ملکه الیزابت دوم: از شکوه عمومی تا خداحافظی خانوادگی خصوصی | ملکه الیزابت دوم

پس از نمایش باشکوه تشییع جنازه و نمایش نظامی، که در حافظه زنده ملت بی‌نظیر بود و در سراسر جهان تماشا شد، آخرین وداع با ملکه الیزابت دوم فقط به خانواده او تعلق خواهد گرفت.

شب در حالی که او در کنار دوک ادینبورگ در کلیسای یادبود جورج ششم، ویندزور، در خلوت و دور از دوربین‌ها آرام گرفته بود، فرا رسیده بود.

تنها با حضور خانواده اش، این مراسم کاملاً صمیمی بود، مراسمی برای یک مادر، یک مادربزرگ و یک مادربزرگ که همچنین یک ملکه بود.

تضاد با عظمت قبلی خداحافظی رسمی بریتانیا، با لوله‌ها، قلاب‌ها و زنگ‌های خفه‌شده‌اش. پادشاهان، ملکه ها، نخست وزیران و رؤسای جمهور آن در شکوه گوتیک ابی وست مینستر، نمی توانستند برجسته تر از این باشند.

یا با آیین و نمادگرایی، که در طول قرن‌ها تجلیل شده است، مراسم تعهد در کلیسای سنت جورج، قلعه ویندزور.

در آنجا، در شهری که او آن را خانه می نامید، سرانجام طولانی ترین پادشاه کشور از وظیفه حاکم زمینی خود سلب شد، زمانی که تاج سلطنتی، گوی و عصا – ابزار حکومت او – از تابوت او برداشته شد و بر روی محراب بلند قرار گرفت. .

ارشدترین مقام او، لرد چمبرلین، عصای دفتر او را شکست و به معنای پایان خدمت او به او بود. تابوت به آرامی از طریق کف کویر به طاق سلطنتی زیر فرو رفت.

نمازخانه پر شد از ناله یک پیپر، و به تدریج در سکوت فرو رفت و او به آرامی دور شد. سپس صدای تکان دهنده و پر از گلوی خدا نجات پادشاه آمد.

در آن لحظه، همانطور که یک سلطنت به آرامی محو شده بود، سلطنت جدیدی ظهور کرد.

این آخرین باری بود که مردم از ملکه آن دیدن کردند و خانواده‌اش بالاخره دفن او را برای خودشان پس گرفتند.

این پایان روزی را رقم زد که به طور یکپارچه با ویژگی‌های تاریخی همراه شد و شاید شخصی‌ترین چیزها حضور دو نوه کوچک ملکه الیزابت دوم باشد.

تصویر پیکره های کوچک شاهزاده جورج 9 ساله و پرنسس شارلوت هفت ساله در مرکز این مراسم بزرگ ایالتی که دست در دست والدین خود، شاهزاده و پرنسس ولز، پشت تابوت در کلیسای وست مینستر قدم می زنند. ، قوی بود

برای این دو نفر که اکنون دوم و سوم در صف تاج و تخت هستند، این باید مقدمه ای دلهره آور و خارق العاده برای زندگی رسمی سلطنتی باشد، قدم زدن در میان 18 خانواده سلطنتی، از جمله دوک و دوشس ساسکس، از میان دریای خاموش لباس عزاداری سیاه. کلاه

پیش از این، تابوت ملکه فقید سفر کوتاه خود را از تالار وست مینستر به ابی وست مینستر با کالسکه اسلحه ایالت ویکتوریایی انجام داده بود که توسط 142 نیروی دریایی کشیده شده بود و با ناله و ضرب و شتم 200 پیپر و طبل نوازنده شد.

پادشاه صفوف خانواده سلطنتی را پشت سر آن رهبری کرد. چارلز با یونیفرم شماره 1 نیروی دریایی سلطنتی، با مدال‌ها، احکام گردن و ارسی‌ها، شمشیر خود را در جای خود، به همراه خواهرش، برادرانش، پسرانش، نوه ملکه، پیتر فیلیپس، برادرزاده ارل اسنودون، پسر عمویش، دوک گلاستر راه می‌رفت. و همسر پرنسس آن، سر تیم لارنس. شاهزاده ویلیام لباس فرم بود، شاهزاده هری نه. او در لباس صبح بود.

