موفقیت درون شهری جوامع را برای کریکت مردمی قوی، پر جنب و جوش و متنوع متحد می کند | کریکت

اسروز شنبه، اواسط آوریل شما می‌توانید صدای وزوز قبل از فصل را احساس کنید، نور خورشید باعث ایجاد لبخندهای شیمیایی می‌شود، بچه‌ها و بزرگسالان به همان اندازه هیجان‌زده از بیرون رفتن از خانه هستند. در باشگاه کریکت کتفورد و سایفرز، میزهای میخانه ای که مرز را پوشانده اند، همه گرفته شده اند و بازی دوستانه امروز با اهمیت بسیار زیاد صحبت می شود. شرقپایان می یابد ویژه کریسمس. دربی محلی با کاتفورد واندررز همیشه کمی کینه به همراه دارد، اما این بار یک بازیکن فراری برای تیم میزبان بازی می کند و واندررز هنوز او را کاملا نبخشیده است.

یکی از اعضای مسن‌تر روی یک اسکوتر متحرک مسیر آجری جدیدی را که یکی از بازیکنان Cyphers جلوی غرفه گذاشته است را آزمایش می‌کند. بیل پررا، رئیس باشگاه، به نرده‌های سفید و درخشانی که اخیراً هزینه‌اش را پرداخت کرده و سبزه‌ی زیبای درخت‌هایی که پشت آن‌ها خش‌خش می‌کنند، خیره می‌شود و آه می‌کشد: «این مثل بهشت ​​است». این چیزی نیست که اغلب درباره لویشم شنیده باشید. اما این زمین که در پشت یک خیابان حومه شهر مخفی شده است، در واقع نگاهی اجمالی به بهشت ​​است – و ضدروایتی امیدوارکننده برای آنهایی که در مورد نژادپرستی و طبقه گرایی در کریکت انگلیسی در سال گذشته مسلط بوده اند، ارائه می دهد.

بازیکنان تیم های دوم، سوم و چهارم همه اینجا برای کریک هستند. فرید احمد هفته‌ای چند بار از ایلفورد می‌رود تا با دوستانش به اینجا بنشیند. او می‌گوید: «شنبه‌ها واقعاً خوب هستند. “برخی از باشگاه های محلی دیگر هستند که بار خود را ندارند – کلوپ های هند غربی، باشگاه های سریلانکا – بنابراین آنها به باشگاه ما می آیند و حال و هوای خوبی دارد.”

در وسط Sachithra Serasinghe 53 در مجموع 210 ضربه می زند، سپس یک جوان بور 15 ساله راه خود را از طریق ویکت های Wanderers عبور می دهد. همه از آمدن سراسینگه – که از زمان انتقال به جنوب لندن از لیگ های لنکاوی، جایی که برای باکاپ بازی می کرد، به دنبال یک باشگاه بود – و به تام پرسل که برای آکادمی کنت بازی می کند، بسیار هیجان زده هستند. یکی از اعضا می گوید: «معمولاً فقط پسران شیک مدارس دولتی هستند که این کار را انجام می دهند. بنابراین این یک دستاورد بزرگ برای ما است.

Catford & Cyphers به ​​عنوان تنها باشگاه کریکت درون شهری در لیگ کنت، در دوردست‌های آگاهی آن شهرستان وجود دارد، و تمام وجود آنها یک ناهنجاری در منطقه کریکت بیش از حد معمول پر از محصولات مدرسه خصوصی است. در دهه گذشته، بقای این جامعه غیرمعمول متنوع و عمیقاً متعهد کریکتینگ موفقیت محسوب می‌شود. در حال حاضر، بر خلاف تمام شانس ها، آنها در حال بازگشت به صحنه هستند. در اینجا با هر کسی صحبت کنید، آنها به شما خواهند گفت که آشر رابرتز چگونه ثروت خود را تغییر می دهد.

آرoberts فقط 24 سال سن دارد. او که از یک جفت هوادار پرشور هند غربی متولد شد، خوش شانس بود که معلمان دبستانی داشت که به بازی علاقه داشتند و می دانستند چگونه آن را آموزش دهند. یک مربی منطقه لویشم به نام جان پالمر استعداد او را کشف کرد و به زودی در حال توسعه بازی خود در Catford & Cyphers و با انجمن کریکت مدارس لندن بود که معمولاً تنها بچه سیاهپوست در هر تیمی بود که در آن بازی می کرد. رویای حرفه ای او هرگز محقق نشد اما رابرتز همچنان می خواست زندگی خود را وقف این بازی کند و در سال 2020 به عنوان مربی Catford & Cyphers مشغول به کار شد.

اولین یازدهم امسال در بخش چهار آغاز شد. آنها چند سالی بود که در حال سقوط بودند تا اینکه در نهایت فصل گذشته سقوط کردند. بزرگترین نگرانی رابرتز برای تصدی این پست، وضعیت بخش نوجوانان بود: او می گوید: «ما به سختی توانستیم یک تیم زیر 11 سال بسازیم. من با والدینی آشنا شده ام که پنج خانه پایین تر از باشگاه زندگی می کنند و به من گفته اند که حتی نمی دانند اینجا اینجاست.

