“من همیشه خودم را سر کار انداخته ام – حالا این من را زنده نگه می دارد”: افراد بالای 65 سال مجبور به پیوستن به “بازنشستگی بزرگ” هستند | افراد مسن تر

بقبل از اینکه سو براون سه سال پیش بازنشسته شود، احساس می کرد که در حال سوختن است. در 67 سالگی، او مشغول یک شغل پرمشغله در یک شرکت راننده بود و از شریک زندگی خود، نیل، که مشکلات شدید سلامتی داشت، مراقبت می کرد. او می‌گوید: «من رزرو می‌کردم و راننده‌ها را مدیریت می‌کردم، بنابراین اغلب ساعت 4 صبح از خانه بیرون می‌رفتم. من از 15 سالگی کار کردم، اما خیلی زیاد شد.»

در فوریه امسال، نیل درگذشت. دو ماه بعد، براون یک کار نیمه وقت در یک غذاخوری آشپزخانه در دورکینگ، ساری، جایی که او زندگی می کند، گرفت. او ابتدا به دنبال انحراف از غم و راهی برای فعال ماندن بود، اما با افزایش هزینه های زندگی، کار کردن به یک ضرورت تبدیل شده است. بعد از اینکه نیل را از دست دادم، هیچ کمک هزینه ای نداشتم. من در خانه نقلی زندگی می کنم که او مرا ترک کرد، اما حقوق بازنشستگی من فقط 720 پوند در ماه به من می دهد.

بعد از اینکه غذا، قبوض و مالیات شورا محاسبه شد، دیگر پول خرجی باقی نمی ماند. براون باید هزینه ماشین را بپردازد زیرا سرویس اتوبوس محلی محدود است. او می‌گوید: «من کاملاً خوش‌شانس هستم، زیرا تناسب اندام دارم، جدای از کمی آرتریت، اما نمی‌دانم این مدت چقدر طول خواهد کشید. او نگران است که افزایش قبوض سوخت باعث شود او نتواند هزینه غذا را بپردازد.

اگرچه او دوست دارد از نظر مالی امنیت بیشتری داشته باشد و احساس می کند دولت باید برای حمایت از مردم بیشتر تلاش کند، اما از شغل خود لذت می برد. من بیشتر میزها را تمیز می‌کنم و شست‌وشو را از جمله کارهای دیگر انجام می‌دهم. این مکان خوبی برای کار است و از بودن در کنار مردم لذت می برم.» او همچنین در هر شیفت کاری یک وعده غذایی گرم می‌خورد که به کاهش هزینه‌های غذا و انرژی آشپزی کمک می‌کند. “من همیشه خودم را به کار انداخته ام، اما اکنون این کار مرا نیز زنده نگه می دارد.”

داستان‌هایی مانند داستان براون آنقدر رایج هستند که الهام‌بخش عبارت «بازنشستگی بزرگ» هستند. ارقام جدید مرکز پیری بهتر نشان می دهد که تعداد افراد 65 ساله یا بیشتر که وارد نیروی کار شده اند 173000 نفر در سه ماهه اول سال 2022 افزایش یافته است. کیم چاپلین، مشاور متخصص برای کار در این سازمان، می‌گوید افرادی که در دهه‌های 50، 60 و بالاتر کار می‌کنند. اگرچه ما دلایل کامل تصمیم هر فرد را نمی دانیم، ما گمان می کنیم که افزایش هزینه زندگی در این امر نقش دارد.

طبق تحقیقات موسسه مطالعات مالی که توسط این مرکز تامین مالی می شود، افزایش سن بازنشستگی دولتی از 65 به 66 سال منجر به افزایش چشمگیر تعداد افراد شاغل در 65 سال و افزایش حتی بیشتر در تعداد 65 سال شد. -کودکانی که در فقر مطلق زندگی می کنند. “افرادی که در حال حاضر در یک شغل مناسب هستند می توانند یک سال دیگر ادامه دهند – اما برای بسیاری که نمی توانند به کار دسترسی داشته باشند، یک سال دیگر بدون بازنشستگی دولتی فقط به معنای تلاش برای یک سال دیگر برای گذراندن مزایای سن کار ناکافی است.” چاپلین می گوید.

ایان دمپسی، مشاور مالی مستقل و کارشناس حقوق بازنشستگی، می‌گوید که بحران مالی در آینده تأثیر قابل‌توجهی بر مشتریانش خواهد داشت. بسیاری از مردم در مورد اینکه چه زمانی می توانند بازنشسته شوند می ترسند. به جای افزایش سهم بازنشستگی، آنها مجبورند آن را کاهش دهند، که تأثیر منفی خواهد داشت.»