در داخل، جماعت در حالی که زنگ تنور در ابی به مدت 96 دقیقه به صدا درآمده بود، یک جلسه برای هر سال زندگی او نشسته بود.

حدود 2000 نفر – از جمله رهبران جهان، سفرا، سیاستمداران و خاندان سلطنتی خارجی – به این خدمات بی سابقه در تاریخ 1000 ساله صومعه و اولین تشییع جنازه پادشاه در اینجا در 262 سال دعوت شده بودند.

شش نخست‌وزیر سابق ملکه فقید و همسرانشان به ترتیب به سمت صندلی‌های خود رفتند – سر جان میجر، سر تونی بلر، گوردون براون، دیوید کامرون، ترزا می و در نهایت بوریس جانسون. پانزدهمین نخست وزیر او، لیز تراس، که دو روز قبل از مرگش منصوب شد، مانند لیدی اسکاتلند، دبیر کل کشورهای مشترک المنافع، درس خواند.

پروتکل سختگیرانه رئیس جمهور ایالات متحده، جو بایدن را دیکته کرد، در منطقه ای که برای سران کشورها در نظر گرفته شده است، در حدود 14 ردیف عقب در گذرگاه جنوبی، با ژنرال های فرمانداران قلمرو و کشورهای مشترک المنافع که در جلوی آن قرار دارند، بنشیند.

رئیس جمهور آمریکا پشت لهستان و در مقابل جمهوری چک قرار داشت. آن سوی راهرو جمهوری کره بود.

افراد VIP خارج از کشور قبلاً از مربیان خارج شده بودند و به طور دسته جمعی از محل تجمع خود در بیمارستان رویال چلسی به صومعه رفتند تا از ازدحام جاده جلوگیری کنند. فقط ماشین زرهی «جانور» بایدن اجازه دسترسی مستقیم به صومعه را داشت.

این صحنه ای بود که بسیاری از خوشبخت ترین لحظات ملکه در آن بازی کرده بودند. او سوگند تاج‌گذاری‌اش را گرفت و نذر عروسی‌اش را در همان قربانگاهی که اکنون تابوتش در مقابل آن قرار دارد، کرد.

میرتل که از شاخه ای از دسته گل عروسی او رشد کرده بود، اکنون در تاج گل او چیده شده بود، همراه با گل هایی به رنگ های طلایی، صورتی و بورگوندی عمیق که رنگ های استاندارد سلطنتی را منعکس می کند و در باغ های سلطنتی رشد می کند. یک کارت دست‌نویس که در میان آن‌ها قرار گرفته بود، به سادگی نوشته شده بود: «در خاطره‌ای عاشقانه و فداکار. چارلز آر».

جاستین ولبی، اسقف اعظم کانتربری، این خطبه را ایراد کرد. «افراد خدمتگزار در هر زمینه‌ای از زندگی نادر هستند. رهبران خدمات عاشقانه هنوز نادرتر هستند. اما در همه موارد، کسانی که خدمت می‌کنند، زمانی که کسانی که به قدرت و امتیازات می‌چسبند فراموش می‌شوند، مورد محبت قرار خواهند گرفت و به یاد خواهند ماند.

غم و اندوه این روز – نه تنها توسط خانواده ملکه فقید، بلکه در سراسر کشور، کشورهای مشترک المنافع و جهان – ناشی از زندگی فراوان و خدمات محبت آمیز او است که اکنون از دست ما رفته است.

با محو شدن آخرین پستی که بوق‌زنان دولتی اجرا کردند، دو دقیقه سکوت بر سر ملت نشست. آسمان نیز ساکت بود – بدون اینکه هیچ هواپیمایی از هیترو بلند شود. سپس سرود و سرود ملی پخش شد.

در حالی که پیپر ملکه، پل برنز، نوحه را می نواخت، Sleep, Dearie, Sleep, King, Queen Consort, Prince و Princess of Wales, فرزندانشان و سایر خانواده های سلطنتی تابوت را دنبال کردند.

صفوف نظامی عظیمی که سپس تابوت او را همراهی می‌کرد، از جلوی مکان‌های دیدنی لندن تا طاق ولینگتون در نواری گسترده از لباس‌های تشریفاتی طلایی، قرمز، آبی و مشکی امتداد یافت. طول آن به حدی بود که وقتی جلوی آن به وایت هال می رسید، عقب آن همچنان تا خیابان ویکتوریا کشیده می شد. حدود 4000 پرسنل نظامی از بریتانیا و کشورهای مشترک المنافع در آن شرکت داشتند.

