آبان نیوز انتشار آخرین خبرهای سیاسی اقتصادی اجتماعی ورزشی فناوری در آبان نیوز
به گزارش دپارتمان اخبار ورزشی پایگاه خبری آبان نیوز ،
Yes، من 1972، 2005 و 2016 را کنار گذاشته ام. اما این چیزها ذهنی هستند و این ستون یک اغماض است. در اینجا، در هفته پایانی بزرگ، بهترین فینال‌های بزرگ 50 سال گذشته، با آنچه که زمانی لیگ فوتبال ویکتوریا (قبل از سال 1990) بود و اکنون به عنوان لیگ فوتبال استرالیا (امروز) شناخته می‌شود، را در خود جای داده است.
10. 1979 کارلتون کالینگوود را با پنج امتیاز شکست داد
اولین خاطره من از این بازی است که جای نگرانی دارد. کاپیتان-مربی کارلتون در گل و لای MCG می پیچید و مچ پایش شکست. دایی بسیار مست از روی کاناپه در خانه بلند شد – “او را دفن کنید!” او رونق گرفت. وین هارمز اولین مدال نورم اسمیت را برد، اما به همین راحتی می توانست وین جانستون باشد که 12 ساعت قبل در یک کلوپ شبانه حضور داشت. بیشتر از هر فینال بزرگ دیگری، مانند تماشای یک ورزش کاملاً متفاوت است، عمدتاً به دلیل وضعیت زمین. ما دیگر چنین باتلاق هایی را نمی بینیم. “بری دیکنز در قصیده‌اش برای زمین‌های پر از گل می‌نویسد، بازیکنان مانند فوک‌ها در آن فرو می‌رفتند و مانند طوطی‌ها از آن بیرون می‌رفتند.
9. 2011 جیلونگ کالینگوود را با 38 امتیاز شکست داد
این بازی اغلب در این نوع لیست ها سقوط می کند، تا حدی به دلیل خرابی Meat Loaf، اما عمدتاً به این دلیل که در ترم پایانی منفجر شد. اما تا سه ربع، این بالاترین استاندارد فینال بزرگی بود که من دیده بودم. مطمئناً سردترین هوا بود. در باران رانندگی، دو طرف ترک در اوج قدرت خود گل به گل شدند. تام هاوکینز در فینال مقدماتی بازی خوبی انجام داده بود، اما با تعادل بازی و شکست حریفش، او فینال بزرگ را تکه تکه کرد. اگر او مستقیم لگد می زد، باید مدال نورم اسمیت را به دست می آورد. او احتمالاً باید به هر حال آن را می برد.
8. 1984 اسندون هاثورن را با 24 امتیاز شکست داد
“این لیگ برتر، لیگ برتر شیدی است!” لو ریچاردز گریه کرد. و این بود. فوتبال هرگز کسی مانند کوین شیدی را ندیده بود. او که موش حیله گر بود، کشور را به دنبال تیپ های زمختی که در تصویر او بازی می کردند را جست و جو کرد. او به تمرین زالزالک می‌آمد، روی حصار می‌نشست و آنها را به چشم می‌خورد.
هاکس زودتر آنها را منفجر کرد اما در سه ربع روی پای خود مرده بودند. “وحشت نکنید!” مرحوم کن قاضی بر سر هم تیمی هایش فریاد زد. “وحشت نکنید!” اما آن حرامزاده باهوش شیدی آهنرباها را به اطراف پرتاب کرد و ربع پایانی سیل آسا بود. تری والاس سال‌ها بعد گفت: «همیشه بلندترین صدایی را که تا به حال در فوتبال شنیده‌ام احساس کرده‌ام زمانی بود که لئون بیکر اولین گل را در کوارتر آخر زد. “این بیداری این غول خفته بود.”
7. 1977 کالینگوود با شمال ملبورن مساوی کرد
کالینگوود 27 امتیاز بالاتر بود و روهان کانولی نویسنده پا به یاد می‌آورد که یک طرفدار سرخابی در بیرونی که چوب پنبه را روی یک بطری شامپاین می‌پراند (آن روزها یک تخته، دو بطری محدود بود). اما آنها در چند ثانیه مانده به پایان یک گل بودند. راس «تویگی» دان در دریایی از سوزش‌های کناری، بمبی طولانی را علامت‌گذاری کرد. شما شش امتیاز عقب تر هستید، 20 متر بیرون، مستقیماً جلوتر هستید و یک شوت ست دارید تا فینال بزرگ را به تساوی بکشید – برنامه حمله شما چیست؟ البته یک اژدر را در ردیف دوم جایگاه پونزفورد قرار دهید.
بعداً، ران براسی، مربی شمال، بازیکنان و شرکای آنها را در اتاق‌ها جمع کرد. کت و شلوارهای آبی پودری، عینک آفتابی پولاروید و طغیان های ربع وقت او در برخی از حوزه های قضایی دلیلی برای دستگیری هستند. او گفت: دختران. می‌دانم چقدر بزرگ هستی و فداکاری‌هایی که می‌کنی، اما آیا می‌توانی مردانت را هفت روز دیگر به من بدهی؟» آنها – در بسیاری از موارد با خوشحالی – و نورث برنده بازی مجدد شد.
