مجارستان در فینال لیگ ملت ها ادعا می کند که ضربه زالای آلمان را شگفت زده کرده است | لیگ ملت ها

اگر هانسی فلیک مزاحم بود، کار نسبتاً خوبی برای پنهان کردن آن انجام می داد. در حالی که او در آخرین بازی خانگی خود قبل از جام جهانی به تلاش های جانبی خود نگاه می کرد، به سادگی از خط کناری پایین می رفت و دست در جیب می کرد، گویی در حال قدم زدن در پارک است. آیا کلمه ای برای آرامش شدید، مرزی-غیرمنطقی که بر تیم های آلمانی در مسابقات بزرگ غلبه می کند وجود دارد؟ اگر چنین است، احتمالا آلمانی است.

طنز شاید این بود که آلمان با چیزی که نداشت شکست خورد، چیزی که بدون شک هرگز در یک تورنمنت بزرگ قهرمان نشده بود: یک مدرسه قدیمی شماره 9. مجارستانی کهنه کار، آدام زالای 34 ساله است. احتمالاً می تواند تلاش کند تا گل پیروزی خود را 34 گل دیگر بدون یافتن دروازه بازسازی کند. با این حال، الهام‌بخش او کافی بود تا تیمش را به پیروزی برساند و آنها را در مسیر قهرمانی غیرمحتمل لیگ ملت‌ها نگه دارد.

آلمان چطور؟ آیا هنوز شروع به نگرانی می کنیم؟ مطمئناً آنها در نیمه دوم پیشرفت کردند و آنقدر خلق کردند که نشان می دهد هنوز دنده های اضافی وجود دارد. اما فقدان غریزه قاتل، غیبت کنجکاو از هدف، این حس که آنها هنوز هم به نوعی کمتر از مجموع اجزای خود هستند وجود داشت. بازی روز دوشنبه انگلیس باید دید بهتری از پیشرفت آنها به ما بدهد.

البته آنها در اینجا واقعاً درون نگری انجام نمی دهند، و مطمئناً هیچ چیز در مقیاس وحشت. حتی گل اولیه زالای با عصبانیت و شورش جمعیت لایپزیگ همراه نشد، بلکه با نوعی شانه بالا انداختن بی‌علاقه‌ای مواجه شد که با آن می‌توان از مهاجمان زمین استقبال کرد. غیر منتظره، مطمئنا البته ناخواسته اما در نهایت بیش از یک چین و چروک در تایم فابریک، یک ناراحتی جزئی قبل از سرویس عادی به ناچار از سر گرفته می شود.

این نوع اعتماد به نفس مزایای آشکاری دارد. از طرف‌های آلمانی در برابر نوسانات خلقی فریادکش، ارتجاعی و اغلب تبلوید محور که ویژگی مشترک زندگی در کشورهای دیگر است، محافظت می‌کند. نقطه ضعف زمانی اتفاق می‌افتد که اطمینان به اعتماد بیش از حد منجر می‌شود و نقص‌های واضح مورد توجه قرار نمی‌گیرد. چنین موردی در سال‌های 2018 و 2021 رخ داد، زمانی که دستگاه زنگ‌زدگی یواخیم لو به سمت خروجی‌های متوالی آرام در خواب رفت.

جایگزینی لو با فلیک قرار بود این مشکل را برطرف کند: یک مربی دوست داشتنی و سطح بالا با سابقه ای در جذب بازیکنان ستاره برای تولید فوتبال هجومی پیشرفته. او با 8 برد متوالی شروع کرد، البته هیچ کدام از آنها در برابر مخالفان مشهوری نبود. سپس چهار تساوی متوالی در برابر مخالفان سخت‌تر دنبال شد. سپس، در نهایت، تخریب 5-2 یک ایتالیای خسته و خسته. نتیجه: بی نتیجه.

چیزی که ما هرگز شک نکردیم استعداد بود. غیبت مانوئل نویر ناشی از کووید را کنار بگذاریم، این به قوی ترین ترکیب فلیک نزدیک بود. به نظر می رسد که او ایلکای گوندوگان را به لئون گورتزکا در خط میانی ترجیح می دهد و تیمو ورنر را به کای هاورتز در خط حمله ترجیح می دهد. جمال موسیالا مجبور شد در اینجا به نیمکت نشینی بسنده کند، اگرچه فلیک ممکن است وسوسه شود که او را در روز دوشنبه در ومبلی رها کند. چهار جلویی می چرخند و بی امان پرسه می زنند. مدافعان کناری یوناس هافمن و دیوید راوم عرض را فراهم می کنند. گوندوگان و جاشوا کیمیچ شکاف هایی را که پشت سر گذاشته اند پوشش می دهند.

وقتی این کار درست شد، آلمان می‌تواند تیم‌ها را قبل از اینکه بفهمند بریده شده‌اند، تکه تکه کند. اینجا یه چیزی کمی خراب بود. همه چیز فقط کمی کند بود، کمی باریک. مجارستان به خوبی سازماندهی شده است، بسیاری از بازیکنان آنها بوندسلیگا را از نزدیک می شناسند و بنابراین آنها به سادگی در کمین نشسته اند. گل Szalai، یک ضربه والی بداهه با ضربه پاشنه پا از یک کرنر نزدیک به تیر دروازه، کمی بیشتر از آن چیزی بود که شایسته آنها بود و دانیل گازداگ حتی ممکن بود در نیمه اول آن را 2-0 کند.

فلیک در وقت استراحت تغییر جالبی داد. سرژ گنابری متناوب با تیلو کرر به عنوان دفاع راست و یوناس هافمن، ساکن قبلی آن موقعیت، به سمت چپ رفت. هافمن یکی از آن بازیکنانی است که مربیان بین المللی آن را دوست دارند: از نظر فنی با استعداد، از نظر دفاعی منظم، بدون زحمت همه کاره و با موتوری که می تواند شما را به مینسک برساند.

هافبک بوروسیا مونشن گلادباخ قبلاً توسط فلیک تقریباً حضورش در جام جهانی را تضمین کرده بود، و حرکت بیشتر به جلو بلافاصله به آلمان انعطاف پذیری و غیرقابل پیش بینی بیشتری بخشید، حتی اگر ورنر هنوز آنجا بود تا شانس معمول خود را از 8 یارد از دست بدهد.

محاصره اجتناب ناپذیر از راه رسید – موسیالا و هاورتز در بالای صفحه قرار گرفتند، یک افزایش فزاینده در حجم – اما این لازلو کلاینهایسلر مجارستانی بود که بهترین فرصت بازی را از دست داد. و جدای از چند شوت برای کیمیچ، آلمان هنوز هم کاملاً گنگ بود و بدون ضربه زدن. آنها هنوز هم احتمالا خوب خواهند بود. اما مدتی است که این را می گوییم.