“میراث بی رحمانه”: مرگ ملکه با خشم و همچنین اندوه در کنیا مواجه شد | شاه چارلز سوم

مندر سال 1952، شاهزاده الیزابت آن زمان در یک تور سلطنتی با شاهزاده فیلیپ در اقامتگاه Treetops در کنیا بود. او در آن زمان برای آنها ناشناخته بود، او در طول آن دیدار خبر مرگ پدرش را دریافت کرد و اقامتگاه جنگلی برای مدت طولانی به عنوان مکانی که طولانی ترین پادشاه بریتانیا در آن “به خواب یک شاهزاده خانم رفت و یک ملکه را بیدار کرد” در یادها ماند.

تنها دو سال پس از دیدار او، مائو مائو، مبارزان آزادی کنیایی مخالف حکومت استعماری بریتانیا، لژ را به آتش کشیدند. در سال 1954 بازسازی شد و ساکنان مسن‌تر که در مسیر طولانی و پرپیچ‌وخم به اقامتگاه زندگی می‌کنند، دومین بازدید او از این منطقه در سال 1983 را به خوبی به یاد آوردند و گفتند که محله آنها را روی نقشه قرار داده است. اما Treetops برای پایان عمر ملکه باز نشد. سال گذشته پس از غواصی در صنعت گردشگری در طول همه‌گیری، درهای خود را بست.

این اقامتگاه در جنگل ابردره، حضوری رفیع دارد، اما راه پله‌های غبارآلود و پنجره‌های شبکه‌ای حکایت از خلوت و رها شدن دارد. یک شکارچی که در آنجا کار می کرد گفت که اکثر افرادی که مستقیماً با ملکه در ارتباط بودند اکنون مرده اند. خانه درختی با تصاویر و داستان هایی از دیدارهای او تزئین شده است، اما داستان های کمی در مورد او نقل شده است. خاطرات مبهم نشان دهنده ارتباط محو شده سلطنت در کنیا است.

با این حال، پس از اعلام مرگ ملکه در روز پنجشنبه، واکنش‌ها در کنیا سریع بود. رهبران کشور با پیام‌هایی ادای احترام کردند که «تأسف بزرگ و احساس عمیق از دست دادن» را بیان کردند، «نماد برجسته خدمت فداکارانه به بشریت» را تحسین کردند و رهبری «تحسین‌برانگیز» او در کشورهای مشترک المنافع را ستودند. رئیس‌جمهور کنیا، اوهورو کنیاتا، دستور چهار روز عزای عمومی را صادر کرد زیرا خبر مرگ ملکه در صفحه اول روزنامه‌های مهم محلی قرار گرفت و بر گفتگوهای آنلاین غالب شد.

اما بسیاری در خیابان های نایروبی نسبت به این خبر بی تفاوت یا بی اطلاع بودند. برخی از کنیایی‌های جوان‌تر از آن با لحن‌های جدا صحبت کردند. برای تعدادی از آن‌ها، او چهره‌ای دور بود که بیشتر از طریق نمایش‌های تخیلی او در سریال‌های تلویزیونی محبوبی مانند The Crown شناخته می‌شد.

موجی از انتقادات به فضاهای آنلاین نیز سرازیر شد. در طول سلطنت او، سربازان بریتانیایی در اوج قیام مائو مائو بین سال‌های 1952 و 1960 جنایات گسترده‌ای را علیه کنیایی‌ها مرتکب شدند. تقریباً 1.5 میلیون نفر در اردوگاه‌های کار اجباری قرار گرفتند و در معرض شکنجه، تجاوز جنسی و سایر تخلفات قرار گرفتند. گزارش‌ها بعداً نشان داد که انگلیسی‌ها تلاش‌های هماهنگی برای از بین بردن و پنهان کردن سوابق رسمی سرکوب‌های وحشیانه خود انجام داده‌اند.

ناظران می گویند که پاک شدن تاریخ عواقبی داشت که تا به امروز کشیده شده است. دکتر نجوکی وامایی، استادیار سیاست و روابط بین‌الملل در دانشگاه بین‌المللی ایالات متحده-آفریقا، می‌گوید: «به یاد نمی‌آورم که در مورد بیماری‌های امپراتوری استعماری اطلاعاتی کسب کرده باشم». بسیاری از ما مجبور بوده ایم خود را در فضاهای عمومی آموزش دهیم و به دلیل میراث آموزش استعماری در کنیا، ملکه به عنوان یک شخصیت نمادین مورد احترام قرار گرفته و با آن رفتار می شود.

حتی با این وجود، داستان های دلخراش حکومت استعماری بریتانیا در طول نسل ها منتقل شده است. «وقتی با پدربزرگ و مادربزرگت می‌نشینی و آنها داستان‌هایشان را برایت تعریف می‌کنند، درد تقریباً ملموس است. شما می توانید آن را حس کنید، “نیامبورا ماینا گفت. من از تمرکز دردی که دیگران احساس می‌کنند بر روی دردی که مردم ما متحمل شده‌اند خودداری می‌کنم.»

کیکوند موامبوری، 33 ساله، گفت: «مرگ نباید برای پاکسازی میراث وحشیانه او استفاده شود. خوشحالم که این فرهنگ مبهم توسط نسل های جوان زیر سوال رفته است.»

تعدادی از کنیایی‌ها به جای ادای احترام به ملکه، جنبش استقلال را گرامی داشتند. کلمات “Mau Mau” و “dedan kimathi” یا “جنگجوی آزادی” در ساعات اولیه صبح رایج بودند.

با این حال، احساسات عمومی در تضاد کامل با اظهارات تحسین برانگیز رهبری کشور بود. وامایی گفت: «نخبگان سیاسی از طریق قدرت سیاسی یا اقتصادی از امپراتوری سود می بردند. او معتقد است که میراث بریتانیا از خشونت به دلایل اقتصادی کم اهمیت جلوه داده می شود.

کنیا روابط اقتصادی و تجاری قوی با بریتانیا دارد و بخشی از کشورهای مشترک المنافع است که عضویت در آن ظرفیت لابی گری کشورها را تقویت می کند و فرصت های تجاری و آموزشی را فراهم می کند.

اما ارتباط ژئوپلیتیکی انجمن در سال‌های اخیر به چالش کشیده شده است و پادشاه چارلز سوم برای تقویت روابط با کشورهای مشترک المنافع و تحکیم قدرت نرم بریتانیا تحت فشار قرار خواهد گرفت. در اوایل سال جاری، تلاش‌های خانواده سلطنتی برای انجام این کار در جامائیکا، پس از آن که رهبران و مردم خواستار غرامت برده‌داری و «عذرخواهی کامل و رسمی برای جنایت‌هایشان علیه بشریت» شدند، با شکست مواجه شد.

ملکه در طول سلطنت 70 ساله خود روابط قوی با رهبران کشورهای مشترک المنافع از جمله بسیاری از روسای جمهور کنیا داشت. کارشناسان می گویند که شاه چارلز ممکن است در بحبوحه انتقاد از امپراتوری بریتانیا در مستعمرات سابق در سراسر جهان، با یک وظیفه سختگیرانه در حفظ این روابط روبرو شود و می توان انتظار داشت که با درخواست های فزاینده ای برای رسیدگی به بی عدالتی های استعماری روبرو شود.