برادران ویلیامز پس از تماس‌های بین‌المللی، از اعزام هیجان‌انگیز در اتلتیک لذت می‌برند | لالیگا

Oعصر یکشنبه ایناکی ویلیامز سوار هواپیمای شمال به پاریس شد. نیکو ویلیامز روز دوشنبه در زمانی که از آنجا به سمت لو هاور حرکت کرد، در جهت دیگر، به سمت جنوب به باراخاس و به سمت لاس روزاس، در 25 کیلومتری مادرید حرکت می کرد. شنبه، شبی که هیچ‌یک از آنها هرگز فراموش نمی‌کردند – جشنی هذیان‌آمیز و شادی‌آمیز از آنچه هستند – که در آغوش گرفته بودند. سپس، برای اولین بار، برادران بیلبائو راه های جداگانه ای را طی کردند. ایناکی می گوید: «همیشه رویای ما این بود که با هم بازی کنیم و مادرمان را خوشحال ببینیم. این هفته آنها نخواهند کرد، فصل جدیدی در زندگی آنها آغاز می شود. اما آنها برمی گردند و پسر، اگر اخراج شده بودند.

در مورد مادرشان، ماریا، او نمی توانست خوشحالتر از این باشد. این برنامه ریزی به این معنی است که امیدوارم بتواند هر دو پسرش را برای شروع قدم های بعدی و غول پیکر خود را ببیند. این جمعه، ایناکی ویلیامز احتمالاً اولین بازی خود را برای غنا مقابل برزیل در 28 سالگی در فرانسه انجام خواهد داد. شب بعد، نیکو ویلیامز، هشت سال جوانتر، احتمالاً برای اسپانیا مقابل سوئیس در ساراگوسا خواهد بود. آن ها با پیروزی 3-2 مقابل رایو وایکانو، این دعوت ها را جشن گرفتند تا اتلتیک را به جایگاهی در لیگ قهرمانان ببرند. این دویست و سی و نهمین بازی متوالی ایناکی بود – بله، دویست و سی و نهم و، آره، متوالی – برای اتلتیک در کل 48مین نیکو بود. همچنین این اولین مسابقه ای بود که هر دو گل می زدند، سن مامس در اطراف آنها غوغا می کرد.

اولین باری که اینیاکی در سال 2014 برای اتلتیک بازی کرد، هنوز دقیقاً نمی دانست چگونه به آنجا رسیده است. او 20 ساله بود که مادرش او را نشست و به او گفت که چگونه از او باردار بود که او و همسرش فلیکس غنا را ترک کردند و با کامیون و پابرهنه از صحرا عبور کردند – فلیکس هنوز در راه رفتن مشکل دارد – و از حصار به ملیلا در شمال اسپانیا بالا رفتند. آفریقا چند ماه بعد، ایناکی در بیلبائو به دنیا آمد. سرنوشت، او آن را می نامد. من و دوستانم در مورد آن صحبت می کنیم: جهنم خونین، باورنکردنی. هر اتفاقی دلیلی دارد. اگر در بیلبائو به دنیا نمی آمدم، هرگز نمی توانستم برای اتلتیک بازی کنم.

ایناکی در 14 سالگی به باشگاه ملحق شد و هدفی رانده شد. در سال 2005 یا 2006، با زندگی خانواده در مسکن اجتماعی در پامپلونا و شروع بحران مالی، فلیکس به لندن رفت، ناامیدانه به دنبال کار، انجام هر کاری و هر کاری که می توانست بیابد. اینیاکی به یاد می آورد: «می دانستم که اگر به آن برسم، خیلی چیزها را حل می کنم و این ایده که دوباره خانواده را دور هم جمع کنم، مهم ترین چیز بود. رویای فوتبالیست شدن را داشتم اما رویای اتحاد خانواده ام را نیز در سر داشتم. او این کار را در سن مامس انجام داد: ایناکی 346 بار برای تیم اصلی بازی کرده است.

حالا برای اولین بار برای تیم های مختلف بازی خواهند کرد. اگر نتایج درست پیش برود، آنها حتی می توانند در جام جهانی به مصاف یکدیگر بروند.

