تابستان اروپا به ما می گوید که تغییر آب و هوا اهمیتی نمی دهد که کجا زندگی می کنید | چشم انداز

موج گرمای بی‌سابقه اروپا به ما که در شمال جهانی زندگی می‌کنیم، نگاهی هشیارانه به آنچه در پیش است، داده است.

هر گونه مبنایی برای این تصور که بحران آب و هوا فقط بر نسل های آینده یا کشورهای دیگر تأثیر می گذارد حذف شده است.

این به ما نشان داده است که بسیاری از بقیه جهان از قبل می دانند – که بحران آب و هوا یک خطر آشکار و فعلی است. به همه

همزمان با موج گرما در عراق که دمای هوا را به بیش از 50 درجه سانتیگراد رساند و چندین شهر عراق به گرم ترین مکان روی زمین تبدیل شدند، رخ داد. و پس از موج گرمای بی‌سابقه اوایل بهار در جنوب آسیا که دست‌کم ۹۰ کشته بر جای گذاشت، رخ می‌دهد.

و این اوج‌ترین رکوردها صرفاً یک تیزر برای آنچه که در صورت شکست ما در اقدام بعدی اتفاق می‌افتد است. آنها نشان دهنده تنها 1.1 درجه سانتیگراد گرمایش بالاتر از سطوح پیش از صنعتی شدن هستند.

یک مسیر طبق معمول تا سال 2100 مستقیماً به 2.7 درجه سانتیگراد منتهی می شود.

برای درک معنای آن، حتی در این سطوح نسبتاً پایین‌تر گرمایش، ما در حال تماشای تخریب صفحه یخی گرینلند هستیم که شبیه به زمان واقعی است.

اگرچه من در دانمارک به دنیا آمدم و بزرگ شدم، اما زمان زیادی را در گرینلند می گذرانم. این جایی است که همسرم نوکاکا اهل آن است و ما مرتباً به آن سر می زنیم.

من با چشمان خود دیده ام که چگونه منظره در حال تغییر است. در سال های اخیر این روند به سرعت رو به جلو بوده است.

محققان دانمارکی می‌گویند که ورقه یخی گرینلند از سال 2002 حدود 4700 میلیارد تن یخ از دست داده است. تخریب بالقوه جهانی که گرم شدن گرینلند نشان دهنده آن است بسیار زیاد است.

گرینلند برخلاف نامش که نتیجه یک کمپین بازاریابی خوشبینانه برای جذب مهاجران است، بیشتر پوشیده از یخ است. اگر همه آن ذوب شود، سطح آب دریاها را بیش از هفت متر افزایش می دهد. سناریویی بیش از حد مخرب، بیش از حد وحشتناک، قابل تامل.

گزارش‌های اخیر IPCC در درخواست‌های خود برای اقدام فوری در مورد تغییرات آب و هوایی قوی‌تر شده است. بیش از سه میلیارد نفر در حال حاضر در مناطق بسیار آسیب پذیر زندگی می کنند. و علی‌رغم تغییراتی که قبلاً ایجاد کرده‌ایم، شاهد از دست دادن گسترده و بالقوه فاجعه‌بار گونه‌ها و آسیب به طبیعت هستیم.

ما در شمال داریم متوجه می شویم که این واقعاً چه احساسی دارد. جنگ در اوکراین لایه‌ای از پیچیدگی را بر روی این مکعب روبیک از تمایلات اقلیمی، اقتصادی و سیاسی قرار داده است. اقتصاد جهانی به دلیل افزایش قیمت مواد غذایی، سوخت و کود در شوک است.

گفتگوهای اخیر آب و هوا در بن بسیاری را ناامید کرد زیرا آنها هیچ زمینه ای را در مورد مهم ترین موضوعات کاهش، سازگاری و نحوه پرداخت هزینه واکنش های آب و هوایی ما به دست نیاوردند.

اما در حالی که هیچ زمانی برای از دست دادن وجود ندارد، به همان اندازه درست است که دلایل زیادی برای امیدوار بودن وجود دارد. توافق پاریس راه رو به جلو را نشان می دهد.

تعهدات فعلی، مشارکت های تعیین شده ملی (NDCs)، که کشورها بر اساس توافق انجام داده اند، انتشار گازهای گلخانه ای را تقریباً 14 درصد در این دهه افزایش می دهد، در حالی که علم حکم می کند که باید انتشار را تا 45 درصد کاهش دهیم.

این ممکن است بد به نظر برسد، اما همچنان، ما در مسیر درستی هستیم. NDCها همیشه قرار بود یک «جشن متحرک» باشند – هر سال اصلاح‌تر و جاه‌طلبانه‌تر می‌شدند. و این روند کار می کند.

در اجلاس آب و هوای COP26 در گلاسکو سال گذشته، NDCها جهان را در مسیر 2.5 درجه سانتیگراد قرار دادند. عالی نیست، اما هنوز بهتر از 3.5 درجه سانتیگراد است که در سال 2015 هدف آن بودیم.

نشانه های امید بیشتری وجود دارد. ما شاهد هستیم که NDC ها چیزی بیش از یک سند پروفرما، بلکه ابزاری برای تعریف و پیشبرد توسعه پایدار هستند.

مایه دلگرمی است که بدانیم آنها در بالاترین سطوح حکومتی دارای تمایل سیاسی قوی هستند. و به طور فزاینده ای، آنها تمام جنبه های جامعه را برای ایجاد تغییرات معنادار در زمینه های مهمی مانند استفاده از زمین و انرژی سبز گرد هم می آورند. توجه ویژه ای به نیازهای زنان، مردم بومی، جوانان و سایر اقشار آسیب پذیر که در خط مقدم اضطرار آب و هوایی قرار دارند، می شود.

نقطه عطف بزرگ بعدی ما برای اقدام قاطع اقلیمی COP27 است که در ماه نوامبر در شرم الشیخ مصر برگزار می شود.

ما امیدواریم و خواستار تعهدات قاطع و معنادار از رهبران خود هستیم. زیرا اگر امسال چیزی به ما آموخت، این است که ما به شدت به همکاری بین المللی برای مقابله با بزرگترین چالشی که بشریت تاکنون با آن روبرو بوده نیاز داریم.

این تابستان پرآشوب اروپایی را به عنوان یادداشتی از آینده ما در نظر بگیرید. این به ما می گوید که کشورهای ثروتمند بدون اسکاتلند یا حتی نزدیک به آن حرکت نمی کنند. تغییر اقلیم به سادگی اهمیتی نمی دهد که در کجای جهان زندگی می کنید.

آب شدن سریع صفحه یخ گرینلند پیامدهای مستقیمی برای مردم اینویت شمالی دارد. آن‌ها نیروهای ویژه‌ی نوع بشر هستند که مانند قرن‌ها با منظره‌ای که برای هویت و فرهنگ آن‌ها مرکزی است، سازگار می‌شوند و در آن زنده می‌مانند.

این بقیه ما هستیم که در مشکل هستیم. ما ارتباط خود را با طبیعت از دست داده‌ایم، و آنقدر متکبر هستیم که باور کنیم می‌توانیم راه خود را برای خروج از هر بحرانی بسازیم—که «رشد» راه است. این “بیشتر” همیشه راه حل است. در زمینه کاری من، بازیگری، در مورد اینکه چه چیزی بیشترین تأثیر را دارد، یک قانون وجود دارد: «کمتر، بیشتر».

به طبیعت گوش دهید و بشنوید که چه می گوید.

نیکولای کوستر والداو یک بازیگر دانمارکی است و سفیر حسن نیت برای برنامه توسعه سازمان ملل