اقتصاد بی رحمانه فرهنگ سلبریتی، کودکان را به مانکن های بازاریابی تبدیل می کند | ون بادهام

تیوقایع این هفته باعث برانگیختن درون نگری زیادی در مورد امتیازات ارثی، قدرت موروثی و پیش فرض عجیب فرهنگ ما به اشرافیت می شود. منظورم این است که مقاله‌ای خیره‌کننده در وال استریت ژورنال منتشر شد که اعلام می‌کرد بچه‌های جوان سلبریتی‌های پاپ در حال خرید استایلیست‌های مد خودشان هستند.

دختر 10 ساله کورتنی کارداشیان; پسر عموی نه ساله او، دختر کیم کارداشیان و خواننده رپ کانیه وست؛ در این مقاله نام دختر 10 ساله بیانسه و جی زی و دختر پنج ساله قهرمان تنیس سرنا ویلیامز آمده است.

همچنین فرزندان ستارگان NBA و NFL، ستارگان پاپ، بازیگران سینما و پدری مرموز وجود دارند که در مقابل یک استایلیست با یک «لوک‌بوک» که می‌خواست دخترش از آن الگوبرداری کند، حتی با وجود اینکه هنوز به دنیا نیامده بود، وجود دارند.

هزینه ها توسط استایلیست ها دریافت می شود، اما توسط افراد مصاحبه شونده فاش نمی شود. آنها همچنین خوشحالند که مشتریان جوان معروف خود را در وب‌سایت‌های خود فهرست می‌کنند – اگر نگوییم بحث می‌کنند، با استناد به «محرمانه بودن مشتری». فرد فرض می کند که احتیاط بخش بهتری از جذابیت بازار است – به خصوص اگر امرار معاش او پیشگیرانه باشد. لباس … جنین.

کسانی از ما که سال‌های کودکی‌مان را به خاطر می‌آوریم که پای گلی و خانه‌های کوچک درست می‌کردیم، ممکن است منطق رها کردن یک کودک چهار ساله با یک کیف دستی 3300 دلاری را زیر سوال ببریم – بله، این یک چیز واقعی است – حتی اگر پدرش آن را برای آن طراحی کرده باشد. دیور دستپاچه‌های کم اندازه و پلی‌استر خشن لباس‌های مد روز Best & Less به هیچ وجه با Ralph-Lauren برای tinytots رقابت نمی‌کنند، اما اگر از درخت‌ها بالا می‌روید، بهترین دوست خود را با رنگ می‌پوشانید یا اتاق را تغییر می‌دهید. با ترکیب کیک، آنها انتخاب های لباس اقتصادی هستند.

بدون شک، اگر ارزش شما نزدیک به یک چهارم میلیارد دلار است، مانند سرنا ویلیامز، بودجه بندی برای شلوار جایگزین دعوا پس از غذا برای فرزندتان یک نگرانی طاقت فرسا نیست.

اما تصور اینکه این بچه‌ها توسط متخصصان مد لباس پوشیده می‌شوند، فقط برای خیس کردن شلوارهای طراحی‌شان در حال کاوش در یک نهر یا پر کردن مینی لوبوتن‌هایشان با بازی-doh، این است که از سرنخ حیاتی در مورد اینکه چرا هر مشتری، در هر کجا، ممکن است در حال جمع‌آوری لوک‌بوک‌هایی برای خود باشد، غافل شود. متولد نشده

ممکن است استایلیست ها کار خود را با بچه ها به عنوان راحتی برای والدین توجیه کنند، اما مقاله از پاسخ دادن به اینکه چرا چنین راحتی لازم است، خودداری می کند. یعنی در جامعه‌ای با انحطاط بی‌سابقه و ثروت غیرقابل تصور، بیشتر قدرت و ارز سلبریتی‌های مدرن مبتنی بر ظرفیت آنها برای تجارت است. ممکن است به طعنه بگویید: «کارداشیان ها واقعاً چه می کنند؟» و پاسخ ساده این است که “آنها مارک هایی را به بازار عرضه می کنند که روی آنها سرمایه گذاری شده اند”. آیا اعلام هفته گذشته مبنی بر ورود کیم کارداشیان به سهام خصوصی کسی را شگفت زده می کند؟

افراد کوچک املاک و مستغلات تازه ای هستند که استراتژی بازاریابی متنوعی را برای آن برندها امکان پذیر می کنند. بچه‌های چهارساله لباس‌های «مینی من» اولیویه روستینگ را نمی‌پوشند تا بر روی آنها لجن بزنند. آنها باید چشم رسانه ها را جلب کنند. این بچه‌ها از بدو تولد – یا قبل از آن – در فضاهای بزرگسالان برای کسب و کار خانوادگی کار می‌کنند، خواه والدین اعتراف کنند یا نه.

Scoop WSJ حتی یک داستان جدید نیست. هشت سال پیش، تایمز آو ایندیا نه تنها قبیله کارداشیان و کارتر، بلکه فرزندان راسدیل/استفانی، حداقل یک فرزند جولی-پیت، دختر ونسا پارادی و جانی دپ و فرزندان هایدی کلوم و سیل را به عنوان دریافت کننده خدمات استایلینگ حرفه ای فهرست کرد.

جایی که این ما را هدایت می‌کند، فقط یک نسل کامل از بچه‌ها نیست که برای مامان و بابا مانکن بازاریابی می‌کنند، بلکه یک گروه نسلی از دارایی‌های مازاد سرمایه است.

اگر فکر کرده اید که چرا بسیاری از کودکان مشهور مدرن به نظر می رسد نه تنها از لباس های والدین خود کپی می کنند، بلکه – تا آنجا که می توانند – مسیر شغلی خود را تقلید می کنند، این ممکن است پاسخ باشد. کودک مشهوری که بزرگ می‌شود و ترجیح می‌دهد یک شلوار ورزشی راحت و حرفه‌ای آرام در ساخت‌وساز داشته باشد، برای سرمایه‌گذاری برای افزایش شهرت والدینش که قبل از تولد آنها شروع شده بود، کاملاً خطرآفرین است.

آنچه توسط اقتصاد وحشیانه فرهنگ فعلی سلبریتی ها مهندسی می شود، قبیله های بریمور یا فوندا نیستند که در یک صنعت سنتی مشترک هستند. این اشراف‌سازی قدرت فرهنگی است که اغلب فرصت‌ها را نه حول استعداد، بلکه بر میراث برند متمرکز می‌کند.

آیا این موضوع کیفیت خروجی آنچه را که یک صنعت فرهنگی پولی می‌تواند تولید کند، رد می‌کند؟ آیا هر شاهزاده ای باید پادشاه شود؟

در عکس همراه با مقاله وال استریت ژورنال، یک جوان نورث وست در کنار مادر مشهورش با لباسی همسان ظاهر می‌شود که شبیه خیاطی نواری و جواهرات بینی است.

جایی که تفاوت دارد در لوازم جانبی مادر با یک “یقه مطیع” BDSM دور گردن او است.

ممکن است این مد طلسم به عنوان یک انتخاب بازیگوش باشد. برند فرهنگی تثبیت شده مادر ثروتمند و قدرتمند کارداشیان این است که او فقط باید طبق شرایط خودش مطیع باشد.

با این حال، با پوشیدن آن در کنار دختر کوچکش، یقه آن چندان بازیگوش به نظر نمی رسد. این به عنوان اسارت یک استراتژی بازاریابی بین نسلی است که ممکن است فرار از آن غیرممکن باشد.