داده‌های سخت، لفاظی‌های بریتانیا در پیشبرد راه به سوی اقتصاد سبز را از بین می‌برد | لری الیوت

دولت برنامه های بزرگی برای اقتصاد سبز دارد. اهداف زیادی وجود دارد: 2 میلیون شغل ماهر تا سال 2030، فروش خودروهای بنزینی و دیزلی که تا سال 2035 متوقف می شود، اقتصاد خالص کربن صفر تا سال 2050.

با توجه به اینکه زادگاه اولین انقلاب صنعتی در قرن هجدهم بوده است، ایده این است که بریتانیا می تواند دوباره در مرحله بعدی توسعه فناوری پیشرو باشد. یک طرح 10 ماده ای برای انقلاب صنعتی سبز به عنوان بیانیه قصد وجود دارد.

که همه آنها به شدت چشمگیر به نظر می رسد. مشکل این است که ادعاهای رهبری جهانی با داده های سخت همخوانی ندارد. گردش مالی در بخش کربن کم و انرژی های تجدیدپذیر در سال 2020 مانند سال 2014 بود. تعداد افراد شاغل در واقع با 28000 کاهش به بیش از 200000 نفر رسیده است.

برای مثال، در آخرین شمارش تنها 2300 نفر در بخش پررونق باد فراساحلی کار می‌کردند که نسبت به اواسط دهه گذشته یک سوم کاهش داشته است. دلیلش هم ساده است. برخلاف سکوهای نفت و گاز، هیچ کس تمام وقت روی توربین ها کار نمی کند و ساخت آنها به کشورهای دیگر واگذار شده است. در مورد انرژی خورشیدی نیز همین داستان وجود دارد، جایی که اشتغال با 40 درصد کاهش به 4300 نفر رسیده است.

واضح است که فقدان پیشرفت ملموس به دلیل همه‌گیری نیست، زیرا هم مشاغل و هم گردش مالی – طبق آخرین داده‌های دفتر آمار ملی – حتی قبل از ورود کووید-19 ثابت بودند.

کسانی هستند که فکر می کنند تصویر روشن تر از ارقام ONS است. آنها می گویند که سرمایه گذاری خطرپذیر نسبت به فرصت های کسب درآمد از سبز کردن اقتصاد و سرمایه گذاری در مشاغل جدید به سرعت در حال گسترش است.

حتی اگر خوشبین ها درست بگویند، راه زیادی در پیش است. مشکل می تواند فقدان ایده های تجاری قابل دوام، کمبود منابع مالی، فقدان سرمایه گذاری دولتی – یا ترکیبی از هر سه باشد. اما فرانسیس اوگریدی، دبیر کل TUC، درست می گوید که بریتانیا در خطر شکست در برابر کشورهایی است که سریعتر مدرن می شوند. بین لفاظی و واقعیت یک شکاف خمیازه وجود دارد.

اگر G20 نتواند بحران بدهی را حل کند، چه فایده ای دارد؟

کاهش بدهی برای فقیرترین کشورهای جهان در لیست اولویت‌های وزیران دارایی و روسای بانک‌های مرکزی از G20 در نشستی به ریاست اندونزی قرار دارد. در حالی که در زمان افزایش قیمت انرژی، تورم فزاینده و تنگناهای عرضه، تعجب آور نیست، اما کوته بینانه است.

عضویت G20 شامل بزرگترین کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه است و در مراحل اولیه همه گیری گام هایی برای کمک به فقیرترین کشورها برداشته است. بازپرداخت بدهی ها به حالت تعلیق درآمد و مکانیزمی – چارچوب مشترک – برای ارائه تسهیلات طولانی مدت ایجاد شد.

نتایج ناامید کننده بوده است. برخی از طلبکاران از شرکت در طرح تعلیق موقت بدهی که اکنون منقضی شده است خودداری کردند. سه کشور – چاد، زامبیا و اتیوپی – برای کمک از طریق چارچوب مشترک ثبت نام کرده اند اما هیچ کدام هنوز هیچ کمکی دریافت نکرده اند.

در همین حال، صندوق بین‌المللی پول می‌گوید 60 درصد از کشورهای کم‌درآمد دچار مشکل بدهی یا در معرض خطر بالای آن هستند. بانک جهانی محاسبه کرده است که بازپرداخت بدهی 74 کشور کم درآمد امسال 35 میلیارد دلار (26 میلیارد پوند) خواهد بود که دو برابر کل در سال 2020 است.

این یک بحران بدهی است که در انتظار وقوع است و اقدامات قاطع گروه 20 همچنان می تواند از آن جلوگیری کند. بخشودگی بدهی ها باید سریع تر و سخاوتمندانه تر باشد. یک طرح قابل اجرا نمی تواند فقط شامل طلبکاران مستقل شود: G20 باید اصرار داشته باشد که بخش خصوصی با همان شرایط مشارکت کند.

اعتبار G20 در اینجا در خطر است. منتقدان آن، با توجیه، می‌گویند که جلسات به فروشگاه‌های جهانی تبدیل شده‌اند که در آن شرکت‌کنندگان در سیگنال‌های فضیلتی و امتیازدهی افراط می‌کنند، اما تقریباً هیچ دستاوردی ندارند. اگر G20 نتواند راه حلی قابل اجرا برای بدهی های کشورهای کم درآمد ارائه دهد، واقعاً هیچ فایده ای ندارد.

همه چیز در مورد عشق و جنگ برای آمازون و ویزا منصفانه است

اگرچه جزئیات ناچیز است، اما صلح در جنگ هزینه های کارت اعتباری بین آمازون و ویزا رخ داده است، همانطور که همیشه اتفاق می افتاد. این غول خرده‌فروشی آنلاین هرگز نمی‌خواست مشتریان بریتانیایی خود را از پرداخت با ویزا متوقف کند، اما با افزایش شدید کارمزد تراکنش‌ها برای کارت‌های اعتباری و نقدی مقابله کرد. آمازون برای تضمین کارمزد تراکنش‌های پایین‌تر مجبور شد بگوید که آماده هسته‌ای شدن است. این واقعیت که هیچ یک از طرفین چیز زیادی در مورد معامله نمی گویند نشان می دهد که هر دو نسبتاً از نتیجه راضی هستند.