کره جنوبی پس از پایان “سکوت” سون هیونگ مین نفس راحتی می کشد | کره جنوبی

اسدر هت تریک تماشایی 13 دقیقه ای هیونگ مین مقابل لستر در روز شنبه، به 8 بازی بی حاصل او یا به قول کره جنوبی “سکوت” پایان داد. همانطور که آن بازی های تاتنهام بدون گل می آمدند و می رفتند، روحیه در شرق آسیا تاریک تر شد و درست قبل از طلوع سئول در هفته گذشته که مهاجم در شکست 2-0 مقابل اسپورتینگ در لیسبون تعویض شد، بدتر شد.

هر چند در انگلیس درباره لکه خشکی که از ابتدای فصل طولانی‌تر بود، صحبت می‌شد، صحبت‌ها در سرزمین آرام صبح بلندتر بود. با توجه به اینکه امیدهای تاگوک واریورز برای حضور در مرحله حذفی قطر تا حد زیادی به فرم و آمادگی سون بستگی دارد، نگرانی ها قابل درک بود، اما ممکن است زمان نیمکت نشینی برای این ستاره بزرگ بدترین اتفاق برای کره جنوبی نباشد. امیدهای جام

آخرین باری که این بازیکن 30 ساله وارد فرودگاه بین‌المللی اینچئون شد، در ماه می بود که کفش طلای لیگ برتر را برای هواداران و عکاسان هیجان‌زده در دست گرفت. سه گل آخر هفته به این معنی است که وقتی او از هواپیما از لندن خارج می‌شود تا در روز جمعه و چهار روز بعد در مقابل کاستاریکا در تدارکات تیمی مقابل کاستاریکا و کامرون بازی کند، احتمال کمتری وجود دارد که سوالاتی را که توسط او مطرح شده بود دریافت کند. پائولو بنتو سرمربی تیم ملی هفته گذشته وقتی از پرتغالی درباره کاپیتانش سوال شد. بنتو گفت: “هیچ نگرانی وجود ندارد و من همان احساسی را دارم که او گل های زیادی می زند.” ما روی کارهایی که باید در این دو بازی انجام دهیم تمرکز خواهیم کرد و من طبق معمول به او اعتماد دارم. من قصد ندارم در این مورد با او صحبت کنم.»

شاید باید در کره جنوبی گفتگویی صورت بگیرد. این چند هفته اخیر نشان داده است که چگونه یک بازیکن بر چشم انداز تیم ملی تا حدی مسلط است که ممکن است برای کشوری که مدت هاست با چالش چگونگی پر کردن شکاف بین قدرت آسیایی و تبدیل شدن به یک بازیکن معتبر جهانی دست و پنجه نرم کند، سالم نباشد. برای اولین بار در سال‌های اخیر، شاید از سال 2015 که سون از بایرلورکوزن برای اسپرز قرارداد امضا کرد، شبیه سون نبود و هیچ‌کس نمی‌دانست که از آن چه باید بکند. مشاهده مهاجم روی نیمکت در آغاز بازی در روز شنبه در شمال لندن و کره جنوبی خبرساز شد.

این مهاجم در چرخه چهار ساله گذشته، بیش از همه بازی کرده و تقریباً بیش از هر کسی سفر کرده است. برای باشگاه او تعهدات انگلیسی و اروپایی و همچنین تورهای گاه به گاه آمریکای شمالی و آسیای شرقی تنبیه شده است، اما او واقعاً مایل های هوایی را برای کشورش جمع کرده است. جام جهانی 2018 روسیه، بازی‌های آسیایی 2018 اندونزی (جایی که او به تیم کمک کرد تا طلا بگیرد و خودش هم از خدمت سربازی معاف شود، اگرچه در سال 2020 هنوز باید سه هفته تمرین می‌کرد) و جام ملت‌های آسیا 2019 در امارات متحده عربی. با بازی‌های سراسر آسیا، بازی‌های دوستانه خانگی فراوان (سفر رفت و برگشت لندن-سئول یک سفر تنبیهی است که پارک جی سونگ در منچستریونایتد با آن دست و پنجه نرم کرد) و طیف وسیعی از فعالیت‌های تجاری را اضافه کنید. راحت تر می توان پرسید که چه شرکت های کره جنوبی را تبلیغ نمی کند – و اخیراً زمزمه هایی شنیده می شود که آیا او بیش از حد در خارج از زمین بازی کرده است یا خیر – از یک ستاره بسیار بازاری پس اگر سون این کار را نمی کرد جای تعجب بود. کمی احساس تنبلی می کرد

هت تریک احتمالاً به معنای زمان کمتری برای اسپرز در پیشروی دهمین جام جهانی متوالی کره جنوبی با بازی های گروهی مقابل اروگوئه، غنا و پرتغال است. بعید است که برای کشورش استراحتی وجود داشته باشد زیرا بنتو هر زمان که فرصت فراهم کرده باشد، چه رقابتی و چه دوستانه، او را انتخاب کرده است.

انتقادات متعددی به 4 سال سرپرستی این مربی وارد شده است و انتقاد بزرگ این است که به نظر نمی رسد او راهی برای پیروزی در بازی هایی که به سون وابسته نیست، پیدا نکرده باشد یا حتی تلاشی برای آن نداشته باشد.

این شاید توضیح دهد که چرا در گذشته مواقعی وجود داشته است که سون برای اسپرز خوش درخشیده است اما با پوشیدن رنگ قرمز یا هر رنگ دیگری که نایک اصرار دارد در نیمه نهایی جام جهانی 2002 پوشیده باشد، کمتر خوشحال به نظر می رسد. بار انتظارات کل یک ملت می تواند سنگین باشد و فرد 30 ساله اغلب سعی می کند خودش بیش از حد انجام دهد.

رسانه ها در کره جنوبی روز شنبه نفس راحتی کشیدند، اما اگر سون به لستر بازی نمی کرد یا گلی نمی زد، دیدن این که همه طرف ها چگونه با این استراحت بین المللی کنار می آمدند بسیار جذاب بود. بومی چونچئون معمولاً پر از لبخند و هدف به خانه آمده است و فقط برای کره جنوبی سخت به نظر می رسد. بنابراین شاید مشکلات باشگاهی و طلسم روی نیمکت می توانست چیزی متفاوت در سطح تیم ملی ایجاد کند. با توجه به قهرمانی های آخر هفته او، احتمالا هرگز نخواهیم فهمید.