“بیمارستان چیزی ندارد”: سیل در پاکستان زنان باردار را در معرض خطر قرار داد | پاکستان

زن جوان با گریه، استفراغ و هشت ماهه باردار شدن، با درد زایمان یک ساعت به دنبال آمبولانس قدم زد.

وقتی نسیبه امیرالله، 23 ساله، سرانجام یکی را پیدا کرد، مجبور شد از راننده التماس کند که او را ببرد. سیل‌های پاکستان جاده‌ها را آسیب دیده و مسدود کرده بود و مسیری را که معمولاً دو ساعت تا مرکز استان کویته طی می‌کرد، 12 ساعت رانندگی کرد.

او صبح از خانه ویران شده در سیل در منطقه نصیرآباد در استان بلوچستان خارج شد و شب به کویته رسید.

امیرالله که به سختی صحبت می کرد، گفت: «در این مدت، نمی دانستم در اطرافم چه می گذرد. وقتی بالاخره به بیمارستان رسیدم، پزشکان گفتند که اگر فوراً عمل نکنند زنده نمی‌مانم.»

عوارض زایمان، از جمله فشار خون شدید، باعث شد که پزشکان برای به دنیا آوردن نوزاد عجله کنند.

من دو روز پیش یک نوزاد پسر به دنیا آوردم، اما پزشکان به ما گفتند که نوزاد باید جوجه کشی شود، اما هیچ دستگاه جوجه کشی در دسترس نبود، بنابراین مجبور شدیم نوزادم را به خانه مادرم ببریم. من هنوز بچه ام را ندیده ام.

به گفته صندوق جمعیت سازمان ملل متحد (UNFPA)، امیرالله یکی از هزاران زن باردار است که بیشترین بار بدترین سیل را در پاکستان متحمل خواهد شد و به شدت به خدمات بهداشتی مادری نیاز دارد.

آبان نیوز با بیش از ده ها زن که در بدترین استان های سیل زده بلوچستان و سند زایمان کرده بودند یا باردار بودند مصاحبه کرد. زنانی که می‌گویند بدون مراقبت‌های بهداشتی، غذا و آب آشامیدنی تمیز برای رفع نیازهای تغذیه‌ای خود رها شده‌اند.

یک سوم پاکستان زیر آب است و حداقل 1400 کشته و بیش از 33 میلیون نفر آسیب دیده اند، زیرا این کشور توسط سیل های موسمی که پل ها، جاده ها، دام ها و مردم را از بین برده اند، ویران شده است.

صندوق جمعیت ملل متحد گفت که انتظار می رود 73,000 زن در این ماه به دنیا بیایند که به پرستاران ماهر، مراقبت از نوزاد و حمایت نیاز دارند. تخمین زده می شود که تقریباً 650000 زن باردار در مناطق سیل زده به خدمات بهداشتی مادری برای اطمینان از بارداری و زایمان ایمن نیاز دارند.

سیل خطرات دیگری نیز برای سلامتی به همراه داشته است، مانند افزایش بیماری هایی که کودکان خردسال را تحت تاثیر قرار می دهد.

در یک رانندگی از لارکانا به منطقه دادو در استان سند تا منطقه جعفرآباد و نصیرآباد در بلوچستان، مردم را می‌توان دید که در چادرهای پلاستیکی یا کمپ‌هایی در کنار جاده‌ها در نزدیکی آب‌های سیل زندگی می‌کنند، زیرا خانه‌های میلیون‌ها نفر را برده‌اند.

در سراسر پاکستان، بیش از 1460 مرکز بهداشتی تحت تأثیر قرار گرفته اند که از این میان 432 مورد به طور کامل آسیب دیده و 1028 مرکز آسیب جزئی دیده اند و دسترسی به مراکز بهداشتی، کارکنان مراقبت های بهداشتی، داروها و لوازم پزشکی ضروری محدود است.

روبینا، زنی که هشت ماهه باردار است و در حال حاضر در چادر کنار جاده ای در جعفرآباد زندگی می کند، گفت که دارای عوارض بارداری از جمله بدن درد و کم خونی است.

او گفت که داروهای تجویز شده توسط پزشکان در دسترس نیست و او نمی تواند آنها را از یک بیمارستان خصوصی بخرد.

شوهر و برادرم هر کاری که ممکن بود در حد توانشان انجام دادند. آنها منبع درآمد خود را از دست داده اند و نمی توانند چیز دیگری برای ما فراهم کنند و بیمارستان دولتی جعفرآباد نیز چیزی ندارد.

