یک تغییر دهنده بازی و یک جنتلمن: راجر فدرر بالاخره با زمان تماس می گیرد | راجر فدرر

اسبلافاصله پس از اینکه پیت سامپراس فینال ویمبلدون 2000 را به عنوان قهرمان 13 گرند اسلم ترک کرد، در کنفرانس مطبوعاتی خود از او یک سوال ساده پرسیده شد: “آیا می توانید به کسی فکر کنید که رکورد را شکسته باشد؟” در آن زمان بسیاری از مردم به همان چیزی فکر می کردند که سامپراس در بازی جایگاهی به ظاهر دست نخورده ایجاد کرد. حالا به نظر خنده داره درست یک سال بعد، آن شخص او را در دادگاه مرکزی سرنگون کرد.

بنابراین اغلب در ورزش، مفهوم یک جوان تازه‌کار که باتوم را از یک کهنه‌کار می‌گیرد، بیشتر افسانه یا روایت است تا واقعیت، اما در مورد راجر فدرر این یک لحظه تعیین‌کننده در تاریخ تنیس بود. او با غلبه بر سمپراس، معبود خود، در 19 سالگی در دور چهارم ویمبلدون در سال 2001، رسیدن به اوج این ورزش را مشخص کرد.

دو سال بعد فدرر اولین عنوان خود را در ویمبلدون به دست آورد و تنیس مردان را وارد عصر جدیدی کرد. روشی که او بی‌رحمانه زمین را پاره کرد و بازی را در سطحی بالاتر از هر کس دیگری انجام داد، هنوز شبیه هیچ چیز دیگری نیست. با وجود بهترین تلاش اندی رادیک فقیر، لیتون هویت و بسیاری دیگر، او رقیبی نداشت. از برخی جهات، حتی تأثیرگذارتر است – در یک مرحله هیچ بازیکن دیگری وجود نداشت که واقعاً او را هل دهد، همانطور که در مورد اکثر بزرگان چنین بوده است. او به سادگی آنقدر خوب بود. تنها بین سال‌های 2004 و 2007، او 11 اسلم را به دست آورد و با سرعتی شگفت‌انگیز، پیروزی‌ها و عناوین را به دست آورد.

نمایش به تنهایی عظمت او را خاص تر کرده است. فدرر با تهاجم همه جانبه آرام خود، حریفان را خفه می کرد و مدام دست های خود را به دست می گرفت، یکی از بهترین هایی که تا به حال وجود داشت، خیلی زود. او به حرکت خود به سمت تور ادامه داد، حتی در شرایطی که رقبای او در خط اصلی قرار داشتند. زرادخانه شوت های فدرر بی پایان بود و در زمین او مانند باد حرکت می کرد، اما بسیار کارآمد بود. در طول دوران حرفه‌ای‌اش، به‌ویژه با کاهش تدریجی ورزش‌کاری‌اش، او یکی از بهترین سرویس‌های تمام دوران را ساخت. تا زمانی که این ورزش دوام بیاورد، مناظری به اندازه فدرر که در عرض 55 ثانیه در یک بازی سرویس می گذرد، وجود نخواهد داشت و به راحتی به هر نقطه می رسد.

در حالی که زیبایی شناسی ناب بازی فدرر، برای بسیاری، از اعداد صرف معنادارتر است، گاهی اوقات ویژگی های دیگر او را پنهان می کند. او تنیس خود را بی زحمت جلوه داد، اما اینطور نبود. او هوش و انضباط در دادگاه داشت تا این استعدادها را به درستی مهار کند. او توانایی های خود را با قدرت کافی برای زنده ماندن در بسیاری از مواقعی که خوب بازی نمی کرد همراه کرد. همانطور که او به طور قابل توجهی کار خود را گسترش داد، کارهایی که برای حفظ برتری او برای مدت طولانی انجام شد به بخش اساسی داستان او تبدیل شد.

دوره ای که او صرف تلاش برای مهار رقبای جوانتر خود کرد، بیشتر از دوران پادشاهی او به طول انجامید. با وجود اینکه توازن قوا به آرامی به نفع رافائل نادال و نواک جوکوویچ تغییر کرد، فدرر همچنان تا پایان بازی همیشه آنجا بود.

سوالات در مورد آینده فدرر قبل از اینکه او حتی 30 ساله شود شروع شد، اما در طول دهه بعد، همراه با خواهران ویلیامز، طول عمر او نحوه نگاه مردم به طول و قوس حرفه ای یک تنیس باز را بازتعریف کرد.

و لحظات مستقل خود را فراهم کرد، مانند قهرمانی او در اوپن استرالیا در سال 2017 در اولین تورنمنت رسمی‌اش پس از تعطیلی نیم‌ساله، و بیستمین برد او در گرند اسلم زمانی که یک سال بعد از عنوان قهرمانی دفاع کرد.

با موفقیت خود، فدرر به یکی از مشهورترین تنیسورهای تمام دوران تبدیل شد – کلاه های “RF” هنوز در همه رویدادها در همه جا وجود دارند – اما او همیشه وقت داشت تا دلپذیر باشد. در کنفرانس های مطبوعاتی به نظر می رسید که وظایف او تا ابد ادامه داشته باشد، زیرا او با مهربانی پاسخ های مشابه را به زبان های انگلیسی، فرانسوی، آلمانی و سوئیسی-آلمانی دنبال می کرد. او کسی بود که خیلی بزرگتر از کل ورزش بود و آن را می دانست، با این حال با مردم اطرافش با صبر و مهربانی رفتار می کرد.

البته فدرر انسان بود. او لحظات شهادت خود را در دادگاه داشت، اغلب زمانی که خوان مارتین دل پوترو در طرف مقابل بود. او از اظهار نظرهای ناپسند در امان نبود، به ویژه پس از چند کشمکش پر تنش با جوکوویچ. اما حرفه او همچنین با اخلاق ورزشی، حرفه ای بودن او و اینکه چقدر خود را در اوج و فرودها نگه داشته است، مشخص می شود.

در بسیاری از دوران حرفه ای فدرر، طول عمر او یک مزیت بود و سبک بازی کارآمد او به او اجازه داد تا از آسیب های جدی که به رقیبش آسیب می رساند، فرار کند. اما مسائل جدی او در این مرحله نهایی به یکباره پیش آمده و پایان سختی را برای او رقم زده است. اکنون بعید به نظر می رسد که او چیزی شبیه به اخراج غم انگیزی داشته باشد که توسط سرنا ویلیامز، یک ماه جوانتر، که در سطح بسیار بالایی در US Open در نیویورک بازی کرد، مهندسی شده بود.

فدرر قرار بود در تورنمنت خانگی محبوبش در بازل شرکت کند، که همیشه پایان مناسبی به نظر می رسید، اما پس از یک سال بازپروری، او از شرکت در مسابقات انصراف داد. باید دید او در هفته آینده چه فرمی خواهد داشت.

اما شاید این پایان نشان دهنده چیزی به همان اندازه معنادار باشد. عشق او به این ورزش به او این امکان را داد تا حرفه خود را تا آخر پیش برود و تا چهل و یکمین سالگرد تولدش تا آنجایی که ممکن است از آن استفاده کند. موفقیت های اواخر دوران حرفه ای او فرصت های بی شماری را برای او به ارمغان آورد تا در صدر قرار گیرد، همانطور که سامپراس 20 سال پیش انجام داد. اما زندگی خیلی خوب بود، او خیلی سرگرم می‌شد، و یکی از بهترین شغل‌های تاریخ را تجربه کرد تا اینکه دیگر نتوانست آن را انجام دهد.