سام جفریس از بریستول: “راگبی را از من گرفتند، بنابراین بازگشت یک امتیاز است” | بریستول

منتا زمانی که سام جفریس از تور پیروزمندانه انگلیس در استرالیا در ماه ژوئیه به خانه بازگشته بود، به خود اجازه داد تا لحظه ای در مورد سفر خود به سوی شناخت بین المللی فکر کند. در «بازنشستگی» دو ساله‌اش، در تمام آن شب‌ها در باشگاه یا در مرکز توانبخشی، به‌تدریج راهی برای شروع مجدد حرفه‌ای بدون درد مزمن زانو که به طور ناگهانی در سن ۲۶ سالگی در سال ۲۰۱۹ به پایان رسانده بود، پیدا می‌کند.

داستان جفریس داستانی از پشتکار، فداکاری و کم ایمانی از بریستول است، چیزی که او هنگام بحث در مورد مسیر بهبودی خود کاملاً از آن آگاه است – یک داستان احساس خوب در یک صحنه راگبی داخلی که در حال حاضر می تواند با یک صحنه انجام دهد. او با وقت خود سخاوتمند است – تا زمانی که بعد از مصاحبه فاش می کند که باید برود و بخیه هایی برای برش روی چانه اش بزند – و در مرکز با عملکرد بالای بریستول بیرز، کارمندان در تمجید از جفریس متحد هستند. شخصیت.

آنها او را به خوبی می شناسند، زیرا وقتی او مجبور شد اعتراف کند که تاندونیت کشکک او بیش از حد قابل تحمل است، پت لام او را به عنوان مدیر توسعه حرفه ای بریستول منصوب کرد. آن زمان بسیار هیجان انگیز بود زیرا او در آنجا بود و به بازیکنان کمک می کرد تا بعد از راگبی به زندگی تبدیل شوند، در حالی که در همان تجربه زندگی می کردند. امید به اینکه او روزی دوباره بازی کند – هر چند بعید – هرگز او را ترک نکرد. اما رفتن از بازگشت او به لیگ برتر در اکتبر به استرالیا برای جانشینی چارلی ایولز مصدوم فراتر از انتظار هر کسی بود.

جفریس می‌گوید: «با دانستن آنچه که با آن فرصت تجربه کرده‌ام و فکر می‌کنم که اوضاع ۱۲ ماه پیش به جایی که الان هستند، چگونه بوده است، حدس نمی‌زنم که اینطور پیش برود.» من به این افتخار می کردم که اوضاع چگونه تغییر کرده است، کار زیادی برای آن انجام شده است. جفریس دیر وارد راگبی حرفه‌ای شد و تحصیلات خود را در دانشگاه بریستول به پایان رساند، اما پس از ایفای نقش اصلی در فصل 18-2017 برنده ترفیع خرس‌ها، سرنوشت او برای کارهای بزرگ بود.

با این حال، سالی که باید یک سال موفقیت آمیز در لیگ برتر باشد، کمپین بعدی، با درد بی پایانی که جفریس تنها 27 دقیقه در تمام فصل مدیریت کرد، تحت تأثیر قرار گرفت. ردیف عقب می افزاید: «من دائماً در درد بودم. به عنوان یک بازیکن فوق‌العاده چالش برانگیز است، زیرا ما به هر حال به دلیل نیازهای فیزیکی ورزش‌مان در درد دائمی زندگی می‌کنیم. مواقعی وجود دارد که می‌دانی می‌توانی از آن عبور کنی، اما من در مرحله‌ای بودم که خیلی زیاد بود.

در آن زمان می دانستم که چیزی باید تغییر کند و خوشبختانه باشگاه در همان طول موج قرار داشت. این تصمیم درست در زمان مناسب بود. معلوم شد که این بهترین چیز برای من بود، زیرا بهتر و قوی تر برگشته ام. از برخی جهات، فکر می‌کنم خیلی خوش شانس هستم که آرزوی همه راگبی‌بازان حرفه‌ای را دارم – دو سال مرخصی برای رفع تمام مشکلات شما.»

مشخص می شود که چنین دیدگاه مثبتی نقش اساسی در بهبودی جفریس ایفا کرده است و آنچه که او در جزئیات بازگشت خود به او جلب می کند این است که او آماده نبود سبک زندگی این ورزشکار را کنار بگذارد. بازنشستگی منجر به R&R یا زیاده روی نشد. او مکرراً از «استراتژی‌هایی» صحبت می‌کند تا اطمینان حاصل کند که زانوهایش می‌توانند با خواسته‌های یک راگبی‌باز مدرن با عمل‌گرایی که ماه‌های طاقت‌فرسا آزمون و خطا را که در اطراف شغل اداری‌اش تطبیق داده شده بود، کنار بیاورند، تا زمانی که او درد نداشت.

