بازگشت مهیج انگلیس آسیب پذیری آلمان را برجسته می کند | آلمان

اسErge Gnabry در زمین بود. فکر می کردند همه چیز تمام شده است. با برتری 2-0 آلمان در ومبلی عبوس، هانسی فلیک تصمیم گرفت به عقب برگردد و تعویض های خود را انجام دهد. بعد از شروع بی تفاوت فصل با بایرن مونیخ، گنابری وارد زمین شد و سعی کرد خودش را به فرم بازگرداند. رابین گوسنز وارد میدان شد و از فرصتی برای بازپس گیری پست دفاع چپ جاسوسی کرد. اما در 20 دقیقه مانده به بازی، حس غالب این بود که یک مارپیچ، تعویض دنده، فرصتی برای ضربه زدن به توپ در حالی که جایگاه ها به آرامی دور آنها خالی می شد.

در این زمینه، منصفانه است که بگوییم همه چیز طبق برنامه پیش نرفت. در واقع، شاید واضح ترین نشانه از رنجی که آلمان در آن 20 دقیقه پایانی متحمل شد، در تمام وقت بود. با به صدا درآمدن سوت، نیکو شلوتربک و نیکلاس سوله، مدافعان میانی، خسته‌ترین مردان زمین، دوبل را خم کردند، که بار سنگین حمله اخیر انگلیس را تحمل کردند. گل تساوی کای هاورتز کمی آرامش را از آرواره های فاجعه نجات داده بود. اما زبان بدن آلمان داستان خودش را بازگو می کند: دررفتگی اساسی یک تیم که به طور جمعی متوجه می شود که خودش را آنقدر که فکر می کرد نمی شناسد.

و بنابراین تیم فلیک برای اردوی آماده سازی خود در جام جهانی تنها با یک برد در هفت بازی و با سوالات بسیار بیشتر از پاسخ به عمان سفر خواهد کرد. تسکین اولیه در گذر از دوران یواخیم لو جای خود را به یک شک خود انعکاسی داده است: این ظن که مشکلات اساسی در این سمت عمیق تر از مربی پیر آن است.

هیچ یک از این مسائل پایانی یا غیر قابل رفع نیستند. این تیم با استعدادهای غنی با فوتبالیست های قهرمان در هر منطقه از زمین باقی می ماند. اما، در حال حاضر، به نظر می رسد چیزی گم شده است. قطعیت‌های قدیمی – انعطاف‌پذیری، شخصیت، خونسردی، استحکام دفاعی، توانایی دست زدن به یک هدف در لحظه‌ای که بیشتر مورد نیاز است – دیگر به اندازه آنها مطمئن نیستند.

اگر فقدان انسجام در حمله موضوع تعیین کننده چند بازی اخیر آلمان بوده است، در اینجا شکنندگی آنها در دفاع بود که بیش از همه نگران کننده بود. حتی قبل از بازگشت انگلیس، موقعیت‌های مکرر روی ضد حریف وجود داشت. رحیم استرلینگ در نیمه اول دو موقعیت خوب داشت. و در مواقعی که انگلستان می توانست از طریق مطبوعات بازی کند، فضای زیادی برای برخورد آنها وجود داشت: فضایی که اغلب توسط جاشوا کیمیچ خالی شده بود.

در هفته‌های اخیر بحث‌های زیادی در آلمان درباره نقش کیمیچ در خط میانی، نه تنها در تیم ملی، بلکه در بایرن وجود داشته است. هدایای او بدیهی است: یک برد عالی، سرعت فکر، یک خواندن غیر طبیعی از بازی. آنچه کمتر واضح است این است که چگونه از آنها بهترین استفاده را کنیم. فیلیپ لام اخیراً مشاهده کرد که مهاجرت تدریجی کیمیچ به یک بازیکن هجومی تر، برخی از مسئولیت های دفاعی او را مبهم کرده است. لام گفت: «آنچه که بسیار مهم است این است که نقش ها باید به وضوح تعیین شوند. من در حال حاضر آن را نمی بینم. من در حال حاضر نقش او را درک نمی کنم.»

در بازی‌های اخیر، کیمیچ در کنار ایلکای گوندوگان، که یک هافبک غارت‌گر و پرسه‌زن است، به کار گرفته شده است. وقتی کار می‌کند، بسیار خوب کار می‌کند: کیمیچ توپ را از دفاع دریافت کرد و گوندوگان را با یک پاس مورب شدید از زمین خارج کرد. اما در اینجا لحظات سردرگمی وجود داشت، مواقعی که معلوم نبود چه کسی جلو می رود و چه کسی پوشش می دهد، مواقعی که هر دو به بالا فشار می آوردند و شکاف هایی را پشت سر خود می گذاشتند. لئون گورتزکا، همکار کیمیچ در بایرن و یک بازیکن پوشش طبیعی تر، ممکن است مشکل را حل کند. اما به نظر می رسد فلیک تطبیق پذیری گوندوگان را ترجیح می دهد، توانایی او برای دویدن دیرهنگام در محوطه جریمه، یک بیمه نامه در تیمی که گلزنان طبیعی آن برکت ندارد.

به یک معنا، این معضل فلیک را در بر می گیرد: یک نقص را بپوشانید و دیگری ظاهر شود، مانند یکی از آن بازی های مربعی کشویی. کیمیچ را مجبور کنید عمیق‌تر بنشیند و حضور خلاقانه‌ای را در زمین بازی از دست می‌دهید. خط دفاعی را بالا بیاورید و خود را در برابر سرعت آسیب پذیر کنید. در همین حال، معرفی تیمو ورنر در نیمه دوم پرس آلمان را تقویت کرد، اما او دو موقعیت خوب را نیز از دست داد. و در حالی که بازگشت آنتونیو رودیگر دفاع را تقویت خواهد کرد، فلیک هنوز در دفاع کناری مشکلاتی برای حل کردن دارد، جایی که نه تیلو کرر و نه دیوید راوم مورد بی پاسخی قرار نداده اند.

البته این یک جام جهانی کاملاً باز است. اما به سختی می توان تیمی از تورنمنت آلمان را به خاطر آورد که دارای مشکلات بسیار زیادی باشد و توانایی های خود را درک کند. آیا این یک فروپاشی بیهوده بود یا یک بازگشت سخت؟ آیا این تیمی در آستانه دور هم جمع شدن است یا در آستانه فروپاشی؟ تا زمانی که قطر، شما احساس می کنید، ما واقعاً پاسخ را نمی دانیم.