دکتر سلطان احمد لهری، سرپرست پزشکی بیمارستان مجتمع پزشکی بولان در کویته، گفت که همیشه در بسیاری از مناطق بلوچستان کمبودهای تغذیه ای در زنان باردار وجود داشته است و وضعیت موجود به دلیل سیل بدتر خواهد شد.

«اگر اقداماتی از سوی دولت انجام نشود، این می تواند به یک بحران بزرگ تبدیل شود. لهری گفت: دولت باید بر روی این موضوع در بستر جنگ کار کند و به زنان و عموم مردم کمک کند.

وی افزود: ما شاهد تلفات روحی و روانی سنگین و آسیب های روانی ناشی از سیل بر روی زنان نیز هستیم. ما باید آن را نیز درمان کنیم.»

حسینه، زن باردار دیگری که در چادری در نزدیکی روبینا زندگی می کند، گفت که به دلیل کم خونی و اینکه افراد دیگری مانند او هستند، به خون نیاز دارد.

ما در اینجا هیچ دارو و غذا دریافت نمی کنیم، پس چگونه می توانیم انتظار داشته باشیم که انتقال خون دریافت کنیم؟ ما از رودخانه هایی که حیوانات مرده هستند آب می نوشیم.

و در حالی که هزاران مرد و زن در چادرهای کنار جاده زندگی می کنند، هیچ سرویس بهداشتی وجود ندارد.

حسینا گفت: «این یک تراژدی است که ما حتی نمی توانیم درباره آن صحبت کنیم.

دکتر عمران بلوچ، سرپرست پزشکی در جعفرآباد، گفت که بسیاری از زنان در خودروها و جاده ها زایمان کردند و برخی نیز در راه بیمارستان به دلیل شکسته بودن جاده ها، سفر را بسیار طولانی تر کرد. مواردی از زایمان زودرس نیز وجود داشت.

خانمی در راه زایمان کرده بود که به سمت بیمارستان می رفت و نوزاد را با آمبولانس به بیمارستان آوردند اما به دلیل بالا بودن آب، زن نتوانست بیاید. بسیاری از زنان حتی نمی توانستند به بیمارستان مراجعه کنند و ماماها باید فراخوانی می شدند. ما هر کاری از دستمان بر می آید انجام می دهیم.»

یک مقام در بلوچستان که خواست نامش فاش نشود، گفت: «ما شاهد کمبود دارو در بسیاری از مناطق سیل‌زده بوده‌ایم، اما می‌ترسم اگر به‌زودی با آن مقابله نشود، بدتر شود و زنان، کودکان و کل جمعیت را تحت تأثیر قرار دهد».

وضعیت در سند تقریباً مشابه بلوچستان است. دورناز سوز علی، 22 ساله، پس از غوطه ور شدن خانه اش در سیلاب در قمبر شهدادکوت در استان سند، خانه اش را ترک کرد.

علی که اکنون در لارکانا در مدرسه‌ای با صدها آواره زندگی می‌کند، می‌گوید: «من نه ماهه باردار بودم و حتی در حالت حاملگی، مقداری از وسایل را حمل می‌کردم و ساعت‌ها راه می‌رفتم».

علی دختری به دنیا آورد و نام او را شمّا گذاشت که به معنی نور است. “ما گاهی غذا می گیریم اما در زمان های دیگر نه. من نمی توانم به نوزادم غذا بدهم زیرا ضعیف هستم.»

روشن، یک زن آواره دیگر اهل قمبر شهدادکوت که یک ماه پیش در لارکانا زایمان کرده بود، گفت: «اینجا همه مریض می شوند. احساس ضعف می کنم و مدام سردرد دارم. بچه های ما لباس ندارند. فقط یک تکه پارچه برای نوزادم وجود دارد که هر روز می شوم تا دوباره از آن استفاده کنم.»

صندوق جمعیت ملل متحد هشدار داده است که بسیاری از زنان و دختران در معرض افزایش خطر خشونت مبتنی بر جنسیت هستند زیرا تقریباً یک میلیون خانه در سیل‌های فاجعه‌بار آسیب دیده است.

سمینا، در استان سند، که همراه با هزاران زن باردار دیگر در لارکانا پناه گرفته است، گفت: «دردی بزرگتر از ترک خانه وجود ندارد. نمی توانم به شما بگویم که رفتن چقدر سخت بود. من به زودی منتظر بچه هستم اما در حالت بی خانمانی.»