من همیشه هدفم را حفظ کردم که برگردم اما نزدیک به 12 ماه بود که درد داشتم و به سختی می توانستم بدوم. فکر می‌کردم دوران راگبی من در آن مقطع به پایان رسیده است. بنابراین شروعی تازه و پرانرژی برای وارد شدن به یک نقش اداری در اینجا بود. با شوک این که دیگر بازیکن نیستم، برای من خوب بود که این تجربه را داشته باشم تا بتوانم بفهمم که بازیکنان دیگر چه چیزی را تجربه می کنند.

“در تمام مدت این فرآیند، من مصمم بودم حداقل کارهای توانبخشی و ورزش خود را مرتب کنم، زیرا اگر قرار بود به راگبی برگردم، می‌خواستم آن را کامل کنم. من خیلی سخت کار می‌کردم، در حالی که در طول روز در دفتر کار می‌کردم، عصرها در حال انجام ورزش، توانبخشی و دویدن بودم – آنها روزهای طولانی بودند، اما نتیجه داد. سپس از طریق کووید، ما زمان بسیار بیشتری را در خانه داشتیم و این موردی بود که به یک رژیم روزانه پایبند بودیم – هر شب 30 دقیقه. انجام این کار به طور مداوم برای یک دوره چند ماهه مشکلات من را برطرف کرد.

تحقیقات جفریس همچنین او را به سمت خوان اسمیت – قهرمان جام جهانی اسپرینگ باکس – هدایت کرد که مشکلات مشابهی را با درد خود تحمل کرده بود و قبل از بازگشت به تولون برای عالی شدن، استراحت طولانی کرد. بازگشت جفریس تدریجی بود، با این حال، ابتدا با نوجوانان 18 ساله تازه از مدرسه تمرین کرد – همان جوانانی که او در مورد اهمیت فعالیت های خارج از راگبی آموزش می داد – سپس یک بازی A-League در پایان فصل 2020-21. .

به آرامی اما مطمئناً و زمانی که پروتکل های کووید اجازه دادند، او به تمرینات تیم اصلی بازگشت و برای شروع فصل گذشته قراردادی را به دست آورد. در طول مسیر با مشکلاتی روبرو شد و جفریس وقتی رباط پایش را پاره کرد، خودش را زیر سوال برد. “فکر کردم، اینجا دوباره می رویم، شاید راگبی برای من نباشد.” اما پس از چند بازی برای هارتپوری در آغاز فصل گذشته، او 17 بازی در لیگ برتر برای بریستول انجام داد. جفریس می افزاید: “همه چیز بعد از مصدومیت یک امتیاز بود.” فکر می‌کردم حرفه‌ام به پایان رسیده است، بنابراین با ذهنیت مثبت وارد شدم. من هنوز کمی عصبی بودم، زیرا شما هنوز هم می خواهید کمک کنید، اما بعد از چند بازی احساس کردم که اعتماد به نفس دارم که می توانم.

درد هنوز هم باید مدیریت شود – “وقتی در بارگیری سنبله هایی دارید، آنها تمایل دارند شعله ور شوند و این تابستان که به فصل پیش فصل برمی گردند، روی زمین سخت پس از چند هفته که تقاضای دویدن شما افزایش می یابد” – اما او در 29 سالگی معتقد است بهترین سال هایش هنوز در پیش است. پس از چشیدن اولین چشیدن ترکیب انگلستان، ابتدا برای مسابقه بربرها در ژوئن و سپس تور استرالیا، او آشکارا تشنه چیزهای بیشتری است و این کمک می کند که ادی جونز به بازیکنانی که انعطاف پذیری نشان داده اند بدرخشد.

با این حال، قبل از آن، سفر شنبه به Wasps است، زیرا بریستول به دنبال دومین برد فصل، و مهمتر از آن عزم برای لذت بردن از هر لحظه در طول مسیر است. جفریس می‌گوید: «شما همیشه می‌توانید در شرایط منفی راگبی بودن و همه چیزهایی که شما را ناراحت می‌کند زندگی کنید. “اما من آن را برداشته بودم، بنابراین می دانم چه امتیازی است. برای دریافت بازی های 20 نفره لیگ برتر [last season] و در جایی که الان هستم باشم، بهتر از آن چیزی که همیشه امیدوار بودم گذشته است.»