داوری خشن هزینه برد والابیس را به همراه دارد و نقاط ضعف همه بلکز را پنهان می کند | قهرمانی راگبی

سیبعضی چیزها در اتحادیه راگبی هرگز تغییر نمی کنند. استرالیا از سال 2003 تاکنون جام بلدیسلو را بالا نبرده است و شکست نفس گیر 39-37 آنها در روز پنجشنبه در ملبورن مقابل نیوزیلند این توالی را طولانی تر کرده است. تفاوت در این مناسبت این بود که پیروزی از چنگ والابی ها برداشته شد، به لطف یکی از دراماتیک ترین مداخلات داوری در تاریخ مسابقه.

هر تیمی در جهان که با چند امتیاز با ضربه پنالتی از نزدیک خط خودش پیش می‌رفت، وقت خود را صرف می‌کرد و بررسی می‌کرد که آیا چکمه‌هایشان محکم بسته شده است یا خیر. با این حال، در این مناسبت، راهزنان زمان سروصدا کردند. ماتیو راینال، داور فرانسوی، پس از اعلام پنالتی برگشت به استرالیا با نشان دادن ساعت بازی 78 دقیقه و 25 ثانیه، نظر خود را تغییر داد و با زمان سنج نیوزیلندی را با نشان دادن 79:04 اعلام کرد.

آیا 39 ثانیه تاخیر غیر منطقی است؟ آیا مسیو رینال نمی‌توانست به جای استفاده از گزینه هسته‌ای، که همه سیاه‌پوستان به درستی از طریق جوردی بارت در گوشه سمت راست گلزنی کردند، کمی زمان بیشتری اضافه کند؟

حتی «سی و نه قدم» جان بوکان که به همین ترتیب پاراف شده بود، نمی‌توانست با این پیچش دیرهنگام مطابقت کند. یا همانطور که کاپیتان استرالیا، جیمز اسلیپر، می گوید: “این احتمالاً بدترین راه برای به پایان رساندن یک بازی بود.”

البته راگبی جهانی می خواهد سرعت بازی را افزایش دهد. راینال چند بار فریاد زده بود «ما بازی می‌کنیم» در حالی که برنارد فولی منتظر بود تا دسته‌اش از جمع تاکتیکی‌شان پشت سر او جدا شود. مربی نیوزلند، یان فاستر، آن را “روشن” خواند. در هر صورت، در چارچوب مبارزه خوب استرالیا از 31-13 به شدت احساس شد و یک سابقه بزرگ ایجاد کرده است.

همچنین مبهم بود که همه سیاهان به طور مشخص فانی باقی می مانند. بله، آنها آن را مخفیانه در هنگام مرگ دزدیدند. اما اکثر امتیازات آنها زمانی به دست آمد که والابی ها به 13 یا 14 نفر کاهش یافتند و در هیچ مرحله ای آل بلکز از راه دور به اوج قدرت خود نگاه نکردند.

در عوض، این یک مسابقه ناقص و پر نوسان بود تا مربیان ملی ایرلند، انگلیس، ولز یا حتی اسکاتلند را تشویق کنند که در 13 ماه آینده چه اتفاقی خواهد افتاد. آیا هر یک از دو طرف سازماندهی‌تر از ایرلند، قدرتمندتر از فرانسه، خط‌بندی بهتر از انگلیس به نظر می‌رسیدند یا به‌اندازه‌ای که ولز در تور آفریقای جنوبی الهام‌بخش دفاعی بود، به نظر می‌رسید؟

حتی با وجود یک مزیت عددی، آل بلکزها اغلب هول می‌کردند و پف می‌کردند و تنها غرایز تیز ریچی موانگا و ویل جردن در نهایت آنها را نجات داد.

واضح است که هنوز زمان برای اصلاح انتخاب وجود دارد، اما در حوزه‌های حیاتی تفکر تاکتیکی و تفکر روشن است که نیوزلند، زمانی که در هر دوی آنها استاد بود، در حال حاضر کاهش یافته است. حتی تلاش نیمه دوم که توسط سامیسونی تاوکیآهو مشتاق به ثمر رسید، تصمیم گیری متوسطی را به نمایش گذاشت، و هوکر تعداد زیادی از بازیکنان خارج از خود را نادیده گرفت. منطق پشت لگد زدن هاسکینز سوتوتو به جلو با روکش والابی کشیده شد و باز هم از دوندگان در آرنجش حمایت کرد به همان اندازه کنجکاو بود.

در نتیجه، استرالیا به شدت ناامید خواهد شد که بازدیدکنندگان خود را از قلاب خارج کرده است. راب والتینی قدرتمند، پیت سامو خستگی‌ناپذیر و فولی بازگشته همگی شایسته حضور در محوطه برنده‌ها در استادیوم مارول بودند و هنرپیشه فولی در 10 سالگی تفاوت قابل توجهی در تنوع حملات آنها ایجاد کرد.

با وجود مایکل هوپر، کواد کوپر، هانتر پیسامی، ویل اسکلتون، روری آرنولد در میان کسانی که هنوز به طور بالقوه در دسترس دیو رنی در سال آینده هستند، پتانسیل روشنی برای بهبود بیشتر وجود دارد. با این حال، ابتدا آنها باید درصد بیشتری از شانس خود را به دست آورند. اندرو کلاوی در نیمه دوم تلاش بسیار خوبی انجام داد، اما شکست او در زمین زدن توپ پس از یک حرکت نرم در نیمه اول بسیار پرهزینه بود.

دارسی سواین نیز اگر می خواهد دوران بین المللی خود را طولانی کند، باید آرام شود. اخراج شدن به دلیل ضربه زدن به جانی هیل از انگلیس در ماه ژوئیه، روشی که به نظر می رسید ساق پای پرانتزی کوین توپیا را در یک ماول هدف قرار می داد بسیار خطرناک تر به نظر می رسید.

همچنین نگرانی جدیدی در نیوزلند در مورد کاپیتان کتک خورده آنها، سم کین، که سابقه ضربه مغزی دارد و در ارزیابی دیگری از آسیب سر شکست خورده است، وجود خواهد داشت.

All Blacks در این مناسبت خوش شانس بودند، اما یک پاییز بالقوه سخت اروپایی هنوز در انتظار است.