قوهای یقه آبی در یکی دیگر از کلاسیک های AFL بر مغی های شجاع پیروز شدند | AFL

بقبل از اینکه به فینال مقدماتی شنبه برسیم، مرا ببخش که مشتم را روی ابر تکان می دهم. به دلایلی که هیچ کس نمی تواند توضیح دهد، یا مسئولیت آن را بر عهده بگیرد، آنها اکنون پس از هر هدفی در MCG موسیقی را به صدا در می آورند. این استادیوم یکی از آخرین ورزشگاه هایی بود که تسلیم این روند ناخوشایند شد. اما در یک سری فینال که بیش از ربع میلیون نفر به سه بازی MCG مراجعه کرده‌اند، ظاهراً فضا باید با ضربه زدن کول و گنگ، کنی لاگینز و چاد کروگر تقویت شود.

آخر هفته نهایی مقدماتی قرار است دور مردمی باشد. هفته بعد برای شرکت ها و افراد خوش شانس است. در فینال های مقدماتی، این یک جمعیت خالص فوتبال است. اما هیچ چیز خالصی در مورد “Pussycat جدید چیست؟” وجود ندارد. دنبال یک هدف چک هیچ چیز خالصی در مورد پرده گوش سوراخ شده وجود ندارد.

آنها در SCG نیز موسیقی پخش می کنند. اما آنجا کار می کند. مناسب بازار است. به زمین می خورد. رفتن به فوتبال در SCG بیشتر یک رویداد است تا یک آیین. وقتی قوها برنده می‌شوند و خانه پر است، SCG حسی متفاوت از هر استادیوم دیگری دارد. نه اینکه بازی شنبه نیاز به همراهی موسیقی داشته باشد. جمعیت تب دار بود. بلیط ها در 20 دقیقه فروخته شد. هزاران نفر از افراد سختکوش کالینگوود سوار اتوبوس شده بودند.

وقتی خورشید در حال غروب بود، آنها شاهد درگیری بودند. لنس فرانکلین در یکی از حالات روحی خود بود. شش تیم عقب کالینگوود به هم ریخته بودند. گیره ها روی جردن دی گوی و برادران دایکوس، جاش و نیک بود. هر اونس از شانس به نظر می رسید کولینگوود را رها کرده است. هر حلقه ضعیفی آشکار می شد. Pies یک بازی هایپرسونیک می خواست. سیدنی می خواست با چاقو دعوا کند و آن ها هم دعوا کردند. مطمئناً هیچ معجزه ای در این هفته وجود نخواهد داشت.

بیشتر طرف‌های دیگر پرچم سفید را به اهتزاز در می‌آوردند، درست مثل شب قبل بریزبن. اما این تیم به سادگی متوقف نمی شود. آنها به حمله ادامه دادند. آنها به نقاطی لگد زدند که کمتر کسی جراتش را داشت. آنها به هر قیمتی توپ را زنده نگه داشتند. سوانز در سه ماهه پایانی امسال به برتری رسیدند، اما روی پای خود مرده بودند. در دقایق پایانی، شما حتی نمی توانستید موسیقی راک را بشنوید. همانطور که مارتین آمیس زمانی در مورد جمعیت منچستریونایتد نوشت، “یک هزارپا از خشم و اشتیاق … مانند یک میلیارد نوزاد که در یک فریاد ناامیدانه به هم پیوستند” بود.

در زمین، یک آشفتگی شگفت‌انگیز از توپ‌های در حال انفجار، بدن‌های در حال بالیدن، انباشته‌ها، نشانه‌های بسته، غنائم و خفه‌کننده‌ها بود، و پای‌ها به‌طور دردناکی کوتاه بودند. آنها علیرغم تلاش جک کریسپ، که 20 مالکیت رقابتی داشت، شکست خوردند، که حداقل نیم دوجین آن در 90 ثانیه آخر به نظر می رسید. کریگ مک‌ری پس از آن گفت: «برندگان به «اگر» و «اگر فقط» فکر نمی‌کنند. اما بقیه ما می توانیم. چرا خط پشتی – اینقدر جسورانه و در تمام طول سال بسیار کم آب – در ترم اول اینقدر پریشان بود؟ چرا برایدن مینارد با فرانکلین مطابقت داشت؟ دقیقاً پنالتی 50 متری جک جینیوان برای چه بود؟ و آیا AFL، همانطور که به روش آنها انجام می شود، تصمیم تام پاپلی را در ترم نهایی “تیک” می زند؟

پاپلی یکی از آن لیوان‌هایی دارد که در دهه‌های آینده در مغز حامیان کالینگوود خالکوبی می‌شود. او به لیست بلندبالایی از فوتبالیست ها می پیوندد – از بری برین تا تد هاپکینز. از وین هارمز گرفته تا دام شید – که قلب های کالینگوود را در بازی های بزرگ شکسته اند. او مستقیماً از بازیگران مرکزی است – یک فوتبالیست خرخر، تک تیرانداز، تند تیز، فوتبالیست بسیار مؤثری که در خط متمدن پیش می رود. بله، ما می‌توانیم بپرسیم که آیا دست‌هایش در پشت دارسی مور بود یا روی علامت نگه داشته است. بله، ما می توانیم فکر کنیم که چرا، در ورزشی که در یک اینچ از عمرش داوری می شود، ورزشی که شما را به خاطر نگاه اشتباه به داور جریمه می کنند، می توانید بدون مجازات دو دست به پشت حریف فشار دهید. اما در نهایت، یکی از کوچک‌ترین بازیکنان زمین، یکی از بهترین مدافعان را در استرالیا مانور داد و به فرستادن تیمش به فینال بزرگ کمک کرد.

قوها در روز شنبه برنده های شایسته ای بودند. با وجود همه سوپراستارهای هزار گلی، تحریک‌کننده‌های حرفه‌ای و قیافه‌های گروه پسرانه، آنها فوتبال یقه آبی بازی می‌کنند. حتی زمانی که پای ها به خانه می چرخیدند، سیدنی کارهای کوچک را به خوبی انجام می داد – یک بلوک اینجا، یک تکل آنجا، یک خفه کردن، یک چوپان. فوتبال در مورد ایفای نقش شماست، اما کالوم میلز حدود ده مورد از آن‌ها را اجرا می‌کند – برچسب‌زن، بی‌پرده، دونده دو طرفه، مرد سوئیچ، مرد ثابت، رابط، سازمان‌دهنده، لونگر آخر. او یک بازی قدرتمند انجام داد.

برای طرفداران کالینگوود یک رانندگی طولانی در بزرگراه هیوم بود. اما آنها باید به تیم خود افتخار کنند. تماشای آنها در این سال لذت بخش بوده است. آنها به روشی پیروز شده اند که ما هرگز ندیده ایم. آنها حاضر به تعظیم نشدند. آنها یکی از فینال های مقدماتی بزرگ را از دست دادند – بازی ای که در کنار کلاسیک های گذشته قرار می گیرد. استعدادهای نسلی داشت. ویرانی مطلق داشت قهرمانان و تبهکاران پانتومیم داشت. برای درک آن به حدود پنج بار تماشای مجدد نیاز داشت. نیازی به موسیقی راک، تسهیل‌کننده‌های سرگرم‌کننده یا همه‌ی سحرخیزهای امروزی نداشت. بازی روز شنبه خودش حرف زد. تمام سال دارد.