داده‌های شرکت خدمات مالی Canada Life از مشاهدات او پشتیبانی می‌کند و نشان می‌دهد که از هر پنج نفر، یک نفر در حال کاهش سهم بازنشستگی است و یک وقفه یک ساله تا 4 درصد از کل سرمایه‌شان را برای پس‌اندازکنندگان هزینه دارد. “بازنشستگی در حال حاضر یک مفهوم بسیار متفاوت است. در 65 سالگی دیگر نمی ایستید و پاهایتان را بالا می گذارید. دمپسی اضافه می کند که کار به جایی می رسد که افراد تا زمانی که سلامتی آنها اجازه می دهد کار می کنند و تنها در صورتی بازنشسته می شوند که از نظر فیزیکی نتوانند کار کنند.

حقوق بازنشستگی نهایی، که درآمد تضمینی مادام‌العمر بر اساس حقوق نهایی شما را فراهم می‌کند، عمدتاً در بخش خصوصی متعلق به گذشته است. در عوض افراد مسئول مدیریت پس انداز بازنشستگی خود شده اند. دمپسی می‌گوید: «پول هنوز یک تابو بزرگ در این کشور است و مردم توصیه‌های مالی و آموزش درستی در مورد اینکه چگونه از پس‌اندازمان حداکثر استفاده را ببرند، دریافت نمی‌کنند. «مردم اغلب از وضعیت مالی خود نیز خجالت می کشند، به خصوص اگر به هر دلیلی بدهکار بوده یا با مشکلات مالی مواجه شده باشند. ما باید این شرایط را عادی کنیم و آشکارا درباره آنها صحبت کنیم.»

برنادت همپستد، که در اوایل دهه 70 زندگی خود است، از بوری سنت ادموندز در سافولک، قبل از اینکه اخیراً یک کار نیمه وقت را به عنوان دستیار در نمایشگاه شروع کند، از درآمد کم خود احساس خجالت می کرد. پول اضافی علاوه بر کمک به قبوض، اعتماد به نفس و امنیت مالی او را پس از یک دوره بی خانمانی ایجاد می کند. او می‌گوید: «وقتی صاحب ملکی که اجاره می‌کردم فوت کرد، پسرش برای من اخطار تخلیه فرستاد. من نه ماه را بین خانه‌های اعضای مختلف خانواده و همچنین خوابگاه‌ها گذراندم، تا اینکه سرانجام توانستم در ماه ژوئن به یک آپارتمان تک خوابه نقل مکان کنم.

پس از بازنشستگی در 64 سالگی از مشاغل اداری در منابع انسانی، او شروع به دریافت یک مستمری خصوصی جزئی علاوه بر مستمری دولتی خود کرد. آن دو حقوق بازنشستگی اکنون برای تأمین مخارج او کافی نیست. او می‌گوید: «حتی قبل از بحران من فقط وجود داشتم، زندگی نمی‌کردم. با گران شدن همه چیز، غیرممکن شد. من همچنین بسیاری از پس اندازم را در مدتی که بی خانمان بودم از بین برده بودم.»

این شغل به همپستد روح تازه ای بخشیده است و او از اینکه می تواند کار کند سپاسگزار است. «زندگی در خوابگاه ها به من نشان داد که چند نفر به اندازه کافی برای کار کردن خوب نیستند. این به من این امکان را داد که دوباره شروع به خرید وسایل لوکس کوچک کنم. من در فروش این هفته چند کفش خریدم. آخرین باری که چیز جدیدی خریدم یادم نمی آید.»

قبل از اینکه شغل را تضمین کند، صادق بودن با دیگران در مورد وضعیت مالی خود دشوار بود. “شما حتی نمی توانید شروع به تصور کنید که چگونه است. من همیشه می‌گفتم وقتی با دوستانم برای خرید بیرون می‌رفتم، چیزهایی را دوست ندارم یا وقتی برای ناهار می‌رفتیم گرسنه نبودم.» «در واقع، من نمی توانستم این کارها را انجام دهم. حالا می توانم از یک وعده غذایی یا قهوه لذت ببرم و بدون نگرانی در ماشین بنزین بریزم.»

اگرچه برخی از افراد مسن قبل از رکود سال 2008 از قیمت‌های مسکن پایین‌تر و نرخ‌های پس‌انداز بالاتر سود می‌بردند، داستان همپستد نشان می‌دهد که این مورد برای همه صادق نیست. مرکز پیری بهتر بر این باور است که بحران به ویژه برای کسانی که در گذشته به دلیل ناتوانی، بیماری یا مرخصی برای مراقبت از کودکان، سهم بازنشستگی پراکنده داشته اند، دشوار خواهد بود. افراد زیادی وجود دارند که در آنجا می مانند و به سر کار باز می گردند زیرا می خواهند فعال بمانند. چاپلین می گوید: ما نگران کسانی هستیم که دارای معلولیت و شرایط بهداشتی هستند که ممکن است خود را به سمت کارهای نامناسب سوق دهند تا اینکه با مزایا زنده بمانند.