تابستان گذشته او یک برنامه جذب نیرو راه اندازی کرد و جلسات مربیگری را به مدارس محلی ارائه داد و در بیشتر موارد برای اولین بار دانش آموزان را با این بازی آشنا کرد. در اکثر این مدارس امکانات خوبی وجود دارد، اما معلمان نمی‌دانند که چگونه کریکت را آموزش دهند، بنابراین به بچه‌ها می‌گویند که فوتبال بازی کنند یا راندرس، هر چیزی که بیشتر آنها را مشغول می‌کند.» حضور او در برخی از مناطق محروم جنوب لندن با خوشحالی روبرو شده است. رابرتز لبخند می زند: «برای اینکه سر بزرگ نباشم، اما آنها می خواهند من برگردم.»

Catford & Cyphers محصول را درو کرده اند. تعداد اعضای جوان فصل گذشته از 30 به 81 افزایش یافت. در دسترس نگه داشتن و مقرون به صرفه نگه داشتن بازی، از دوره های آزمایشی و هزینه های یارانه ای گرفته تا توزیع مجدد کیت باشگاه برای کسانی که توانایی خرید جدید را ندارند، کلیدی بوده است. رابرتز می گوید: «این یک ورزش گران قیمت است. «از سر تا پا شما می‌توانید از تجهیزات بزرگی استفاده کنید. اما ما نباید مردم را به این دلیل که توانایی پرداخت آن را ندارند، دور کنیم.»

افروز، اواخر مرداد. پورسل در تور است و با کودکی که به سختی نصف قدش است و لباس پاری سن ژرمن بر تن دارد، آماده می شود. دومینیک نه ساله تا چند هفته پیش هرگز کریکت بازی نکرده بود. او اکنون در حال تمرین شلیک های هوایی برای مدت طولانی است. پرسل به آرامی یکی را لو می دهد، آن را به صورت گسترده فرود می آورد. “این دو پرس آپ است!” بچه کوچک و بی رحم از روی چین فریاد می زند.

برای ویلف بروک، که از زمانی که آخرین ترم خود را در دانشگاه به پایان رساند، به رابرتز در مربیگری جوانان کمک کرده است، تابستان شلوغی بوده است. امروز پنجمین و آخرین هفته از کمپ های تمام روز کریکت است که باشگاه در تعطیلات تابستانی برگزار کرده است. بروک می‌گوید: آنها به طور متوسط ​​روزانه 20 کودک دارند و بسیاری از آنها چهره‌های جدیدی هستند. “استاندارد از زمانی که آنها برای اولین بار شروع به کار کردند – این یک تحول است.”

این در حالی است که تمرین شب جمعه برای بخش کلت ها جمعیتی متشکل از 150 کودک را به خود جلب کرده است. بروک می‌گوید، تغییر آن از صبح‌های شنبه یک حرکت هوشمندانه بود، زیرا اکنون والدین برای استفاده از بار کنار هم می‌نشینند و کامیون‌های غذا که در خیابان پارک شده‌اند، فضای جشنواره را ایجاد می‌کنند. اجتماع همیشه یکی از ویژگی های قدرتمند این باشگاه بوده و به بخشی از جذابیت تبدیل شده است. رابرتز می گوید: «همه مانند خانواده زندگی می کنند. تعداد اعضای نوجوانان اکنون حدود 200 نفر است که بسیار جلوتر از اهدافی است که او در برنامه پنج ساله خود برای باشگاه تعیین کرده است. تیم دختران هدف بعدی اوست.

در زمانی که بسیاری از افراد به خاطر کمبود تنوع در کریکت عذاب می‌کشند، دیدن باشگاهی که در آن قصد، عمل و نتیجه کاملاً هماهنگ هستند، دلگرم کننده است. جمعیت ترکیبی محله هم در تیم ها و هم در کمیته باشگاه به خوبی نشان داده می شود. رابرتز می‌گوید: «من باشگاه‌های زیادی را در لیگ کریکت می‌بینم که عمدتاً سفیدپوست هستند و رهبری آنها عمدتاً سفیدپوست است. رئیس ما آسیایی است، منشی ما سفید پوست است، افسر مالی ما سیاه پوست است، افسر محافظ ما زن است، بنابراین همه صدای خود را دارند.

وقتی بچه‌های کوچک‌تر برای یک روز به خانه می‌روند، بچه‌های بزرگ‌تر برای یک «مسترکلاس» با سراسینگه می‌مانند، که میانگین 47.07 در 137 بازی درجه یک را کسب کرد، و حتی کاپیتان اتحادیه تامیل، تیم قدیمی موتیاه مورالیتاران بود. او در حال حاضر 91 سال کمتر از 1000 دوره لیگ برای این فصل دارد. تجربه او امتیاز بزرگی برای تیم اول بوده است، تیمی که قبلاً صعود خود را به دسته سه تضمین کرده است و برای رسیدن به صدر به یک برد دیگر نیاز دارد.

در مورد رابرتز، پیشرفت‌ها در دو سال گذشته این باور او را تأیید می‌کند که آنچه کریکت به آن نیاز دارد، مربیان بیشتر جامعه و ساختارهای بهتری است که مدارس و باشگاه‌ها را به هم پیوند می‌دهد. او کارهای مشابهی را برای اسکس و با برنامه ACE انجام داده است، و مشتاق است چیزهایی را که در Catford & Cyphers کار کرده اند با سایر باشگاه هایی که برای جذب و حفظ اعضای جوان تر تلاش می کنند به اشتراک بگذارد.

او می‌گوید: «یک چیز باشگاه ما در آن خوب است، برقراری ارتباط با یکدیگر، درک اینکه همه ما از کجا آمده‌ایم و چگونه می‌توانیم به کسانی که دارای پیشینه‌های مشابه هستند کمک کنیم». این یکی از دلایلی است که هرگز نتوانستم آنجا را ترک کنم.»