انگلیس ساوت گیت در بدترین لحظه ممکن به حد متوسط ​​می رسد | انگلستان

آوقتی به جام جهانی دیگری می رویم، شش سال بعد از لباس عروسی و ریش های بابا و خوب بودن، انگلیس گرت ساوت گیت یک بار دیگر به شاهکار قابل توجه اتحاد یک ملت تقسیم شده دست یافته است. اگرچه، متأسفانه برای انگلستان گرت ساوت گیت، تنها چیزی که به نظر می رسد ملت در مورد آن متحد هستند این است: انگلیس گرت ساوت گیت خیلی خوب نیست.

این احتمالاً همان شعاری نیست که ساوت‌گیت انتخاب می‌کرد. اما هر چه دوست دارید بگویید، این یک مهارت نادر است. و شکست جمعه شب در میلان حداقل از جنبه های دیگر تازگی داشت.

انگلیس اینجا غافلگیر نشد. هیچ احساسی برای ورود به بازی یا پیدا کردن پاهایشان وجود نداشت. آنها در عوض وحشتناک، تکان دهنده، از همان دقیقه اول شکسته بودند و این سطوح را تا آخر پایین نگه داشتند. این عملکرد کمی و بالا و پایین نبود. حد وسط بود. نه به ذکر لحظه ای که به نظر می رسید چیزی در حال تغییر است.

ما در اینجا احساس پایانی داریم، شاید دوران ساوت‌گیت، و چرخه جام جهانی زمستانی. جزر و مد دوقلو گرث اواخر که در دوحه ملاقات خواهد کرد. در حال حاضر هیچ راهی برای اجتناب از این نقطه اصلی وجود ندارد. هنوز هم انگلیس ساوت گیت خواهد بود، کم و بیش همین تیمی که در گروه B مقابل ایران در 21 نوامبر شروع می کند. او هنوز چه چیزی می تواند از آن بیاورد؟

حداقل سه سوال وجود دارد که باید قبل از آن پاسخ داده شود. اولین مورد واضح است: چرا انگلیس در تمام دوران شش ساله گرت در پایین ترین سطح خود عمل می کند؟ پاسخ ساده این است، خوب، شش سال گذشته است.

روش‌های ساوت‌گیت، پایداری‌اش، شیوه‌اش با بازیکنانش، پس از یک دهه ناهماهنگی، شکل و شمایلی به انگلیس داد. مهارت او ایجاد «فرهنگ»، نشاط و انرژی است. نقطه ضعف او نوعی بی قراری تاکتیکی وسواس گونه و سطح بالا است که بهترین مربیان جهان در فوتبال باشگاهی نخبه به میدان می روند.

تا این لحظه اولین مورد از اینها برای برتری بر دومی کافی بوده است. اما این تیم پیر شده است. استخر استعداد، که بسیار مورد تحسین قرار گرفت، تکرار دوم را به همراه نداشته است. هری کین و رحیم استرلینگ همچنان سنگ محک حمله هستند. استونز-مگوایر-واکر، بله، اساساً همینطور است. و هر چیزی عمر خود را دارد.

دومین و فوری ترین سوال این است: ساوت گیت واقعاً در این مورد چه کاری می تواند انجام دهد؟ با توجه به قدرت فعلی تیم، انگلیس باید مدعی سرسخت، حریفان دلهره آور در کوارتر باشد. در عوض، آنها شبیه یک نسخه بازگشتی به نظر می‌رسند، انگلستان 1.0، یک بار دیگر توسط توپ تسخیر شده، وحشت‌زده از فضا، و با اشک به این آزمایش پرچم‌دار گره خورده است.

نگران کننده ترین نکات آشکار سستی و انتخاب ضعیف در دو بازی اخیر است. اگرچه اینها نیز دلگرم کننده ترین بخش ها هستند، زیرا می توان آنها را تعمیر کرد. سه منطقه در میلان وجود داشت که از همان دقیقه ابتدایی اشتباه به نظر می رسید.