او می‌گوید: اگر مدعی اعتبار جهانی نباشید، دسترسی به پشتیبانی برای بازگشت به کار دشوار است، او می‌گوید: «تحقیق ما نشان می‌دهد که ننگ بزرگی پیرامون این موضوع و دسترسی به خدمات دولتی به طور کلی در میان این گروه سنی وجود دارد. برخی سیستم را پیچیده و برای پیمایش دشوار می‌دانند – و بنابراین از این مسیرها برای پشتیبانی کلاً اجتناب کنید.»

بازگشت به کار با حقوق پس از یک وقفه طولانی به دلایل دیگر نیز دشوار است، از جمله تبعیض سنی. تونی 78 ساله اهل ساوتهمپتون معتقد است که در جستجوی شغل با پیری مواجه شده است. او می‌گوید: «تا 65 سالگی راننده تحویل با پست سلطنتی بودم. نمی‌خواستم آنجا را ترک کنم، اما مجبور شدم بازنشسته شوم». از آن زمان او خود را با نقش های داوطلبانه مشغول نگه داشته است، اخیراً به عنوان یک دوست برای Age UK، جایی که عمدتاً از کهنه سربازان حمایت می کند.

او به دنبال شغلی برای پرداخت هزینه بنزین است تا بتواند به کارهای داوطلبانه ای که دوست دارد ادامه دهد. او می‌گوید: «من می‌خواهم پاره وقت باشم زیرا وظایف پدربزرگ و مادربزرگ را دارم تا بچه‌های ما بتوانند سر کار بروند. اما به محض اینکه می گویید 78 ساله هستید، بازار کار ناگهان سرد می شود. من وارد یک آژانس شدم اما در حال حاضر روزانه 100 ایمیل برای مشاغلی که مرتبط با نیاز من نیستند، غرق می شوم. به نظر من ناامید کننده است.»

اگرچه تونی تمام عمرش کار کرده است، حقوق بازنشستگی او زیاد نیست. او می گوید: «وقتی جوان بودم قرار بود به ارتش بپیوندم اما به بیماری سل مبتلا شدم. او بهبودی کامل پیدا کرد و شش سال بعد به ارتش سرزمینی پیوست، اما این به او حق بازنشستگی ارتش را نمی داد. من فقط 10 سال در رویال میل بودم، بنابراین وقت نداشتم یک گلدان بزرگ درست کنم، اما همیشه روی پاهایم فرود می آمدم. در حال حاضر، تونی نسبت به سن خود بسیار تناسب اندام و سالم است و مشتاق یافتن کار رانندگی یا انبار است. من دیسپراکسی و نارساخوانی دارم، بنابراین شغل اداری برای من مناسب نیست. من واقعاً چیزی می خواهم که بتوانم فعال بمانم.»

استوارت لوئیس، بنیانگذار و مدیر عامل Rest Less، یک جامعه دیجیتالی که از افراد بالای 50 سال حمایت می کند، می گوید که سن در محل کار از سن 55 سالگی شروع می شود و با افزایش سن افراد به طور پیوسته بدتر می شود. او می گوید: «ما اغلب در مورد آن به عنوان آخرین شکل قابل قبول پیش داوری صحبت می کنیم. اگرچه تقاضا برای بخش‌های خاصی از کار، از جمله مراقبت، رانندگی HGV و خدمات حرفه‌ای، نسبتاً بالا باقی می‌ماند، افرادی که مهارت‌های تخصصی ندارند با موانعی روبرو هستند. «تقویت پس از ضربه زدن سخت است، بنابراین ما همیشه توصیه می کنیم زمانی را برای مراقبت از خود اختصاص دهید تا بتوانید به شیوه ای مثبت به مصاحبه ها نزدیک شوید. ما همچنین پیشنهاد می کنیم سن خود را از رزومه خود حذف کنید، همچنین تاریخ های تحصیل و تجربه کاری اولیه را حذف کنید. این موضوع مرتبط نیست و به این معنی است که مردم می توانند فوراً شما را پیر کنند.