زنگ کلیسای وست مینستر، همانطور که پس از تشییع جنازه یک پادشاه سنتی است، کاملاً خاموش شد. اسلحه‌های دقیقه‌ای از هاید پارک شلیک می‌شد، و بیگ‌بن تلفات می‌کشید که گروه از میدان پارلمان، وایت هال، گارد اسب‌ها، مرکز خرید عبور می‌کرد.

مراسم تشییع جنازه مندلسون و بتهوون در طول مسیر اجرا شد. هنگامی که از کاخ باکینگهام می گذشت، کارکنان ملکه در بیرون صف کشیدند و در آخرین اقدام به سجده خم شدند.

در طاق ولینگتون، یک سلام سلطنتی و سرود ملی او را به راه او – خانه ویندزور در ماشین نعش کش ایالتی فرستاد.

با کاپوت پر از گل های پرتاب شده از جمعیتی که در مسیر 23 مایلی قرار داشتند، وارد شهر شد.

در ویندزور، آنها در عمق 10 خیابان بودند، بسیاری از آنها فقط با نگه داشتن دوربین های تلفن همراه توانستند از گذر آن عکس بگیرند. ناقوس قلعه سباستوپل و برج تردد به صدا درآمد.

دو کورگی او، مویک و سندی، برای رسیدن تابوت به چهارگوشه قلعه آورده شدند. اسب زمین خورده او، اِما، بین هزاران ادای احترام گل در نزدیکی چمن به قلعه ایستاد.

زیر پرچم‌های ابریشمی شوالیه‌های گارتر در کلیسای سنت جورج، جایی که فقط 17 ماه پیش در مراسم تشییع جنازه شاهزاده فیلیپ به تنهایی نشسته بود، تابوت او در کلیسای کوچک، از مقابل نگهبان افتخار و زیر نظر شوالیه‌های نظامی در کلیسای کوچک حمل شد. ویندزور

این یک خدمت صمیمی‌تر و شخصی‌تر بود، با دعوت بسیاری از کارکنان گذشته و حال او، و دعای خادمان از ساندرینگام، ویندزور، و کرتی کرک، کلیساهایی که او بیشتر با آنها آشنا بود.

رئیس ویندزور، کشیش دیوید کانر، او را به خوبی می شناخت.

«اینجا، در کلیسای سنت جورج، جایی که او اغلب عبادت می‌کرد، ما باید کسی را به یاد بیاوریم که ایمان مسیحی بدون عارضه و در عین حال عمیق او ثمرات زیادی به بار آورد. ثمره، در یک زندگی خدمت بی دریغ به ملت، کشورهای مشترک المنافع و جهان گسترده تر، بلکه (و به ویژه در این مکان به یادگار ماند) در مهربانی، نگرانی و مراقبت اطمینان بخش از خانواده و دوستان و همسایگان خود. مناقصه

آخرین اقدام عمومی برای پادشاه، پسرش، وجود داشت.

با پایان یافتن سرود پایانی، مسیح ساخته شده است، چارلز به آرامی به سمت تابوت رفت و رنگ اردوگاه گروه ملکه را روی آن گذاشت.

گرز شکسته دفتر لرد چمبرلین در کنار آن قرار گرفت. هر دو با تابوت دفن می‌شدند، که سپس با خواندن مزمور 103 توسط رئیس ویندزور پایین آمد.

پادشاه اسلحه بندکشی سبک و القاب ملکه فقید را با صدای بلند خواند. پیپر ناله ای زد.

دعایی برای پادشاه جدید خوانده شد و سرود ملی خوانده شد. آخرش بود

در ساعت 7:30 بعدازظهر، ملکه فقید در کلیسای یادبود جورج ششم، در کنار فیلیپ، “قدرت و ماندگاری” او در تمام 70 سال سلطنتش و در نزدیکی مادرش، ملکه الیزابت، پدر، پادشاه جورج، آرام گرفت. VI، و خاکستر خواهرش، پرنسس مارگارت

همانطور که جرج ششم به خانواده‌اش اشاره می‌کند، «ما چهار» بار دیگر با هم بودند.