خداحافظی راجر فدرر، بهترین بازیکن عصر بزرگان | راجر فدرر

تیime و فرسودگی ساده انسانی به ما گفتند که راجر فدرر باید در مقطعی بازی تنیس حرفه ای را متوقف کند. در اینجا مردی است که قبل از اختراع آیفون در مسابقات گرند اسلم برنده می شد، در حالی که تونی بلر هنوز یک نخست وزیر بسیار محبوب بود و اولین بار دو ماه پس از تولد کارلوس آلکاراز برنده ویمبلدون شد.

و با این حال، این خبر که فدرر قصد دارد اکنون در سن 41 سالگی بازنشسته شود، هنوز مانند یک شوک، یک غفلت، یک شایعه است که از کنترل خارج شده است. آیا واقعا همه در این مورد مطمئن هستند؟

همیشه وسوسه انگیز است که یک قهرمان صحنه را ترک کند و اعلام کند که دیگر مانند آنها را نخواهیم دید، که کتاب اکنون بسته شده است. همچنین وسوسه‌انگیز است که در مراسم تشییع جنازه وایکینگ‌ها زیاده‌روی کنیم، غرق شدن در شیرینی بیمارگونه، تبدیل هر خروجی به یدک‌کشی روی آستین از خرس پدینگتون، برای نتیجه‌گیری اینکه زندگی ورزشی واقعاً دیگر هرگز مثل قبل نخواهد شد.

در این مناسبت هر دوی این پاسخ ها مناسب به نظر می رسند. بازنشستگی فدرر مطمئناً پایان یک دوره مشترک را کمی نزدیکتر می کند. هرگز دوره ای مانند سه پایه قدرت فدرر-نادال-جوکوویچ در هیچ ورزش جهانی وجود نداشته است.

در عین حال، جدایی او پایانی بر یک دوره شخصی تر می گذارد، زیرا فدرر حتی در این شرکت بزرگ نیز حضور برجسته ای داشت، بهترین بازیکن در بهترین زمان در تنیس مردان. و با تعمیم، و بدون هیچ دلیل منطقی برای استدلال – کلمه معقول باید زمینه های زیادی را در اینجا پوشش دهد – بهترین بازیکن تنیس تا کنون.

این معیاری از درخشش نادال و جوکوویچ است که هر دو اکنون فدرر را در آمار اصلی بردهای گرند اسلم تحت الشعاع قرار داده اند. شکست ناپذیری نادال در رولان گاروس ستون فقرات 22 عنوان قهرمانی اوست. جوکوویچ یک استاد تمام زمینی است و با 21 سال پیش تر است. آنها به عنوان یک خدای سه گانه مقاومت ناپذیرترین منبع سرگرمی، درآمد و بی رحمی اولیه بوده اند و مانند ایالت های شهر تک نفره سیار در جهان ورزشی چرخیده اند. این بچه ها چه خبر؟ آیا آنها هرگز از دیدن انعکاس خود در آن سطح اسپند خسته شده اند؟

ظاهرا نه. خوان کارلوس فررو در می 2003 قهرمان مسابقات آزاد فرانسه شد، آخرین تورنمنت گرند اسلم جهان قدیم. فدرر که یک سال جوان‌تر بود، یک ماه بعد برای اولین بار در ویمبلدون قهرمان شد و در عرض پنج سال توانست 12 از 18 را از یک شروع ثابت ببرد. خیلی زود نادال به او پیوست. فدرر، نادال و جوکوویچ در طول سال‌های میانی تا ویمبلدون تابستان امسال، در زمینی شگفت‌انگیز از نابودی مشترک بر این ورزش تسلط داشتند.

Djokovic is 35 now, still in peak condition but a little distracted by Covid stuff, culture war noise and generally being a kind of magic energy truther. Nadal is 36 and held together with twine, staples and glue. With the retirement also of Serena Williams there is undeniably a sense that something is ending, the time of giants passing.

And yes, Federer really was the best of them. We know this because Nadal and Djokovic were great enough to make this such a point of fevered discussion, and to elevate every contest along the way, producing such a wonderfully more-ish contrast of style, manner and execution, the same greats playing the same game in the same space, but in a way that somehow never really felt the same.