اولی سمت چپ بود، جایی که هم رحیم استرلینگ و هم بوکایو ساکا ضعیف بودند، استرلینگ یکی از آن بازی‌هایی را تولید می‌کند که به نظر می‌رسد در یک جفت کروک بزرگ بازی می‌کند. ساکا در پست دفاع چپ از موقعیت خارج شد و تاثیری نداشت. این چیدمان با ادامه بازی کمتر معنا پیدا کرد. چرا استرلینگ را 90 دقیقه در زمین نگه دارید، در حالی که اساساً ساکا را پشت سر او پرتاب می کنید و دو پرنده خود را با یک سنگ می کشید؟ به ساکا گفته شده که مثل استرلینگ گل بزند. باید به او فرصت داده شود.

در جناح دیگر، برنامه این بود که ریس جیمز به سمت باز بماند، چیزی که توماس توخل و پپ گواردیولا اغلب از مدافعان کناری خود می خواهند. اما در شرایطی که انگلیس در خط هافبک مانور داده بود، یک مربی زبده انتظار داشت که مدافع کناری به داخل زمین حرکت کند، یا خودش متوجه این موضوع شود یا اینکه توسط مرد خشمگینی که بازو تکان می‌خورد روی خط تماس نشان دهد. جیمز با فاصله باقی ماند. ساوت گیت چانه اش را خاراند. جود بلینگهام و دکلن رایس به چرخیدن ادامه دادند، زیرا هوای بسیار سستی اطراف آنها را تهدید می کرد.

و سوم، بله، باید در مورد هری مگوایر صحبت کنیم که هیچ اشتباه آشکاری مرتکب نشد، اما با انتقال خطر به قسمت دیگری از زمین در انجام این کار کمک شد. از لحظه‌ای که یک توپ اولیه روی سر مگوایر ناپدید شد و او را مجبور کرد مانند یک تراکتور پر از باتلاق بچرخد و جاکومو راسپادوری را تعقیب کند، او کمی عمیق‌تر افتاد. مگوایر به این عادت دارد، در گام های عجیب و غریب به عقب یا فقط زاویه بدنش.

برای مدتی این یک معما بود که چرا خط هافبک انگلیس تا این حد در معرض دید به نظر می رسد، با چیزی که به طرز عجیبی در مورد وضعیت وحشتناک بلینگهام و رایس آشنا بود. قبل از نیمه کاره کلیک کرد. این همان چیزی بود که آنها به نظر می رسیدند: مانند فرد و اسکات مک تومینای، اواخر دوره سولسشر. این درد ارجاعی بود، فضای باز شده توسط خط پشتی که روی پای پشتی بازی می کند. دستاوردهای داشتن یک دفاع میانی سریعتر و متحرک تر باید آشکار باشد، فارغ از توانایی مگوایر (و این سال 1986 نیست).

سومین سوال اتفاقی تر این است: آیا این زوال دیررس دستاوردهای شش سال گذشته انگلیس را باطل می کند؟ آیا ثابت می‌کند که این یک آزمایش اشتباه و بی‌نظیر بوده است؟ پاسخ واضح این است: خیر.

زندگی اینگونه است. وقت داری آن وقت دیگر وقت نخواهی داشت. انگلستان 2018-2021 یک دوره معتبر است. از روزگار آلف رمزی تا به حال خیلی خوب نبوده است، بدون چیزهای بد در میان. تیم فوتبال مردان انگلیس می تواند به شما کم کاری کند و خواهد داد. این نبود

وحشت نکنید. در بیشتر مواقع این توصیه خوبی است. اما همیشه کمی دیرتر از آنچه فکر می کنید است. و با تماشای تقلای این تیم، با احساس اینکه افق جام جهانی در حال بسته شدن است، به نظر می رسد که حتی ساوتگیت، استاد احتیاط، چیز زیادی برای از دست دادن ندارد.