نیکو همیشه کمی خاص بود، تقریباً به سرعت ایناکی اما کوچکتر، ماهرتر، خلاق تر. به اعتراف خود ایناکی، «با استعدادتر»، حتی اگر او همان انگیزه، همان حس سرنوشت را نداشت. او یک امتیاز دیگر هم داشت: برادرش را داشت. نیکو تنها یک خالکوبی دارد، یک شیر با توله اش که نماینده او و برادری است که به گفته خودش شبیه پدر است. وقتی فلیکس به لندن رفت – «ما تقریباً 10 سال سالی یک بار او را می دیدیم» – نیکو دو یا سه ساله بود. ایناکی ناهار خود را آماده می‌کرد، او را از مدرسه می‌برد، او را به فوتبال می‌برد، حتی بازی‌های داوری – هزینه 10 یورو برایش مفید بود. خلاصه بزرگش کن او می‌توانست سخت‌گیر باشد، گاهی اوقات سخت‌گیرانه او را راهنمایی کند. مهمتر از همه عشق بود.

زمانی که نیکو مدال نایب قهرمانی خود را از دست داد، یک نگاه اجمالی به آن در سوپرکاپ وجود داشت. ایناکی او را نصیحت کرد و به او گفت که آن را دوباره بپوشد تا برای آنچه به دست آورده ارزش قائل شود. او همچنین هنگام تماشای رئال مادرید که جام را جمع آوری می کرد، دستی آرام روی گردن نیکو گذاشت. بعد از نیمه نهایی که نیکو اولین گل خود را به ثمر رساند، توییت کرده بود:اگه بیشتر از این دوستت داشتم میمردم” پیام های بیشتری آمد، مانند پدر و مادری مغرور که شغل پسرش را دنبال می کند. و هنگامی که نیکو از دعوت خود به اسپانیا در این هفته مطلع شد، ایناکی رویای هر دوی آنها را برآورده کرد.

ایناکی برای تیم زیر 21 سال اسپانیا بازی کرده بود و قبلاً یک بار در یک بازی دوستانه مقابل بوسنی و هرزگوین در سال 2016 به تیم بزرگسالان دعوت شده بود، اما هرگز به تیم بزرگسالان بازنگشت. غنا به او مراجعه کرده بود، اما این فرصت را رد کرد و معتقد بود که جای او نیست: او به زبان توئی صحبت می کند اما در بیلبائو به دنیا آمده است، احساس می کند باسکی است و فکر نمی کرد این درست باشد که امید یک بازیکن دیگر را از آنها بگیرد. فدراسیون اصرار داشت – آنها هم به نیکو مراجعه کردند – و اینیاکی نظرش را تغییر داد. سن نقش داشت (در 28 سالگی احتمالاً این آخرین شانس او ​​برای رفتن به جام جهانی خواهد بود) و در تابستان برای اولین بار پس از چندین سال به غنا رفت و پدربزرگ و مادربزرگ، خانواده و مکان هایی را دید که زندگی او را شکل دادند. بحث های طولانی شد و چیزی در درونش جابه جا شد.

او در مورد میراث، سفر، درس هایی از پدر و مادرش صحبت کرد. «لحظه مواجهه با ریشه‌های من و همه چیزهایی که غنا و آفریقا برای من و خانواده‌ام معنی دارد فرا رسیده است، زیرا غنا در من نقش داشته است. من به عنوان یک پسر و یک برادر هستم،” او گفت.

حتی زمانی که آنها راه‌های جداگانه‌ای را طی می‌کردند، دور هم جمع شدند، فراخوان‌های ارشد به‌طور غیرمنتظره‌ای همزمان می‌آیند، احتمالاً اولین حضورشان با فاصله یک روز. اگر آنها به ترتیب در لو هاور و ساراگوسا بازی نکنند، می توانند فوتبال بین المللی خود را در همان شب آغاز کنند: سه شنبه آینده اسپانیا در براگا با پرتغال و غنا در لورکا به مصاف نیکاراگوئه خواهند رفت. اگر اینیاکی می دانست که این اتفاق می افتد، نیکو نمی دانست. تازه 20 ساله که هنوز در خانه با مادرش زندگی می کند – رئیس، همانطور که اینیاکی او را صدا می کند – هنوز انتظار این تماس وجود نداشت، اگرچه او در این فصل پرواز کرده است، چیزی خاص، به ویژه در گل ظالمانه او به الچه. ثبات نیز، او در هر بازی بازی کرده است، در پنج بازی از شش شروع کرده است.

