پنج نکته کلیدی در حالی که ایتالیا به سمت راست افراطی حرکت می کند

در اینجا مواد غذایی کلیدی وجود دارد از انتخابات عمومی زودهنگام ایتالیا که احزاب جورجیا ملونی، متئو سالوینی و سیلویو برلوسکونی را در مقابل یک بلوک چپ تحت سلطه حزب دموکرات و جنبش پنج ستاره قرار داد.

1. جورجیا ملونی قرار است اولین نخست وزیر زن ایتالیا شود

جورجیا ملونی به عنوان رئیس بزرگترین حزب (برادران ایتالیا) در ائتلاف جناح راست برنده، آماده است تا اولین نخست وزیر زن ایتالیا شود.

در کشوری به شدت مردسالار که چهره‌های برجسته سیاسی آن اکثراً مرد بوده‌اند، پیروزی ملونی نشان‌دهنده یک گسست بزرگ از گذشته است.

که در مصاحبه قبل از انتخابات با یورونیوزوی اظهار داشت که برای من باعث افتخار خواهد بود که اولین کسی باشم که این تابو را در کشورم می شکند.

او ممکن است نوعی حمایت از هیلاری کلینتون، وزیر امور خارجه پیشین ایالات متحده، دریافت کرده باشد، که گفت انتخاب شدن زنان به منصب یک «گام رو به جلو» است.

اما همه متقاعد نشده اند که ملونی برای حقوق زنان مفید است.

به عنوان مثال، لیا کوارتاپله، نماینده چپ میانه، او را شخصیتی “شخصی” برای یک راست ماچو توصیف کرد و اشاره کرد که چگونه مانیفست برادران ایتالیا به زنان و جنسیت اشاره می کند.

2. ایتالیا راستگراترین دولت خود از زمان جنگ جهانی دوم را خواهد داشت

اگر نظرسنجی‌های خروج دقیق باشد، دولت آینده ایتالیا متشکل از ائتلافی از برادران ایتالیا به رهبری ملونی – از نوادگان جنبش اجتماعی ایتالیا، یک حزب نئوفاشیست – و همچنین لیگ شمالی متئو سالوینی خواهد بود که دارای یک حزب است. پلتفرم ضد مهاجر و پوپولیستی، و میانه‌روتر سیلویو برلوسکونی برو ایتالیا (Forza Italia)، که سیاست‌هایش بیشتر با محافظه‌کاری لیبرال هماهنگ است.

در بیشتر دوران پس از جنگ، ایتالیا تحت سلطه دموکراسی مسیحی منقرض شده بود، حزبی بزرگ، محافظه کار و طرفدار آمریکا که جناح های راست و چپ بیشتری را ترکیب می کرد. پس از رسوایی «Bribesville» در اوایل دهه 1990، چشم انداز حزبی ایتالیا به شدت تغییر کرد و برلوسکونی به عنوان یک شخصیت سیاسی برجسته ظاهر شد که چندین دولت جناح راست را ریاست می کرد.

در حالی که این اولین بار نیست که راست افراطی در ایتالیا پس از جنگ جهانی دوم در دولت است – ملونی خود وزیر جوانان از سال 2008 تا 2011 بود – این اولین باری است که راست افراطی در راس آن قرار می گیرد، در حالی که میانه حق (در این مورد، برلوسکونی و حزبش) در صندلی عقب نشسته خواهند بود.

یک دولت پوپولیستی کوتاه مدت نیز در سال 2018 با لیگ شمال تشکیل شده بود، اما با جنبش پنج ستاره که سیاست های راست و چپ را در هم آمیخت، به نیروهای خود پیوست.

3. مشارکت رای دهندگان در سطوح پایین تاریخی بوده است

ایتالیا همیشه از مشارکت سیاسی بالایی برخوردار بوده است و مشارکت رای دهندگان بالاتری نسبت به بسیاری از همسایگان اروپایی خود داشته است. در سال 1979، بیش از 90 درصد از رای دهندگان برای رای دادن بیرون آمدند و ارقام در دهه 1990 در بالاترین سطح دهه 80 باقی ماندند.

با این حال در این انتخابات، تنها 64 درصد از جمعیت واجد شرایط رای دادن رای خود را به صندوق انداختند. انتخابات عمومی سال 2018 نیز 73 درصد بود و مشارکت رای دهندگان بیش از یک دهه است که کاهش یافته است.

چرا این طور است؟ نارضایتی و خستگی رای دهندگان و همچنین چشم انداز بی ثبات و دائماً در حال تغییر احزاب در حال افزایش است، و این واقعیت که این مبارزات انتخاباتی در ماه اوت آغاز شد – نقض قوانین مقدس است. تعطیلات تابستانی (تعطیلات تابستانی).

4. نمایش ضعیف برای چپ میانه

در ماه‌های منتهی به انتخابات، بزرگترین نیروی چپ میانه – حزب دموکرات به رهبری انریکو لتا – به راحتی بالای 20 درصد رای گیری کرده بود و حتی در رقابت با برادران ایتالیا رودررو بود. بزرگترین حزب کشور باشد

اما نظرسنجی‌های خروجی نشان می‌دهد که 19 درصد به دست آورده است، بنابراین به طور بالقوه حتی به آستانه 20 درصد هم نمی‌رسد.

ائتلاف چپ میانه بسیار جناح راست است و چشم انداز آن زمانی که تلاش برای ائتلاف با حزب میانه رو، Action، پس از پنج روز شکست خورد، با مشکل مواجه شد.

تخمین زده می‌شود که جنبش پوپولیستی پنج ستاره به رهبری جوزپه کونته، نخست‌وزیر سابق، 13.5 تا 17.5 درصد آرا را به دست آورده است که ممکن است کمی بیشتر از آنچه نظرسنجی‌ها نشان می‌دهند باشد، اما رقمی به‌طور قابل‌توجهی کمتر از آن چیزی است که به دست آورده بود. در سال 2018 (32.7 درصد). خود حزب نیز تحت تأثیر انشعابات داخلی قرار گرفت، پس از اینکه لوئیجی دی مایو، رهبر سابق، از کشتی پرید و به نیروهای ائتلاف چپ میانه پیوست و حزب خود به نام «تعهد مدنی» را تشکیل داد.

5. آیا این بازگشت برلوسکونی است؟

سیلویو برلوسکونی، نخست‌وزیر سابق سابق، ممکن است دیگر چهره مستقل مهمی در انتخابات نباشد – هر چه باشد، حزب او پوسته‌ای از چیزی است که زمانی بزرگترین نیروی سیاسی ایتالیا بود و برخی از فداکارترین اعضای آن را دیده است – مانند وزیر سابق مارا. Carfagna – کشتی پرش.

اما حمایت برلوسکونی از ائتلاف جناح راست برای اطمینان از داشتن اکثریت کرسی ها ضروری است و به این ترتیب نخست وزیر سابق جنجالی همچنان می تواند نفوذ قابل توجهی داشته باشد.