در حالی که مور، همپستد و براون برای یافتن کار دستمزدی بر مسیرهای سنتی تکیه کرده‌اند، دیگران به دنبال راه‌های خلاقانه برای کسب درآمد بیشتر و کنار گذاشتن سن پیری هستند. دوروتی (نام واقعی او نیست)، 67 ساله، اتاق‌هایی را در خانه‌اش در تویکنهام به افرادی که در صنعت فیلم کار می‌کنند اجاره می‌دهد. او می‌گوید: «من اساساً یک خدمتکار اتاق برای افرادی هستم که می‌مانند. من خوش شانس هستم که صاحب خانه ام هستم و دو اتاق دارم که می توانم اجاره کنم. ما به چندین استودیو نزدیک هستیم، بنابراین مکان محبوبی برای اقامت مردم است. من در حال شستن ملحفه ها و حوله ها هستم و از تمیز و مرتب بودن اتاق ها برای هر بار ورود جدید مطمئن می شوم.» او پس از مرخصی گرفتن از کارش در Costco در آغاز همه‌گیری بازنشسته شد، اما اکنون از درآمد اضافی‌اش لذت می‌برد.

او می‌گوید: «وقتی بازنشسته می‌شوید، تقریباً درآمد ثابتی دارید، بنابراین باید مراقب پول باشید. من دیگر به آرایشگاه نرفتم و ناخن‌هایم را درست کردم، کاری که قبلاً دوست داشتم.» او اعتراف می کند که فکر کردن به چیزهایی که باید مقرون به صرفه باشد، نگران کننده است. من قبلاً از طریق یک تجارت پرده زندگی خوبی می‌کردم، اما این کار سخت و فیزیکی است و هر دهه ضعیف‌تر می‌شوی. احساس می‌کنم باید بتوانم آرام بنشینم و کمی از زندگی لذت ببرم، اما از افزایش هزینه‌ها می‌ترسم.»

مایک فاچرتی، 71 ساله، اهل ریدینگ، تا زمانی که 12 سال پیش بازنشسته شد، از یک حرفه موفق در IT لذت برد. با وجود حقوق بازنشستگی سخاوتمندانه و مالکیت خانه‌اش، او در تلاش است تا با هزینه‌های فزاینده کنار بیاید. او رویدادهای داستان سرایی را در مدارس محلی برگزار می کند تا صورت حساب ها را پوشش دهد. او می‌گوید: «از زمان بازنشستگی، کارهای عجیب و غریبی در بازیگری انجام داده‌ام و کنسرت‌های منظمی به عنوان پدر کریسمس در یک غار در براکنل داشته‌ام. اما کار فصلی دیگر برای پوشش همه چیز کافی نیست. من می‌خواهم برای قبض‌ها بپردازم، بلکه می‌خواهم لوکس‌های عجیب را هم بپردازم. ما زیاد برای شام بیرون نمی رویم یا تعطیلات خارجی داریم، اما گاهی اوقات غذای آماده را دوست داریم.»

خوشبختانه، فاچرتی عاشق کاری است که انجام می دهد. “این به کودکان کمک می کند تا مهارت های سوادآموزی، اعتماد به نفس و همدلی را توسعه دهند، که واقعاً پاداش است، و همچنین پول اضافی به همراه دارد.” اما برای بسیاری از دوستان و آشنایان او شرایط کمتر روشن است. “من فکر می کنم بسیاری از مردم از اینکه باید به سر کار بازگردند خجالت می کشند، بنابراین در مورد آن صحبت نمی کنند. اما این در همه جا اتفاق می افتد،” او می گوید.

از آنجایی که هزینه های زندگی کاهش می یابد، بزرگترین نگرانی لوئیس برای افراد مسن است که دارای ملک نیستند و گلدان های مستمری قابل توجهی ندارند. او می‌گوید: «حقوق بازنشستگی کشوری در سال جاری 3 درصد افزایش یافت که در آن زمان به هیچ وجه با افزایش 9 درصدی تورم همخوانی نداشت. با توجه به اینکه داده‌های ONS در حال حاضر یک شکاف 9 ساله در امید به زندگی و یک شکاف 18 ساله در امید به زندگی سالم بین گروه‌های دارای بیشترین و کمترین ثروت را نشان می‌دهد، اگر اقداماتی برای محافظت از افرادی که درآمد پایین‌تری دارند انجام نشود، نابرابری می‌تواند بدتر شود.

لوئیس می‌گوید: «اگرچه بسیاری از مردم به کار بازمی‌گردند زیرا این کار باعث بهبود رفاه آنها می‌شود، اما دیگران چاره‌ای ندارند. «افرادی که نیاز به حمایت دارند دیگر نمی توانند به دولت تکیه کنند و این اعتماد را از بین می برد. پس از تمام زندگی خود، مردم نمی دانند که آیا آنها حق کمک خواهند داشت یا خیر.