من این کار را نمی‌کنم تا مانع رفتن او به غنا شوم. لوئیس انریکه، سرمربی اسپانیا گفت: او جوان و بازیکن بسیار جالبی است. او در حال حاضر بیشتر با اتلتیک بازی می کند. او به طرز شگفت انگیزی پیشرفت می کند. من او را به شدت دوست دارم ما او را در تیم نوجوانان داشتیم و مدت زیادی است که دنبالش می‌کردیم. فکر می کنم خانواده خوشحال خواهند شد: اگر هر دو به جام جهانی بروند، جشن را تصور کنید. و آنها به فینال می رسند، خوب، این کار مطلق خواهد بود.”

در مورد حزب، این چطور؟ تماس نیکو روز جمعه آمد. شب بعد، جشنی در سن مامس برگزار شد، بهترین بازی فصل تا کنون. اتلتیک مقابل رایو، دو دسته از هواداران که با هم می خوانند. ارنستو والورده و آندونی ایراولا، دو مربی که خیلی چیزها را به اشتراک گذاشته اند، برای اولین بار مقابل هم قرار گرفتند. و دو تیمی که واقعاً به آن می‌رسند: ایرائولا سبک خود را به نوعی “هرج و مرج سازمان‌یافته” تشبیه کرده است، که هرچه سازمان‌دهی می‌شود بهترین نوع است. نتیجه یک سواری وحشیانه و سرگرم کننده بود. یکی از مفسران آن را “قصیده ای برای فوتبال”، “یادبود بازی” نامید.

به گفته AS، “یک جشن با سن مامس به عنوان دیسکو، 44000 نفر در حال آواز خواندن … یک کوکتل انفجاری از فوتبال.” آندر هررا آن را “شب عالی” نامید که با صدای رعد و برق به پایان رسید. به گزارش اتلتیک، یکی از آن شب هایی که باعث می شود فوتبال را دوست داشته باشید: راک اند رول خالص. ال کورئو ادعا کرد: “شما برای مدتی از شبی مانند این لذت نخواهید برد.”

به طور خلاصه، اگر آن را تماشا کردید: خوش شانس هستید. اگر این کار را نکردید: انجام دهید. حتی پخش مجدد آن پاداشی را به همراه خواهد داشت، نوعی موقعیت نفسگیر، شدید و غیرقابل توقف که حتی VAR هم نتوانست آن را خراب کند – و به خدا، تلاش کرد. این تیم 25 شوت، 5 گل، از جمله ضربه والی ظالمانه رادامل فالکائو از بیرون از چکمه، 4 ضربه مردود، و دو پست داشت.

مهمتر از همه دو برادر داشت. والورده گفت: “ما از آنها لذت می بریم، آنها از ما لذت می برند.” شرایط عالی بود و ویلیامزها آن را پاره کردند و طوفانی به راه انداختند. 0-1 زود هنگام، ایناکی گل تساوی فوق العاده ای را به ثمر رساند، لمس او برای مهار پاس دنی گارسیا و فرار از دفاع بی عیب و نقص. Oihan Sancet با یک گل زیبا نتیجه را 2-1 کرد. و سپس ضربه نیکو وارد شد، برادرش دوید و در آغوش او پرید، قبل از گل پوچ فالکائو در نیمه دوم، نتیجه را 3-2 کرد. ایناکی با انتشار عکسی از آن جشن اعلام کرد:ادامه دارد …اما در حال حاضر آنها باید راه خودشان را بروند و اوضاع بهتر از این نخواهد بود، مصاحبه کنار زمین با اینیاکی شروع می شود: “تبریک می گویم… برای همه چیز.”

ارشد ویلیامز گفت: “ما در یک موج هستیم”. «شنبه شب، ساعت 9 شب، دو گل، یک برد. اینجا سن مامس است و ما سپاسگزاریم. ما به این افتخار می کنیم که با هم هستیم و می توانیم چنین شب های ورزشی را رقم بزنیم. مادر ما از پسرانش راضی خواهد بود.»