6. 2009 جیلونگ سنت کیلدا را با 12 امتیاز شکست داد
یک مورد مورد علاقه شخصی، اگرچه حتی فکر کردن به آن خسته کننده است. فوتبالی خام، بی رحم و فرسوده بود. در مستند کوتاه پیتر دیکسون به طرز درخشانی ثبت شد. اگر می خواهید نمونه ای از آنچه فوتبال می تواند با مردم انجام دهد و چقدر می تواند داشته باشد، به فیلم طرفداران قدیمی Saints در جایگاه ها نگاه کنید. به دارل بالداک در اتاق ها نگاه کنید. همچین روزی بود
5. 2010 کالینگوود با سنت کیلدا مساوی کرد
ادی مک‌گوایر با سرزنش سناتور استفن کانروی به خاطر رفتن کلاغ اولیه، دیگر نمی‌توانست تماشا کند. او به اتاق عمل AFL رفت و در آنجا زنی را دید که تنها نشسته بود و گریه می کرد. این السی رز، بیوه باب رز، مربی کالینگوود بود که یکی دو چیز در مورد نفرین های بزرگ فینال می دانست. السی هم مانند تقریباً بقیه در MCG، سرش را در دستانش گرفته بود. پس از آن، خیابان های ملبورن پر بود از بزرگسالان گیج، سفید گچی، که سرشان را تکان می دادند و نمی دانستند چگونه آن را پردازش کنند. تکرار هفته بعد (کالینگوود برنده شد) هرگز شانسی نداشت.
4. 2006 ساحل غربی سیدنی را با یک امتیاز شکست داد
این دو تیم در یک دوره 18 ماهه 6 بار با اختلاف 13 امتیازی به مصاف هم رفتند. فینال بزرگ سال 2005 بازی معروف‌تر و تکراری‌تر است، اما این بازی بهتر بود. پنج گل در 10 دقیقه پایانی زده شد که برای این رقابت غیرعادی بود. در طول آن سر و صدا، کریس جاد کتف خود را زخمی کرد. “خوبی؟” رقیب مستقیم او آدام گودز پرسید. جاد بعداً نوشت: «در آن محیط رقابتی شدید و دیوانه‌وار یک فینال بزرگ، ارزش‌های او تغییر نکرد. برای او ما قبل از هر چیز انسان بودیم.»
3. ساحل غربی 2018 کالینگوود را با 5 امتیاز شکست داد
در پایان، با وجود بهترین تلاش‌هایشان برای شکست دادن آن، Eagles کمی جسورتر و برتر بودند. آنها بدون اندرو گاف، نیک نایتانوی و برد شپرد برنده شدند. آنها کالینگوود را سه بار شکست دادند. آنها در نهایت قفل ها را در MCG کار کردند. و در یکی از کلاچ ترین لحظات تاریخ بازی، دام شید یک ضربه فوتبال عالی را اجرا کرد. مطمئن نیستم که آن روز هواداران crestfallen بیشتری را به عنوان طرفداران Collingwood دیده باشم. گرگ باوم در «عصر» نوشت: «هنگامی که دستم را دور یک پسر مضطرب حلقه کردم، احساس کردم اشک‌های او روی آستینم جاری می‌شوند. انعطاف‌پذیری، رواق‌گرایی، سرسختی، کمی شوخ طبعی، بلغم‌گرایی، اما همچنین امیدی خاموش نشدنی: باشگاه ما اینگونه به ما شکل داده است.»
2. 2012 سیدنی هاثورن را با 10 امتیاز شکست داد
می توان یک مورد بسیار معتبر را مطرح کرد که این بهترین فینال بزرگ از همه بود. هاثورن در طول سال 2012 فوتبال بهتری نسبت به چهار سال نخست خود بازی کرد. اما قوها جنگیدند و راه خود را به یک پیروزی ناراحت کردند. این بازی چیزهای زیادی داشت – تغییرات حرکتی، اتفاقات غیرمحتمل و مهر و موم لحظه آخری. چند روز قبل، جیل میگر به قتل رسیده بود. آلستر کلارکسون گفت که این یک تراژدی بود. از دست دادن یک فینال بزرگ به سادگی یک فرصت از دست رفته بود. او گفت: «از بین رفته است. ما نمی توانیم کاری در مورد آن انجام دهیم. ما فقط عمیق می کنیم، از آن به عنوان انگیزه استفاده می کنیم و دوباره می رویم.” آنها این کار را کردند و سه پرچم بعدی را بردند.
1. 1989 هاثورن جیلونگ را با 6 امتیاز شکست داد
نسل جوان هواداران فوتبال تمایل دارند احترام به این بازی را زیر سوال ببرند. آنها می گویند: “اما نتیجه هرگز واقعاً مورد تردید نبود.” «شما قدیمی‌ها فقط آن را به خاطر مشت‌زنی‌ها دوست دارید.» اگر هنوز هم بدبین هستید، کتاب تونی ویلسون 1989: فینال بزرگ بزرگ باید شما را تحت تأثیر قرار دهد. هیچ فینال بزرگی داستان غنی‌تری نداشت – از ریه‌های خش‌خش شنیدنی دیپر گرفته تا پارگی کلیه درموت بریتون و تشکر گری آبلت از ناجی‌اش. هیچ فینال بزرگی مانند سال 1989 به مغز شما نمی رسد. همه ما چیزهای متفاوتی از آن گرفتیم. من 11 ساله بودم و گرفتار طلسم آبلت و بریتون شدم. «آبلت»، نویسنده اندرو مولر، می‌نویسد: «مثل یک فراری از نخ هنری لاوسون بود – نوعی جنگجوی عجیب و غریب و خشمگین که در داستان‌ها و تصنیف‌ها می‌شنوید، در زمین فوتبال یا در هیچ کجای زندگی واقعی نمی‌بینید.»
این خبر از خبرگزاری های بین المللی معتبر گردآوری شده است و سایت اخبار امروز آبان نیوز صرفا نمایش دهنده است. آبان نیوز در راستای موازین و قوانین جمهوری اسلامی ایران فعالیت میکند لذا چنانچه این خبر را شایسته ویرایش و یا حذف میدانید، در صفحه تماس با ما گزارش کنید.
