقالات تابستانی، که بر روی یک تیم ضعیف و سنگین به پایان رسید که از هر کسی که بتواند نقش های مدافع کناری را ایفا کند که برای موفقیت ادواردز در فارست گرین روورز بسیار مهم بود، بسته شد. (در چند سال گذشته، معاملات باشگاه در نقل و انتقالات عجیب بوده است، با برخی خریدهای درخشان – یاسر آسپریلا، هافبک جوان کلمبیایی با عصای پای چپ، جدیدترین به نظر می رسد – اما چندین مورد دیگر که با موارد غیرقابل توضیح مرزی شده اند، و به طرز گیج کننده ای هزینه های بالا در هزینه های نماینده).

قابل توجه است که نقل قول کوتاه در بیانیه اعلام اسلاون بیلیچ به عنوان جانشین ادواردز از طرف مالک معمولاً کم حرف باشگاه، جینو پوزو، آمده است. با توجه به اظهاراتش در اوایل تابستان، داکسبری به سختی می‌توانست این استقبال را انجام دهد، و او مطمئناً قدردانی می‌کند که یکی از قربانیان این تصمیم اعتبار خودش است. مورد دیگر ایمان هواداران به پوزو است که در سال 2012 واتفورد را از مالکیت سمی لارنس باسینی نجات داد و سه سال بعد آنها را به لیگ برتر تحویل داد. اکنون اینجا باشگاهی است که هر پیوندی در آن در حال از هم گسیختگی است.

حتی در فصل گذشته، زمانی که تیم ضعیف بود، انتصابات مدیریتی عجیب و غریب، عملکرد و نتایج ناامیدکننده بود، این موضوع عمیق‌تر و بزرگ‌تر بود. سقوط در سال 2020 و صعود یک سال بعد تنها با سکوهای خالی شاهد بودیم. این تیم‌ها، حتی تیمی که در 14 بازی از 18 بازی آخر خود در راه بازگشت، پیروز شده بود، خیلی خوب نبودند، سرگرمی ضعیف بود و سرمایه‌گذاری احساسی از راه دور غیرممکن بود. ارتباطات بین گروه های کلیدی که هر باشگاه به آنها وابسته است – هیئت مدیره و تیم و هواداران – از بین رفت و پاره شد. هیچ کاری برای تعمیر آنها انجام نشد زیرا جمعیت به بازی ها بازگشتند و شیسکو مونوز با کلودیو رانیری و سپس روی هاجسون جایگزین شد. در عوض، این گروه‌ها دریافتند که در واقع دیگر شباهت زیادی با هم ندارند – و این برای هر باشگاهی یک مشکل واقعی است.

فصل گذشته با عملکرد ملایم و بازیکنانی که قبل از هر مسابقه از رختکن بیرون می آمدند، مشخص می شد که گویی ناامید بودند که پس از پایان آن اولین بار به آن بازگردند. مدیران نیز: پس از قطعی شدن سقوط در سلهورست پارک، هاجسون، بدترین و بی رحم ترین مربی از 16 مربی که تاکنون توسط پوتزو اخراج شده بود، هواداران میزبان را تشویق کرد و کاملا مربی خود را نادیده گرفت. برای اکثر هواداران واتفورد، شاید عجیب ترین چیز در مورد فصلی که دارای 11 شکست متوالی خانگی بود، این بود که چقدر دردناک بود. بیش از هر چیزی کسل کننده بود.

پس از پایان آن، آنها رای دادند که جایزه بهترین بازیکن فصل را به حسن کامارا، یک مدافع چپ ساحل عاج که در ژانویه وارد شد، یک گل زد و هیچ پاس گلی نداد، اما از صمیم قلب بازی کرد و گهگاه وجود آنها را تایید کرد. این تصمیمی بود که تنها به عنوان یک درخواست ناامیدکننده برای توجه و برای افرادی که این تصور را ایجاد می‌کردند که به جای داشتن ثروت شخصی، مشتاق ایجاد روابط و شهرت هستند، منطقی بود. به نظر می‌رسید که داکسبری آن‌ها را شنیده بود – او گفت: «آنچه در فصل گذشته اتفاق افتاد، تقریباً یک اتفاق بود». اما درون سر پوزو چرخ و فلک مدام می چرخید.

بیلیچ هنوز می تواند فصل را تغییر دهد، و استعداد هجومی کافی در تیم برای ارتقاء وجود دارد تا یک هدف واقع بینانه باشد. کاری که او باید انجام دهد – کاری که هر یک از مربیان گردان واتفورد باید انجام دهد – این است که یک هویت واضح را در تیم القا کند، و برای اینکه این هویت ثابت بماند، و همان مربی به اندازه کافی در خدمت بماند تا هواداران دوباره درگیر شوند. تجربه اخیر نشان می دهد که این بعید است. در جاده Vicarage، مانند گرینلند در اواسط زمستان، بین طلوع آفتاب تا غروب خورشید زمان زیادی وجود ندارد.