من فکر نمی کنم ما با هم آشنا شده ایم دوران طلایی جوانمردی جیرجیرک را جشن می گیرد | تئاتر

سیراشیتیسم و ​​تئاتر از دیرباز با همدیگر صمیمی بوده اند. در یک روز مسابقه آزمایشی دور لردز قدم بزنید و با بازیگران بیشتری نسبت به نمایشگاه Equity AGM ملاقات خواهید کرد. نمایشنامه نویسان از بکت و پینتر گرفته تا رتیگان و خرگوش به دلایل واضح به بازی کشیده شده اند: کریکت، مانند درام، یک آیین رسمی است که با متن فرعی تپش دارد. این موضوع در مورد جدیدترین بازی کریکت، «فکر نمی‌کنم ملاقات کرده‌ایم»، نوشته ایان اسمیت، آکادمیک و کاپیتان سابق تیم پینتر، «The Gaieties It» این هفته در یکی از لندن اجرا شد، کاملاً صادق است. diner emcee’d توسط گراهام گوچ: یک رویداد خارق العاده که بسیار بیشتر از خود بازی بود.

موضوع اسمیت، کالین کاودری، بازیکن بزرگ کریکت است که به عنوان یک ضربه زن، الگویی از ظرافت بود: در کتاب کریکت مورد علاقه من، استرالیا 55، آلن راس در مورد کاودری جوان نوشت که «او توپ را با یک توپ به سمت جلو قرار داده و می راند. توزیع تعادلی که میکل آنژ را خوشحال می کرد. اما نقطه شروع اسمیت روشی است که کاودری در اوایل چهل سالگی در یک اطلاعیه کوتاه برای پیوستن به تیمی از انگلیس که در تور استرالیا در سال 1974 دچار مصدومیت شده بودند احضار شد. کاپیتان مورد تحسین او، لن هاتون، و دوران طاقت فرسایی که او در هند غربی در سال های 1959-60 و 1963 در مقابل بولینگ سریع وس هال و چارلی گریفیث سپری کرد.

آنها از کریکت چه می دانند که فقط کریکت می دانند؟ CLR جیمز سوال معروفی را مطرح کرد، و بازی اسمیت ناگزیر به چیزی فراتر از قهرمانی های کادری در چین می شود. من آن را جشنی از ادب جوانمردانه می بینم که در عصر فرصت طلبی تجاری به سرعت منسوخ می شود. در یکی از صحنه‌های کلیدی، کادری در سال 1974 توسط تونی گریگ، کاپیتان انگلیس، دعوت می‌شود تا به انجمن بازیکنان جدا شده بپیوندد که قدرت درآمدزایی بازیکنان کریکت را به شدت افزایش می‌دهد. کاودری با رد بدگویی های گریگ، به آرامی پاسخ می دهد: “من همیشه برای بیشتر از چیزی که دستمزدم را می گیرند، بازی کرده ام.” در بازگشت به خانه در سال 1975، کاودری از اینکه دوستش تد هیث توسط مارگارت تاچر به عنوان رهبر حزب محافظه کار جایگزین می شود، ناامید می شود، که در نهایت منجر به افزایش عمیق تر انگیزه سود می شود.

شما می توانید استدلال کنید که کادری که به راحتی از کار افتاده بود نیازی به نگرانی در مورد پول نداشت. اما نمایشنامه واقعاً در مورد فضیلت عمومی و هزینه حرفه ای رفتارهای خوب ذاتی کادری است. چیزی که نمایشنامه را متحرک می کند این است که نقش کالین کادری را پسرش کریس بازی می کند. اگرچه کریس مرتباً مجری رویدادهای عمومی است، اما تجربه بازیگری ندارد، اما به نظر می رسد که تواضع خانوادگی را به ارث برده است: او به من گفت که مردم دائماً به او می گویند که او شبیه پدرش است – مگر زمانی که کریکت بازی می کند. ایان اسمیت به طرز ماهرانه ای صداپیشگی شخصیت های مختلفی از جمله تونی گریگ، پیتر می و جان آرلوت را بر عهده دارد و استفانی تریپ هر دو نقش خانم کادری را بازی می کند و روایت شیک را ارائه می دهد.

در مورد عنوان نمایشنامه – که برای رادیو 4 کاملاً مناسب است – از یک رویارویی معروف در استرالیا در سال 1974، زمانی که کاودری تازه وارد، در حال رفتن به خفاش بود، گرفته شده است. مودبانه خود را به جف تامسون بول‌باز سریع معرفی کرد و گفت: «فکر نمی‌کنم با هم آشنا شده باشیم – من کالین کادری هستم» که تامسون با ظرافت پاسخ داد: «این به تو کمکی نمی‌کند، فاتسو. حالا عصبانی شو.»