فرانک اورباخ: چگونه هنرمند خود را برای نقاشی‌های «سال‌های طاعون» کووید کشید | فرانک اورباخ

وقتی نقاش پرتره هستید اما نمی توانید کسی را به جای شما بنشیند چه می کنید؟ فرانک اورباخ، که زمانی توسط تیت به عنوان “یکی از بزرگترین نقاشان زنده امروز” توصیف شده بود، به پاسخی رسیده است که انتظارش را نداشت. در 91 سالگی، او خودش را نقاشی کرده است – و همه اینها به لطف کووید است.

برای دهه‌ها، این نقاش و نقشه‌کش هر هفته دوستان و خانواده‌اش را برای پرتره‌هایش می‌نشستند – تا زمانی که قرنطینه او را بدون هیچ نشسته‌ای رها کرد. در عوض، او الهام بخش ویژگی های خود برای مجموعه ای بزرگ از سلف پرتره ها بود. او گفت مشاهده کننده که، در حالی که او قبلاً به چهره خود بی علاقه بود، پیری آن را بسیار جذاب تر کرده است.

او گفت: «من قبلاً یک یا دو سلف پرتره کشیده بودم، اما همیشه احساس می‌کردم چیزی کمی پیش پاافتاده در انجام سلف پرتره وجود دارد. وقتی جوان‌تر، نرم‌تر و کمتر فرسوده بودم، اجزای رسمی واقعی سرم را چندان جالب نمی‌دانستم.

اکنون که زیر چشمانم کیسه‌هایی وجود دارد، همه چیز آویزان است و غیره، مواد بیشتری برای کار کردن وجود دارد. در کمال تعجب، چون تنها بودم و اولین قسمت از این مجموعه را کشیده بودم، پیوسته به آن علاقه داشتم.»

ویلیام فیور، منتقد هنری سابق مشاهده کننده و یکی از نیمکت نشینان همیشگی اورباخ، آنها را به عنوان “قابل توجه ترین دنباله نقاشی های خودنگاره” توصیف کرد.

او گفت: «آنها کاملاً بدون برنامه و بدون برنامه ریزی هستند. «نوعی مجله سالهای طاعون که همه ما در آن زندگی کرده ایم. این یک دنباله عالی از طراحی‌هایی است که توسط شخصی انجام می‌شود که در حالت انقباض و ناامیدی قرار می‌گیرد.» فیور 20 اثر جدید را برای کتاب آینده خود با عنوان انتخاب کرده است فرانک اورباخ، نسخه به روز شده و توسعه یافته جلد تحسین شده او در سال 2009.

اورباخ به عنوان یکی از مبتکرترین و تأثیرگذارترین هنرمندان امروزی شناخته می‌شود که به دلیل بررسی روان‌شناختی پرتره‌ها و مناظر قدرتمند شهری که روح یک فرد یا مکان را با خطوط ضخیم و ضربه‌های قلم موی لایه‌ای ضخیم تسخیر می‌کند، مورد احترام است. در سال 1986، او نماینده بریتانیا در دوسالانه ونیز بود، و در سال 2015 موضوع یک بررسی گذشته‌نگر بزرگ در تیت بود، که اشاره کرد که آئورباخ اغلب با فرانسیس بیکن و لوسیان فروید «از نظر ماهیت انقلابی و قدرتمند کارش مقایسه می‌شود. “.

فیور از سال 2003 هر هفته به مدت دو ساعت برای اورباخ نشسته است. او گفت: «تهیه یک نقاشی یا طراحی ماه‌ها طول می‌کشد. از نظر او، نقاشی و طراحی دقیقاً همان سختی هستند و تقریباً به اندازه یکدیگر طول می کشند. ما معمولاً در ساعت اول جلسه دو ساعته صحبت می کنیم و ساعت دیگر کمابیش سکوت می کنیم.»

فیور در این کتاب درباره تأثیر قرنطینه بر خلاقیت اورباخ می‌نویسد: «بیش از 18 ماه دیگر نشستن وجود نداشت. و بنابراین، بیشتر در طول مدت به اتاق های خود در پارک Finsbury محدود می شود [London]اورباخ به دنبال ترسیم خود بود (“کمی به خود امید بده”)، تصاویر گواهی بر وضعیت اوست. دو دوجین یا بیشتر از آنها در طول ماهها متوجه شدند، چانه بالا، چشمان باریک، هر انعکاس آینه او را متمایز می کرد. پرتره‌هایی که از خیره‌های کناری و عکس‌العمل‌های سریع به دست می‌آیند، که در طی آن دست و چشم و یادآوری باید – سریع به عنوان یک پلک – بین مشاهده و اجرا با یکدیگر ارتباط داشته باشند.

سلف پرتره ها عمدتاً اکریلیک روی تخته و گرافیت روی کاغذ هستند و اندازه آنها 2 فوت 6 اینچ تقریباً 2 فوت (77.5 x 57 سانتی متر) است. فیور گفت: «او برخی از نقاشی‌های بزرگ قرن بیستم و اکنون قرن بیست و یکم را خلق کرده است. سلف پرتره ها دلالتی از احترام به خود دارند و مطلقاً چیزی از آن در آنها وجود ندارد. آنها انواع ناامیدی ها و تحریکات و حبس نفس را نشان می دهند – همه چیزهایی که اگر در آینه نگاه کنیم احساس می کنیم. یک نگاه وجود دارد. اگر کسی بخواهد خود را در آینه خیره کند، چشمانش را تنگ می کند. اگر بخواهیم در کنارش به برگه کاغذ روی بیاوریم، این یک پرش ذهنی است.»

اوئرباخ گفت که به ساختن خودنگاره‌های بیشتر ادامه می‌دهد: «در دو سال گذشته، هفت روز در هفته، تمام روز را ادامه داده‌ام. هرکدام از نظر مواد مشکلی کاملاً متفاوت دارند [and] چیزی که من به آن فکر می کنم.»

او در پاسخ به این سوال که آیا چیز جدیدی در مورد چهره خود یاد گرفته است، گفت که هرگز به صورت کلامی، عاطفی یا روانی در مورد سوژه های خود فکر نکرده است زیرا “کاری که فرد انجام می دهد تضعیف می کند. من فقط سعی می کنم از سوژه برای ایجاد تصویری از برداشتم از آن استفاده کنم.»