And with Federer greatness was as much about style and form and texture. There was a sense in his talent of something that never quite reached its end point. Even at its most concentrated pitch one never felt one got to the limits of what Federer might do. There is probably still a bit in there, Rog, if you ever feel like giving it another go.

حتی در هنگام شکست، این مانند تماشای یک دستگاه کاملاً با مشخصات بالا بود که در حال خرخر کردن با سرعت خود بود. فدرر نمی بازد. او دوباره جمع می شود. در بهترین حالت او احساس غایت واقعی، از ورزش به خوبی ورزش وجود داشت.

بک هند او رک و پوست کنده مضحک، بیش از حد و به طرز خنده داری خوب بود. این، یک فکر، تماشای آن چیز – خم شدن زانو، شکوفایی مچ – نوعی مصنوع است، یک گنجینه فرهنگی اروپایی، مانند یک کانتاتای باخ یا یک ژامبون ایبریایی کامل که با بلوط تغذیه شده است، یک نوع بک هند ابر شرور باند دیوانه ممکن است سعی کند از جعبه محافظ لیزری خود بدزدد و به ماه منتقل شود.

تنیس از بسیاری جهات سخت ترین ورزش در بین ورزش ها است. اولاً به دلیل نیازهای فنی و فیزیکی آن. اما همچنین به این دلیل که همیشه شما هستید، هر نقطه. و هر نقطه درست بعد از آخرین نقطه می آید، فشاری ثابت بدون سایه، بدون حاشیه، جایی برای پنهان شدن.

چرا فدرر در این بهترین بود؟ چون او آن بازی تمام سطحی را داشت. از آنجایی که او در هر تورنمنت پیش‌فرض احساس می‌کرد، تنها بازیکنی که شکست برای بقیه در قرعه‌کشی اهمیت داشت. و از آنجایی که بازی او بسیار کامل بود، او در هر دوره ای قهرمان می شد، به علاوه تمام دوره های آینده.

البته یه چیز دیگه هم بود با وجود تمام عناوین و مسابقات عالی – فینال ویمبلدون 2008 در برابر نادال، در غم و اندوه، هر دو نفر به پایان چیزی نزدیک می شوند، مطمئنا بهترین مسابقه تنیس است که تا به حال انجام شده است – خاطره ماندگار همان چیزی است که فدرر به آدم احساس کرد. .

او آن چیز کمیاب بود: نه تنها بهترین بازیکن جهان، بلکه زیباترین، لذت بخش ترین برای تماشا، نت زیبا و همچنین پایان پیروزمندانه. این فقط تابعی از آن حضور عجیب و غریب حسی نبود، راهی که فقط به میدان مرکزی می‌رفت می‌توانست نوعی ناله‌های هورمونی، عجله فدرمون‌ها، مردی که به نظر می‌رسید راحت‌تر در هوا حرکت می‌کند، ایجاد کند.

این سبک، چشمان عمیق و نافذ (بافت) و ظرافت باله در حرکات او نبود. ضربه واقعی فدرر روشی بود که این چیزها با دقت، قدرت، انتخاب ضربه و اراده رقابتی ترکیب شدند. فدرر هرگز فقط توپ را پس نمی گرفت یا در رالی می ماند، بلکه زندگی در این زمین و حضور در دنیای ورزشی خود را به چالش می کشید. در سال‌های اولیه‌اش با دیدن این که او این بازی توتال را برای هیتترهای قدرت روز به کار می‌برد، شیفتگی داشت. از آنجایی که نادال و جوکوویچ در اوج به او پیوستند، این بازی اغلب در ابرها انجام می شد.

به نظر مناسب است که بازیکنی به استعداد آلکاراز اولین مسابقه اصلی خود را در همان هفته ای که فدرر جدایی خود را اعلام می کند برنده شود. همیشه استعدادهای بیشتری وجود دارد، قهرمانان دیگر. از اینجا به بعد بعید به نظر می رسد که فدرر به عنوان یک مربی یا یک چهره مناسب پیست در حاشیه باقی بماند. او میلیون ها و میراث خود را دارد. یکی دیگر از چیزهای قابل توجه فدرر این است که او چقدر غیرقابل توجه است، یک مرد معمولی از یک روستای معمولی که اتفاقاً این استعداد و این کاریزما ورزشی خارق العاده را دارد. ویژگی هایی که فقط در درون آن خطوط سفید وجود داشته اند و به همان اندازه زنده خواهند ماند.